Archief voor 10 maart 2011

‘De tuin van de rector’ door Mark Michiels

Het zouden interessante examenvragen zijn: wie heeft de grootste bananengenenbank ter wereld? Waar gaat men de trek na van de zalm? Of nog: waar kan men eten voor vier euro en dag en nacht op zwier gaan (wat meer zal kosten)? Mark Michiels wenkt je binnen in de ‘De tuin van de rector’, voor een virtuele wandeling langs de meest bijzondere verhalen die de Leuvense Alma Mater groot maakten.

Geleid door het stadsplan van de hand van meester-tekenaar Leo Fabri, doorploegt Mark Michiels de rijke traditie en verbondenheid van stad en universiteit. Reeds eeuwenlang gaan beide grootheden hand in hand, waardoor de stad en haar omgeving bezaaid zijn met universitaire gebouwen en monumenten. Van kastelen en begijnhoven, strijd en plezier, zeepaardjes en beiaardklokken, verlucht met prachtige kleurenfoto’s van Martine Soille en Chris Luyten.

Op dinsdag 22 maart 2011 wordt ‘De tuin van de rector’ van Mark Michiels voorgesteld naar aanleiding van De Nacht van de Geschiedenis, georganiseerd door Davidsfonds Nationaal. De presentatie vindt plaats om 20.00u in de Promotiezaal van de Universiteitshallen (Naamsestraat 22).

Bookmark and Share

In the picture: De Witte

De Witte [2/2]

Foto door Peter Keyngnaert.

Bookmark and Share

DDF geweerd uit Leuven

Wie geregeld door Leuven loopt, kon er de afgelopen jaren niet naast kijken. Jongeren in flashy kleren met het logo van Oxfam, WWF, Unicef, Child Focus of Amnesty International. Ze spraken je aan met “Hebt u een minuutje voor de wereld?” of “Wil u graag een kind redden?”, vragen waar je moeilijk kortweg “neen” op kan antwoorden. Nu zijn die flashy jasjes niet meer welkom in Leuven. Het bedrijf achter deze straatverkopers, Direct Dialogue Fundraising (kortweg DDF), heeft geen toelating meer om actief te zijn in onze stad.

Scorpio Scoops sprak zowel met voormalig Oxfam-fondsenwerver Frits alsook schepen voor ontwikkelingssamenwerking Mohamed Ridouani. Een verhelderend gesprek…

Agressief & onethisch
Ridouani: “Wij hebben vanuit de stad twee heel goede redenen om geen toelating meer te geven om aan fondsenwerving te doen op straat. Eerst en vooral is er de manier waarop DDF te werk gaat. DDF werft namelijk heel agressief, waarbij mensen bijna worden overvallen op straat. Je kan niet meer rustig rondlopen in Leuven, waardoor het een beetje dwingend overkomt.”
Frits: “Echt agressief ben ik niet geweest. Wel had men een bepaalde druk om een bepaald aantal permanente opdrachten (PO’s) in te schrijven per dag: er moesten per dag zes permanente opdrachten gehaald worden. Het minimum per dag lag op vier, maar zo’n tekorten moesten wel worden ingehaald na verloop van tijd. Op die manier is er natuurlijk een bepaalde druk die men heeft…”
Ridouani: “De tweede reden is de onethische manier van fondsenwerving. DDF is een commercieel bedrijf, dat winst móet maken om te kunnen blijven verder bestaan, en in die zin worden mensen toch een stukje misleid. Ze denken dat het gaat om vrijwilligers van die ngo’s, terwijl het meeste geld zelfs niet naar het goede doel doorstroomt, wat toch niet de bedoeling kan zijn.”
Frits: “Ik verdiende ongeveer een goede 10 euro per uur, wat best goed betaald is. Aan de ene kant vind je dat niet zo erg, omdat veel van het geld nog steeds bij de organisatie zelf terecht komt. Maar van zodra je weet hoeveel een inschrijving van een persoon kost aan de organisatie, krijg je het wel moeilijker. Per ingeschreven persoon betaalt de ngo een bedrag aan DDF. Op die manier betaalt die persoon dus voor een bepaald aantal maanden eerst DDF, vooraleer het goede doel iets van die permanente opdrachten ziet.”

Toelating intrekken
Ridouani: “De Bondgenotenlaan is openbaar domein, wat wilt zeggen dat de stad het beheert, en daar de verantwoordelijkheid voor draagt. Als verenigingen of organisaties of firma’s een actie willen doen op straat, dan moeten ze daar toelating voor vragen, en dan moeten ze kunnen omschrijven waarvoor die actie dient. Voor dit soort van activiteiten (i.c. fondsenwerving) geven wij geen toelating. In 2005 hebben wij die toelating wel gegeven, maar dan moesten ze achter een kraampje gaan staan, op de markt. Daar hebben ze zich uiteindelijk niet aan gehouden. In combinatie met het commerciële karakter en het opdringerige van de wervers heeft ons dat doen besluiten om geen toelating meer te geven.”
Frits: “Wij kregen trainingen van wat er inhoudelijk gezegd kon worden, en dan werd het aan onszelf overgelaten hoe we het ten opzichte van de mensen zouden presenteren. Iedereen werd daar een beetje vrij in gelaten. En ondertussen hou je die quota nog altijd op de achtergrond, om rendabel te blijven.”
Ridouani: “Ngo’s streven zeer waardevolle doelen na. Je kan voor zo’n doelen ook vrijwilligers de straat opsturen, die doen dat met volle goesting. Die vrijwilligers weten waarom ze op straat komen, en kunnen evengoed dezelfde mensen bereiken die ook DDF aansprak. Als je het echter op een marketing-gerichte wijze doet, op een commerciële manier, lukt dat voor eventjes, maar op den duur ga je zien dat mensen alsmaar minder geld geven, omdat ze dat gewoon niet appreciëren. Ik kan het staven aan het aantal klachten die zijn binnengekomen, en op den duur echt wel binnenstroomden, op de momenten dat DDF aan fondsenwerving deed.”

Ngo’s blijven welkom
Ridouani: “Voor alle duidelijkheid, wij dragen vanuit de stad Leuven de verschillende organisaties een heel warm hart toe. Ik raad hen aan van in zee te gaan met betrouwbare organisaties, organisaties die misschien een klein beetje van het geld gebruiken voor de logistiek, maar waarbij de winst die opgehaald wordt grotendeels terecht komt bij het doel dat ze verkopen aan de mensen. Dan ga je zien dat dat veel beter werkt, en dat iedereen met een gerust gemoed zijn bijdrage kan leveren.”

— — —

Het volledige interview over DDF met voormalig Oxfam-fondsenwerver Frits en schepen voor ontwikkelingssamenwerking Mohamed Ridouani kan beluisterd worden via de blog van Radio Scorpio, of rechtstreeks via de podomatic van Scoops.

William Van De Wetering, CEO van DDF Fundraising NV & GMBH, de enige binnen het bedrijf die naar eigen zeggen genoeg kennis van het voorval heeft om erover te kunnen spreken met de pers, zag spijtig genoeg noch op het moment van de uitzending, noch de dag erna de kans om een woordje uitleg te geven.

Bookmark and Share

Monumentenzorg Leuven

Meermaals werd het reeds aangehaald in de media: het erfgoedbeleid van Leuven kent zijn tekortkomingen. In december nog was er het historische pand “Het Boecxken” aan de Mechelsestraat dat neergehaald werd. De bouwvergunning om het gebouw af te breken werd initieel afgekeurd door de stad Leuven, maar na het in beroep gaan op provinciaal niveau verdween het achttiende eeuwse pand alsnog uit het Leuvense patrimonium. Samen met het pand “Vrieslandt” aan de Brusselsestraat vormde het een schrijnend voorbeeld van het moeilijke beleid dat de stad Leuven te voeren heeft inzake de talloze oude gebouwen die de stad rijk is, en die langzaam maar zeker de tol des tijds beginnen te voelen.

Het beleid dat gevoerd wordt, ligt dan ook niet altijd enkel in handen van de stad Leuven zelf. Een minder fraaie illustratie daarvan vormt bijvoorbeeld de toren in het Sint-Donatuspark. In dit “dossier” moeten namelijk zowel Leuven, Ruimte en Erfgoed alsook Erfgoed Vlaanderen hun zegje doen, waardoor effectieve oplossingen de nodige tijd in beslag nemen. Een ander bekend geval wordt aangekaart door architect Ramon Kenis van het Leuvens Historisch Genootschap (LHG): de stadsomwalling in het Handbogenhof. “Toch al zo’n 20 jaar zit het Handbogenhof in een aanbesteding van een ontwerp voor stabiliteit. Het is geen fraai zicht, al gedurende jaren ziet men daar diezelfde gele stelling, die maakt dat als het beleid zegt dat ze vorderen, wij daar vragen bij hebben.”

Die kritische stemmen zijn de laatste maanden echter niet alleen op historisch vlak te horen. De Matadiwijk kent zijn eigen problematiek met het nieuwe appartementsblok dat enerzijds een inbreuk zou plegen op de privacy van de buurtbewoners, en anderzijds compleet verkeerd zou vallen in de wijk op het vlak van grootte en architectuur. Het openbaar onderzoek rond het Janseniushof is in volle gang. De nieuwe stadskantoren staan er ondertussen al even, de Munststraat werd heraangelegd, de plannen voor de Vaartkom worden stap voor stap omgezet, het Fochplein – excuseer, Pieter De Somerplein – is één grote werf, de heraanleg van de Kapucijnenvoer komt eraan… Leuven staat zeker niet stil qua modernisering, maar ondertussen blijven er verschillende oudere panden in erbarmelijke staat achter. Panden die soms vergeten lijken te worden. “We mogen het natuurlijk niet alleen op Leuven steken, het is een beetje het probleem van oude gebouwen”, verzacht Kenis.

Levend Leuven voor Iedereen

Terwijl oud en nieuw aldus evolueren in Leuven, worden er door de bevolking interessante initiatieven genomen. Zo proberen enkele Leuvense actieve buurtcomité’s, in samenwerking met een aantal plaatselijke cultuurhistorische verenigingen, een gedeeltelijk antwoord te bieden aan deze actieve discussie, met het project “Levend Leuven”. Onder het motto “Een Levend Leuven Voor Iedereen” willen ze erop toezien dat de bevolking actiever op voorhand betrokken wordt bij grote en kleinere stedenbouwkundige plannen. Het Leuvens Historisch Genootschap (LHG) is één van deze verenigingen, en zet zich in om “te Leuven oude gebouwen en kunstgewrochten te bestudeeren en op te zoeken, hunne waarde op kunst-, geschiedkundig en economisch gebied te doen waardeeren en ze tegen verval en vernieuwing te beschermen”.

Maar enkele weken geleden stortte dan toch een deel van de 12de-eeuwse stadsomwalling in, ondanks de investeringen in de restauratie ervan najaar vorig jaar. Hoewel het probleem niet zo simpel ligt, lijkt de eerste stap toch duidelijk. Kenis: “Als we vergelijken met Mechelen, dat vergelijkbaar is qua grootte, dan zitten ze daar met een twaalfkoppige ploeg die dagdagelijks het beleid rond monumentenzorg waarmaken. In Leuven hebben we – op een half-time na van iemand die in de technische dienst zit – eigenlijk geen dienst meer.”

De stad Leuven heeft ondertussen het signaal wel begrepen; ze zijn namelijk op zoek naar alvast één monumentenambtenaar. Spijtig genoeg loopt ook dat niet van een leien dakje: van de twee kandidaten die er waren voor deze laatstgenoemde functie, werd er uiteindelijk geen enkele weerhouden. Schepen van Ruimtelijke Ordening Herwig Beckers zei eerder reeds dat ze blijven verder zoeken, om daarna eventueel na te denken over de uitbouw van een volledige dienst Monumentenzorg. Maar, besluit Kenis, “als er geen mensen zijn en als er niet echt een bereidheid is om daar geld in te steken, dan denk ik dat we nog lang met die gele stellingen gaan zitten.”

— — —

Het volledige interview met architect Ramon Kenis van het Leuvens Historisch Genootschap kan beluisterd worden via de blog van Radio Scorpio, of rechtstreeks op de podomatic van Scoops.

Bookmark and Share