Marktrock 2008 – een Weense wals aan de zijlijn
Ik was zondag op Marktrock met een groep vrienden die meer weten van muziek dan ik en die ik dan ook gehoorzaam ben gevolgd door de Leuvense straten. De naam van de groep die ik heb gezien ben ik vergeten, maar ik stond niet tegen mijn zin met mijn heupen te bewegen en zij die er meer van wisten waren ook enthousiast. Puik dus.
Zaki ken ik natuurlijk wel en omdat het zo leek te bruisen op het Laeyensplein zijn we daar ook maar blijven hangen. In de zoektocht naar meer strandballen om even een moment de gloire mee te beleven – opgooien en pats! – kroop ik op een sokkel. Een samenscholing aan de linkerkant deed een hele hoop ballen vermoeden, maar het was een koppel van samen waarschijnlijk honderzestig jaar, dat stond te dansen alsof Marktrock een thé dansant was in de ware betekenis van het woord.
Dat moet het zijn, dacht ik. Geboren worden en de tweede wereldoorlog meemaken. Toekijken hoe Leuven letterlijk opbrandt en meer dan zestig jaar later een danske placeren in de figuurlijke brand van honderden jonge mensen. Zo wil ik ook wel oud worden, al was ik blij dat ik jong was zondagavond, het helpt om lang op te blijven.
Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.