Archief voor 5 december 2011

Gloednieuw netwerk Vitamine C

Ben je in de praktijk of beleidsmatig bezig met kinderen, jongeren, kunst en cultuur? Dan is het gloednieuwe netwerk Vitamine C iets voor jou! Vitamine C verrijkt en versterkt passionele veldwerkers en beleidsmensen die kinderen en jongeren in contact willen brengen met kunst en cultuur. Vitamine C staat onder meer voor: informeel netwerk, sector- en disciplineoverschrijdend, van onder uit,  kennis-en expertise uitwisseling, persoonlijk engagement, internationale horizon, online community en inspirerende ontmoetingen.

Vitamine C bruist voor het eerst op woensdag 21 december 2011 in het Openbaar Entrepot voor de Kunsten te Leuven, vanaf 18.00 uur. Je bent van harte welkom om op de Bruispartij een eerste gratis Vitamine C-staal te ontvangen. Inschrijven en meer informatie via de website van Vitamine C.

Bookmark and Share

Baardenactie in Leuven

Er was eens…

Begin januari 2011. Filmjournalist Nicolas Buytaers begint de politieke impasse beu te geraken, en besluit uit protest zich niet meer te scheren. Een simpele, maar duidelijk zichtbare manier om expressie te geven aan een gevoel dat begint op te spelen, en de maanden erop zelfs meer en meer zou groeien onder de bevolking. Acteur Benoît Poelvoorde pikt het idee op, en roept alle Belgische mannen op om hetzelfde te doen. 12 januari schrijven we, maar het einde van de regeringsvorming – zo zou blijken – is nog lang niet in zicht.

In Vlaanderen manifesteert Radio 1-presentator Koen Fillet zich als gezicht van de actie; al een vreemd gegeven op zich, zo’n Vlaamse voortrekker, maar een meerwaarde om de dialoog omtrent de actie ook in het Nederlandstalig landsgedeelte voet aan wal te laten krijgen – en dat voor mannen met baarden.

“De student is vrolijk man” (220)

Ook in Leuven vindt de ludieke (non-)handeling al vanaf dag één aansluiting bij tal van studenten. Luiheid of effectief politiek engagement, al dan niet in combinatie met boude uitspraken en eventueel bijhorende weddenschappen, zorgen ervoor dat in de eerste weken na de oproep verscheidene nieuwe baarden in het straatbeeld verschijnen. Op het facebook-profiel van ondergetekende staat op die bewuste 12de januari het volgende te lezen: “zijn poging tot een baard staat er, nu die regering nog!”. Maar waar de eerste commentaren nog om een foto vragen, zou het gevoel om me heen al snel omslaan in algemeen ongeloof en de eeuwige vraag waarom.

De weken worden maanden, en de dagen worden langer. De jeuk, de zon, de warmte… Niet in het minst door evenementen zoals de langste kapperstoog van Vlaanderen of de actie van AB Inbev naar aanleiding voor Wereld Milieu Dag blijven er baarden sneuvelen. Minder en minder worden de heren en dames politici door subtiele harigheid herinnerd aan het feit dat niet enkel de koning, maar ook de modale burger bezorgd de gebeurtenissen volgt. Maar sommige baarden blijven. Tot het eind.

“Wat heeft me ‘t leven toch in weinig tijd, veel slecht en goed gegeven” (227)

Terugblikkend op die periode met mijn wilde baard, zijn er vele momenten die me zullen bijblijven. Want je verzamelt toch wel wat opmerkingen, handelingen en blikken van zowel onbekenden als bekenden, en van vrienden nabij en ver. Het begint braaf, met die eerste keren willen voelen. Maar plots merk je ook hoe ze naar je wijzen, tijdens vier dagen op het podium in de bibliotheek bijvoorbeeld. En naarmate de weken elkaar opvolgen, begint met de omvang van de baard ook die omgeving steeds vreemder te reageren.

Op sollicitatiegesprekken blijkt het steevast een te beantwoorden vraag. Mensen willen niet meer afspreken tot er een regering is. Anderen kunnen je niet meer in de ogen kijken, gefascineerd door wat iets lager hangt. Of wildvreemden proberen je uit te vragen waarom een Belg “die” geloofsovertuiging heeft (tot zelfs bijna bekeren toe). Ook het fenomeen van voorbijgangers die hun handtassen iets steviger vastnemen tijdens het nachtelijke naar huis wandelen, of het korte terugdeinzen als je iemand aanspreekt om het uur te vragen, zorgen voor het nodige voer tot nadenken. Over oppervlakkigheid. Maar ook schiere onverschilligheid. Of simpelweg de combinatie.

“Zo geraakt ge aan de oude dagen, zonder enen enk’len traan” (245)

Achteraf bekeken waren de afgelopen maanden op dat vlak wellicht zelfs een meer leerrijke ervaring voor die mannen met baarden dan voor onze politici. Want hoe je het ook draait of keert, geen van hen zal om onze gezichtsbegroeiing wakker gelegen hebben – en ergens hoop ik dat ook. Maar in tegenstelling tot wat sommigen mogen beweren, een zinloze actie was het niet.

Het doet deugd om te zien dat er nog mensen zijn, die zich achter een standpunt kunnen scharen. Dat ze bereid zijn om moeilijkheden in hun persoonlijke leven te trotseren om toch oprecht voor hun mening uit te komen. Of dat er simpelweg nog burgers zijn die geloven dat hun enkele dwaze handeling iets kan betekenen in de maatschappelijke draaimolen, zonder hun omgeving te schaden met een algemene staking die de hele maatschappij lam legt of er een “de waarheid in pacht hebben”-mentaliteit op na te houden.

Daarnaast was het gewoon heerlijk om te zien hoe tussen de vele commentaren door, het gekscheren en het vreemd kijken, de regeringsvorming op de meest onverwachte en gekste plaatsen en momenten werd opgerakeld. Elk haar is namelijk apart besproken geweest. Door mensen die anders nooit een mening hebben. Mensen die hun gal wilden spuwen over deze politieke schabouwelijkheid. Of zelfbenoemde politieke analfabeten die terug betrokken geraakten bij de meest langgerokken en uitgemolken regeringsvorming ooit. Voor even. Enkel omwille van wat haar dat wild genoeg groeit. Reken maar dat je daardoor ook die extra centimeter nog aan kan, om verder een barometer te vormen van de politieke impasse.

“Ministers gaan met statigheid” (188)

Maar vanavond gaat hij er dus af. Die baard die me soms deed wakker schrikken omdat ik dacht dat er een beest zat. Die baard zonder dewelke velen (onder andere m’n collega’s) me niet eens kennen. Let wel, als er vanavond tenminste een regering is. Puur objectief ook: als er, los van kleur of overtuiging, een regering is. De baard gaat er tevens af in alle eenvoud door de eigen hand; het zal al hard genoeg schrikken zijn.

Voor meer spektakel kan u echter deze ochtend terecht bij Joos, waar Koen Fillet (Radio 1) zijn baard laat afdoen, of kan u wachten op het filmpje van Pieter Rombouts (Radio Scorpio, GVA.tv) die zondag in ‘t Kaffee (Tiensestraat) al afscheid nam.

Update

Het filmpje van Pieter Rombouts zijn afscheid kan u vinden op de website van vtm.

Bookmark and Share

Openingsavond Internationaal Kortfilmfestival Leuven

Gisteren woonde ik de openingsavond bij van het IKL in de Soetezaal van het STUK. We kregen een gevarieerd aanbod aan kortfilms voorgeschoteld, afgewisseld met interviews. Na de voorstelling werd er een glaasje gedronken op de komende editie van het festival en kregen we hapjes aangeboden door de Ierse ambassade en Culture Ireland.

Oh Willy (Emma De Swaef & Marc James Roels): Avant-première
In ‘Oh Willy’ keert hoofdfiguur Willy terug naar zijn roots: een naturistengemeenschap. Deze Belgische stopmotion kortfilm is prachtig geanimeerd met poppen uit vilt en gebreide en/of gehaakte landschappen. Een lust voor het oog. Het verhaal was echter minder mijn ding en ik moet bekennen dat de clou me een beetje ontging. Ik verwachtte dat het verhaal rond het jeugdtrauma van Willy zou draaien, maar het ging na deze onthulling een gans andere richting uit. Origineel was het alleszins.

Moving Stories (Nicolas Provost)
Een fascinerende combinatie van stock footage gemaakt door Nicolas Provost, gelauwerd beeldend kunstenaar en regisseur van The Invader (een absolute must see!). De romantische dialoog die het koppel voerde, hoefde er voor mij zelfs niet eens bij te zijn, zo overdonderd prachtig waren de beelden. Voor mij vormden de beelden een fascinerende ode aan de techische verwezenlijkingen van de mens, maar ze konden evengoed dienen als metafoor voor de relatie tussen de twee jongelieden.

L’Accordeur (Olivier Treiner)
Briljante Franse kortfilm waarvan de openingsscène je helemaal op het verkeerde been zet. Knap script en goed geacteerd met een beklemmende eindscène. Geen wonder dat deze film al ettelijke prijzen won.

Las Meninas (Eva Cools): Wereldpremière
Een kortfilm van eigen bodem. Het IKL is niet voor niets trots op het talent dat de laatste jaren bij hen over de vloer kwam en komt. Eva Cools mag zeker in dit rijtje gaan staan. Deze kortfilm brengt het broeierig hete Spanje (wat een prachtige hoofrolspeelster!) naar provinciehoofdstad Gent (dat de stad Gent een steentje bijgedragen heeft aan het realiseren van deze film mag niet verwonderen). Een jonge Spaanse gaat op zoek naar haar reeds jaren doodgewaande grootvader. Een mooi verhaal over liefde en verlies. Dat de interviewer van dienst onder de indruk was van de présence van de hoofdrolspeelster mag dan ook niet verwonderen. Mooie film van Eva Cools, zelf de dochter van een Argentijnse moeder en een Belgische vader.

The Heist (Thomas Hefferon)
Hilarische Ierse kortfilm. Meer moet dat soms echt niet zijn.

Guard Dog Global Jam (Bill Plympton): Belgische première
Bill Plympton hakte zijn Oscar-genomindeerde kortfiml ‘Guard Dog ‘in stukjes en vroeg 70 animatoren om één shot van de de film te herwerken. Dit levert een boeiend patchwork op van verschillende animatiestijlen die samen toch een grappig en ontroerend geheel vormen.

Bookmark and Share