Leven in Leuven

Leivese Oeetdrikkinge

De moind mêt es verboë. Uegen toëd dus na me een nief oeetdrikking lanseire.

Wa paasde van : “Z’emmen eir te bloëbêrge begrove” ?

Ge vroogt eu al af woodat dat ieveranst lieet “Bloëbêrge” ?

E woudeken oeetleg zal wel nuedeg zoën, zeikes ?

Stelt eu vei da Tènke Zjulia in de luep van eir lieeve een oordeg sènken iee boëieengespood. Z’iee nit allieen ne goeie spoorbuk, moo z’iee zue slim geweist van on belegginge te deun. Ni boë Fortis, ni boë Dexia, moo ieveranst up de Kaaiman-oëlande.
Z’es tot naa teu geu gezond geweist en ieet up eir sènkes bloëve lette. Z’iee gien kindere en de famille, kozènkes, nichten en nieeve, zen dus figierloëk in bloëde verwachting. Moo Tènke Zjulia blèft moo verjore. Joor noo joor droge z’eir nen dikken boekei blume en een serjeize toot mei krêm frèsj, moo b’alve nen dikke mersie en ne schuene glimlach kom ze mei niks bouve de plank.
Totda z’up nen dag oeetschoeeft, valt, mei eire kop teige den bordier en ‘t es gedon mei Tènge Zjulia.
Up de begrofenis stoot d’ieel famille doo mei e loëkbiddersgezicht.
Moo de gebiere weite wel bieter, want doë zê’n onderieen “z’emmen eir te bloëbêrge(Blijbergen) begrove”.

Allei, tot no Pose.