Waltser Collection – bespreking
Zaterdag 13.54u, Bondgenotenlaan. Ik begeef mij naar een paars fluwelen huisje vlakbij de Schouwburg. Ik word vriendelijk onthaald door een knappe jongedame gekleed in stijlvol zwart. Ze draagt een prachtig zwart kostuum met zwart hemd en zwarte das. Mooi, maar wat moet zij het warm hebben, daar in de vlakke zon rond het middaguur. Ik krijg van de jongedame een korte uitleg over de wereldpremière die ik vandaag zal meemaken: ik zal een wandeling maken door de Bondgenotenlaan uit 1964. De wandeling vormt een onderdeel van de immense collectie van Otto Waltser.
De gordijnen van het paars fluwelen huisje, dat een teletijdmachine blijkt te zijn, worden voor mij open gehouden. Ik stap binnen en zie links van mij een dame in keurig pak met handschoenen staan. Rechts staat een etalagepop met een koptelefoon. Ik ben even in de war. De dame zegt niks. Ik vraag haar wat er staat te gebeuren. Zij antwoordt niet. Ok, dan neem ik zelf maar initiatief, ik draai me om naar de etalagepop om de koptelefoon op te zetten, maar wordt vriendelijk tegengehouden. Nog steeds even zwijgzaam overhandigt de dame mij de instructies voor mijn wandeling. Ik lees ze aandachtig, zet de koptelefoon op mijn hoofd en stap naar buiten. De vorige eeuw in.
De geluiden in de koptelefoon isoleren me van de andere mensen op straat. Zij wandelen in de éénentwintigste eeuw, zijn op zoek naar een zomeroutfit, een nieuw paar schoenen of een cadeau en genieten van het mooie weer. Ik maak een reis door de tijd. In mijn oren klinken geluiden van vroeger en vang ik flarden van gesprekken op. Soms twijfel ik of de geluiden die ik hoor nu van de drukke Bondgenotenlaan komen of uit de koptelefoon. Ik kan dit niet controleren, want in de instructies stond vermeld dat het niet toegestaan was de koptelefoon af te zetten en ik wil het spel eerlijk spelen. Even later zwijgen de geluiden in mijn oren en is het stil, erg stil. Meteen ken ik het antwoord op mijn vraag. De Bondgenotenlaan in 1964 was al even lawaaierig als die van vandaag.
Ik kuier op mijn gemak verder. Ergens halverwege kom ik een collegatijdreiziger tegen. We wisselen een blik van verstandhouding uit. Ons kleine geheimpje. Ik stap verder. Een stem in mijn oor uit een andere tijd spreekt over de Statiestraat. In de verte zie ik het station. En een tweede paarsfluwelen huisje. In mijn oor klinkt nu enkel nog muziek. Ik kom aan en wordt door de dame naar een stoel verwezen. Daar kan ik mijn ervaringen en gevoelens kwijt. Ik schrijf en zet de koptelefoon af. Ik was een half uurtje in de vorige eeuw.
Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.