Leven in Leuven

Quo Vadis

Het verhaal van een niet zo toffe eetervaring.

Op zaterdag 6 mei 2006 besloten we na een namiddagje verhuizen met een groepje van zeven personen iets te gaan eten in de Quo vadis. Nu herinnerde ik mij de Quo Vadis van een bezoekje enkele jaren geleden als een goedkoop maar degelijk restaurant met vooral Italiaanse gerechten. Mijn disgenoten waren op voorhand alvast zeer lovend over de lekkere pizza’s.

We hadden geluk om nog een plaatsje te bemachtigen. Met zeven personen op een zaterdagavond is dat niet altijd even evident in de Muntstraat. Gelukkig was er nog een tafel voor acht personen vrij op het tussenverdiep.

Nu, waarom ben ik dit artikel begonnen met een uitdrukkelijke vermelding van de datum van ons bezoek? Er liep nogal het één en ander mis tijdens ons dineetje en om discussie achteraf te vermijden, zet ik er de datum bij. Misschien hebben jullie op andere dagen wél positieve ervaringen gehad.

Maar laat mij beginnen bij het begin. Het interieur van de Quo Vadis is ingericht met elementen uit de maritieme sfeer. Niet helemaal mijn smaak, maar moest de zondvloed komen, dan kan je nog altijd één van de reddingsboeien aan de muur grijpen om het vege lijf te redden. ;-)

De gerechten op de kaart zijn vooral pizza’s en pasta’s, alhoewel er ook andere gerechten mogelijk zijn. Voor de liefhebbers van een kleine hap, is er ook een beperkt aanbod traditionele tapas (da’s zowaar een rage aan het worden).

Ok, so far, so good. Ons gezelschap nam eerst een aperitiefje om op ons gemak de menukaart (die ook dienst deed als onderlegger) te kunnen inspecteren. Eén van de bestelde aperitieven was een Pisang Ambon. Mijn disgenoot had uitdrukkelijk gevraagd om daar fruitsap bij te geven, dus groot was onze verbazing toen hij een glas aangeboden kreeg met het helgroene goedje in, zonder spoor van fruitsap. Nuja, een kleine vergetelheid, kan gebeuren. Dus informeren wij vriendelijk bij de ober waar het fruitsap blijft. Waarop deze ober staalhard beweert dat het fruitsap al in het glas zit. Wij: “Euh neen, kijk, dat ziet knalgroen, mét fruitsap erbij hoort dat licht groenig geel te zien.” Het dispuut raakte pas opgelost toen de ober er een collega bijhaalde die ons verhaal bevestigde. Er ontbrak inderdaad een flesje fruitsap.

Blijkbaar had deze kleine woordenwisseling een slechte invloed op het humeur van onze ober, want een glimlach kon er niet meer vanaf bij het opnemen van onze verdere bestellingen. Iedereen in ons gezelschap nam een pizza, behalve ik, want ik had meer zin in een scampi salade.

Toen de pizza’s opgediend werden, bleek echter dat er iets misgelopen was met onze bestelling. Eén van de pizza’s was niet wat we gevraagd hadden. Wij probeerden dit op een vriendelijke manier aan de ober uit te leggen. Maar die hield staande dat wij écht wel een pizza cipolle gevraagd hadden.

Enfin, na wat heen en weer gediscussieer, droop de ober af met de foute pizza. Ondertussen had ik mijn slaatje nog steeds niet gekregen. Iedereen aan tafel was bediend, behalve dan mijn onfortuinlijke disgenoot die een foute pizza had gekregen en ikzelf. Toch maar eens geïnformeerd waar mijn slaatje bleef. De ober keek mij aan met een gezicht als een donderwolk, maar twee minuten later stond mijn slaatje voor mijn neus.

Dat slaatje was maar zozo. De scampi waren ondertussen al wat afgekoeld (vermoedelijk stond mijn slaatje beneden al een tijdje koud te worden) en ik vond een zwarte haar die beslist niet van mij was tussen de groentjes. Juk. Verder kan ik jullie geruststellen dat mijn disgenoot uiteindelijk toch de juiste pizza heeft gekregen.

Toegegeven, de Quo Vadis is niet zo duur (je betaalt tussen de acht à twaalf euro voor een pizza), maar voor dezelfde prijs kan je elders in Leuven (Mamma Mia, Muy Sapore) beter eten en dan krijg je tenminste excuses als de ober een fout gemaakt heeft.

Na deze ervaring denk ik dat het nog lang zal duren voordat ik opnieuw wat ga eten in de Quo Vadis. Maar laat mijn negatieve ervaring jullie niet weerhouden het zelf eens te proberen…

Nog één extra minpunt: de Quo Vadis aanvaardt geen muntstukken van één en twee eurocent. Ik kan begrijpen dat die koperstukjes niet altijd even handig zijn, maar tot op de dag van vandaag zijn dit nog steeds wettige betaalmiddelen in België.

Praktisch:
Muntstraat 11
3000 Leuven

open:
van 12.00 – 14.30u en van 17.30 – 22.30u
gesloten op maandag en zondag

Onze keuze:
Een assortiment pizza’s en een scampi salade