Leven in Leuven

Leuven in scène – een impressie

Zondagavond, tegen achten. Rustig wandelen we naar de Grote Markt. Helemaal vol staat hij niet, maar toch een aardig hoopje mensen staat te wachten op het fluitconcert van Geert Chatrou. Bovenaan in de kooi staat hij, en als een echt vogeltje zet hij zijn prachtige gefluit in. Al gauw blijven voorbijgangers ook stilstaan om even te kijken welke vreemde vogel er in die kooi zo mooi kan fluiten. Daar waar er donderdag enkele tientallen mensen meefloten met zijn ‘En nu tuiten we allemaal onze lippen!’-liedje deed nu de ganse Grote Markt gezwind mee. Zeer zomers, zeer origineel, zeer plezant, deze Geert Chatrou.

Vervolgens liepen we door naar het stadspark om aldaar de sfeer op te snuiven. Cirkus in beweging was mooi. Acrobaten die van hoge trapezes tuimelden, in doeken in bomen hingen,… De cirkusschool van Leuven was aangenaam om naar te kijken. De rest van het cirkuspark viel een klein beetje tegen, vonden we. Veel te zien was er niet, en echte sfeer hing er ook niet. Misschien omdat het nog te licht was? Eén man kon de aandacht vasthouden van een hoop mensen. Hij maakte ballonnenfiguurtjes voor kinderen maar hij klungelde zodanig hard dat de meesten stukvlogen voor zijn kunstwerkjes afwaren. Een clown dachten we – tot we de rest van het vrijgezellengroepje een eindje verderop zagen liggen in het gras, al lachend met hun compaan. Hilarisch, dat wel.

Dan zijn we naar de vismarkt getrokken om aldaar Antagon te zien. Bevreemdend, mysterieus, prachtige kostuums en prachtig kader. Maar het kwam hier niet tot zijn volle recht. Mensen begrepen het niet, gingen weg, wilden hun aandacht er niet bijhouden. Deze voorstelling moet je binnen zien, in een zaal, waar het muisstil is. Niet op een festival waar mensen toekomen en weer weglopen wanneer ze het willen.

Vervolgens trokken we weer naar het stadspark om Pyromantiek te zien. Jammer genoeg zagen we niets door het vele volk. Deze groep was duidelijk populair door mond-op-mond-reclame. Misschien verdienden ze een groter podium? Een beter bereikbare plek? Het stadspark was er niet ideaal voor – alleszins niet de plek waar ze stonden. Jammer dat we dit hebben moeten missen.

Ten slotte zochten we ons een mooi plekje op het Ladeuzeplein voor de spectaculaire slotact. Les commandos percu was aggressief, fantastisch, spectaculair, mooi, magisch bij momenten, overdonderend, verbazingwekkend, impressionant. Een fantastische slotact. Het vuurwerk werd weerkaatst in de gebouwen rondom het plein, overal zag je sterretjes, vuur, glitter, rook. Een betere slotact kon er niet zijn.

Leuven in scène was mooi, gezellig en leuk. Maar ik heb het gevoel dat er nog steeds groeimogelijkheden zijn. Ik ben benieuwd naar meer, en zal binnen twee jaar zeker weer van de partij zijn. Maar: chapeau dat Leuven in scène nu al (het is uiteindelijk nog maar de derde keer dat het georganiseerd wordt) als één van de vele mooie tradities in Leuven beschouwd wordt.