Pinguïns op het Martelarenplein
Sommige mensen hebben het geluk dat ze de hele dag het Martelarenplein kunnen overschouwen. Met name wanneer sneeuw en vrieskou de vlakte van blauwe steen hebben omgetoverd tot een ijsbaan voor pendelaars, biedt het plein een aardig stadsdecor voor entertainment waar ettelijke afleveringen van wijlen videodinges gevuld mee kunnen worden.
Je kan zo het dilemma op het gezicht van de pendelaars aflezen: “de snelle tred van gewoonlijk om zeker te zijn dat ik de trein haal of voorzichtig geschuifel om mijn broze botten te sparen?” De meerderheid kiest wijselijk voor de veilige optie: een eerder onelegante pinguïnpas. Zij die ietwat overmoedig toch voor snelheid gaan, zijn al snel onherroepelijk met hun armen aan het klapwieken om het evenwicht te bewaren. Soms met succes, soms met een pijnlijk ledemaat tot gevolg. Een ondeugend lachje van onder de muts naar de dichtstbijzijnde pinguïn en de uitschuiver is alweer vergeten. Gek toch hoe een vervaarlijk laagje ijzel het ijs kan breken tussen anders elkaar de pas afsnijdende reizigers.
Inmiddels ligt het Martelarenplein er weer helemaal blauw en grauw bij. Iedereen kan weer op z’n normale gang hossen naar de sporen. Voorhoofd in een grote frons alsof wat rimpels je gaan beschermen tegen de spatten regen. Kop in kas en een neerwaartse blik. Verscholen onder een te grote paraplu.
Zo zonder ijs is het Martelarenplein weer gedegradeerd tot plein. Een vluchtige, veilige oversteekplaats. En dus heb ik op een druilerige voorjaarsdag als deze reeds heimwee naar de winterse dagen in Leuven.
Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.