“Balthazar” in Het Depot – Dinsdag 26 oktober 2010

Wat kan een werkende Leuvenaar anders doen dan rustig thuis naar ‘Komen Eten’ kijken op een kille, langzaam wegregenende dinsdagavond, wachtend op de rest van de lange winter? Terwijl het studentenlegioen druk bezig is dronken te worden aan het Sportkot (van het rondjes lopen, dat spreekt)? Naar het Depot trekken natuurlijk, waar Balthazar ten dans speelde in een zo goed als uitverkochte zaal. Voorafgegaan door Marble Sounds, het sinds enkele jaren sluimerend talent verzameld in een groepje rond zanger Pieter Van Dessel.

Marble Sounds gaf, in de lijn van Isbells en Amatorski, een leuk en innemend setje ten beste met luisterliedjes die af en toe stevig openbloeiden. Jammer natuurlijk dat het geroezemoes vaak de stille passages overstemde, maar dat krijg je nu eenmaal met eerder rustige voorprogramma’s.

Hoe je het draait of keert: het was wel degelijk voor Balthazar dat we een avond zonder commentaarstem van Peter Van Asbroeck wilden doorbrengen. De jongens van Balthazar zullen er wel nooit uitgeslapen uitzien: eerder leken ze door hun toetseniste/violiste weggeplukt uit het café na een nachtje feesten op een nieuwe overwinning van KVK. Wat dromerig, plukjes haar omhoog en losse T-shirts: spelen maar! De sound die Balthazar produceerde klonk gelukkig wel uitgeslapen, zo fris als een kakelvers eitje op een nog niet gekreukte ochtendkrant. De elkaar aanvullende stemmen van Maarten Devoldere en Jinte Deprez plakten mooi op de ijzige baslijnen en de strakke percussie.

De mosterd voor hun set werd voor het grootste deel gehaald uit hun recentste worp ‘Applause’. Geef hen maar eens ongelijk, met een catchy radiohitje als  ‘Fifteen Floors’ en simpelweg ijzersterke nummers als ‘Hunger at the Door’ en ‘More Ways’ . En mogen wij zonder blozen ‘Arctic Monkeys’ fluisteren bij de manier waarop ‘Wire’ gebracht werd? Vooruit dan, maar heel stilletjes: Arctic Monkeys. Hun vroegere singletjes ‘This is a flirt’ en ‘Bathroom Lovin’ konden ze zelfs achterwege laten in hun set, en dit zonder een schijntje pijn.

Bij het begin van de bisnummers leek de groep even de concentratie verloren te zijn. Maar een prachtig gebrachte afsluiter ‘Blood Like Wine’ zorgde wat ons betreft voor een motherfucking Disney ending.

Een pluim toch ook voor het Depot en zijn organisatie. Waar elders kan men nog zo vlot binnenwandelen, een pintje bestellen en met datzelfde pintje rustig de zaal in wandelen? Zijn krent laten rusten op één van de old school cinemazeteltjes om dan ten gepaste tijde vooraan post te vatten? En genieten van een goeie akoestiek met een geluidsvolume waarbij het bloed na afloop een keer niet uit de oren loopt?

Niets dan lof voor een zeer geslaagde avond! Wij heffen ons glas op de nacht, den Depot, Balthazar, en de studenten die drie kilometer verderop allang niet meer weten waarop zij het glas heffen.

Bookmark and Share

Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.