Marktrock – the neverending story
Wat lezen we op de blog van het Nieuwsblad? Marktrock krijgt na de minder geslaagde editie van vorig jaar opnieuw een make-over. Buiten de data (van 8 tot 10 augustus) is het momenteel nog niet duidelijk hoe deze editie van het Leuvens stadsfestival eruit zal zien. Zeker is dat Goose van de partij zal zijn.
De kritiek op editie 2007 was niet mals. Zal 2008 een heropleving voor het festival betekenen? Zal men erin slagen de oude sfeer terug te vinden? Hoe vinden jullie dat Marktrock eruit moet zien?
Er zijn 7 reacties op “Marktrock – the neverending story”
(on maart 13th, 2008 at 13:48)
Ik vind dat er tenminste weer een gratis podium te bewonderen moet zijn. Dat was net de magie van het festival, dat je ook de keuze had om gewoon rond te kuieren en artiesten te leren kennen, waarvoor je anders nooit geld had neergeteld.
(on maart 13th, 2008 at 13:48)
Eigenlijk is het heel simpel : Marktrock is altijd al voor een groot deel het efstival van d egratis pleintjes vol ontdekkingen en straten met kraampjes geweest. Minstens evenveel als “de grote namen tegen betaling op de oude markt”. Want let’s face it : daar zaten vaak commerciële brol en “has beens” tussen.
Ik ging altijd voor de ontdekkingen en de kleinere namen op de randprogrammatie omdat ik geen zin had om 6 uur op de oude markt rond te hangen totdat er eindelijk een goeie groep passeert. En je moet wel op voorhand gaan, want wanneer het eindelijk de moeite wordt is de oude markt al lang afgesloten wegens volzet.
(on maart 13th, 2008 at 15:31)
Terug naar de oude formule met voor elk wat wils, en gratis randpodia, met goeie programmatie (iets wat op het hoofdpodium nooit het geval is). Wat alternatievere groepjes op de vismarkt.
(on maart 13th, 2008 at 15:48)
Marktrock moet vooral sympathiek zijn. Liever gratis optredens op verschillende pleintjes met verrassende onbekende artiesten dan dure ticketten voor grote bekende namen. Zo’n festivals zijn er al genoeg in België.
Marktrock is een festival waarop je van pleintje tot pleintje moet kunnen kuieren, van kraampje tot kraampje. Af en toe blijven hangen als je leuke muziek hoort. Staat het je niet aan, dan amuseer je je met je vrienden en ga je ergens anders naar op zoek.
Bij de vorige editie waren de straten buiten de betalende pleinen zo goed als doods. Er was niks te beleven. Enkel diegenen die er veel geld voor over hadden hadden een leuk festival. Heel erg jammer vond ik dat.
(on maart 14th, 2008 at 11:54)
Ik ging vroeger naar Marktrock voor de gezelligheid en de sfeer rond de gratis podia. Om met vrienden wat rond te hangen en te genieten van hier en daar een streepje muziek. Die gezelligheid was vorig jaar compleet verdwenen. Als je de pleinen vermeed waar het festival plaatsvond, merkte je niet eens dat er iets aan de hand was in de stad.
Ik sluit me dus volledig aan bij de reactie van Lime hierboven.
(on maart 28th, 2008 at 17:49)
Gratis is natuurlijk leuk, maar ook die podia moeten betaald worden hé…
(on maart 13th, 2008 at 13:12)
Hoe moet Marktrock eruit zien?
Wat een vraag, Marktrock voel je, dat zie je niet.
Je staat op het De Layensplein met twee vrienden, alledrie een andere smaak en goesting. Vooral goesting in Bier dan. Ik ga het halen en kom “zo terug”, na een derde van het plein te hebben overgestoken door middel van een halve Crowdsurf kom ik er bij de dichtstbijzijnde bierkraam achter dat de vaten op zijn en door het vele volk kunnen ze niet bijvullen. In polonaise vorm spring ik verder richting het midden van het plein. De groep om me heen heeft één doel: Bier! Vrolijk leren we elkaar kennen in het halve uur dat we nodig hebben om van bierkraam 2, die ook leeg is, door te hossen naar het eindpunt, Bierkraam 3! Deze staat naast een café en heeft voorraad zat. Ik ben nu verliefd geworden op het meisje voor me in de rij, ze lacht leuk, houdt van dansen en muziek, ze is mooi en lekker bijdehand. Ze betrekt me in haar groep en ik krijg van alle kanten bier aangeboden, waarna ik hen dan ook gretig zal voorzien van hun portie bier op mijn kosten. We moeten allemaal naar de wc, echt allemaal, zo lopen we een Indisch restaurant binnen waar we een voor een onze lading lozen, plaats maken voor meer bier. Niemand wordt dronken, iedereen blijft gezellig. Ik leer het meisje beter kennen en ze geeft me haar e-mail adres. Ik ben blij. We feesten verder en haar vriend komt erbij, we worden aan elkaar voorgesteld en de vriend is net zo verbaasd als ik dat dit door de hele groep wordt gedaan. We worden ook vrienden en het scheelt me niets dat hij haar vriend is, ik heb haar adres!!
Onze wegen scheiden en “ik zie haar nog wel”, ik bel mijn vrienden om de beest uit te gaan hangen, oh nee, dat klonk door de speakers, ik bel mijn vrienden en ze zitten in ‘Art-Mania’ Ik ook erheen en we feesten tot een hongergevoel ons naar buiten roept. De achtertuin van ‘Art-Mania’, ja die bestaat, nooit geweten, maar eigenlijk wel logisch dat die mensen ook een privé hebben. Maar goed, in het 4 bij 6 tuintje staat een oude keukentafel met daarop een ketel hotdogs, een friturend frituurtje, een korf broodjes en wat saus. Achter de tafel staan twee gemoedelijke bikers te overleggen of we mogen mee-eten van hun personeelsbuffet. Ik leg geld op de keukentafel, hun beslissing is gemaakt en onze magen worden gevuld.
Op naar de Vismarkt waar Bobby Ewing, DJ Loveboat en Lars Capaldi ons opwachten met vette schijven en chille spins. Een man die het zelfde probleem heeft als ik eerder op de dag staat vertwijfeld met een plateau pinten rond te kijken, op zoek naar zijn dorstige vrienden. Bij gebrek aan goesting om naar de bierkraam te lopen biedt ik hem aan om hem te helpen, ik kijk mee rond, besluit dat zijn vrienden weg zijn en stel me voor als nieuwe vriend. Hij deelt zijn bier, heeft zelf genoeg op, springt op het publiek en surft richting podium. Wij glimlachen dankbaar naar de dames die voor ons staan en delen graag het bier van de surfer met hen.
We komen vrienden tegen en gaan weer naar de oude markt waar alle optredens nu afgelopen zijn. Terug in ‘Art-Mania’ drinken we shooters, elk voorzien van zijn eigen verhaal over cocons van doodskopvlinders in ons glas die uiteindelijk Dadels blijken te zijn. Tegen vieren gaan we naar buiten, poging huiswaarts, maar wat is dat? Er is een voetbalwedstrijd bezig op de oude markt! Jassen uit, tassen aan de kant, nog steeds niet “dronken” shotten we mee om uitgeput in de Fiero te duiken tot onze tanden te veel plakken en we weer bier nodig hebben. We liggen in de zon in het stadspark en slapen wat. Het is ochtend en de bakker gaat open, 2 croissants en ne puddingkoek onder de vloeibare begeleiding van ne kouwe choco maken ons wakker. Uit iemands achterzak verschijnt het programma van dag 2 en we trekken richting hogeschoolplein.
Het enige wat ik nu nog van haar weet is dat haar e-mail adres iets met @Tijd.be was, meer niet, geen naam, geen gezicht, geen stem, niets, alleen een alomtegenwoordige gedachte dat ze mij ook leuk vond.