Hoe het voelt een kunstwerk te zijn – Untitled

Toen ik een tijdje geleden de oproep van kunstenares Sarah Vanhee publiceerde, vond ik het zo’n leuk idee, dat ik dacht, waarom niet zelf meedoen? Ten huize Carolien en Dries zijn wel enkele kunstwerken aanwezig die de moeite waard zijn om over te spreken. En zo stuurde ik, zonder er twee keer over na te denken, een mailtje om me kandidaat te stellen.

Een tijdje later kwamen Sarah en Kristien bij mij op bezoek en hadden we ons eerste gesprek over de kunstwerken. In onderling overleg kozen we drie werken uit die voor mij een bijzondere betekenis hebben: een gouden engel, een tobouter en een eigen werk. De werken zijn het vertrekpunt om een gesprek te hebben over wat kunst voor mij betekent, de waarde van kunst, kunst in de publieke ruimte, alternatieve verdienmodellen, het belang van cultuureducatie, kunst op het internet, amateurkunst versus professionele kunst en nog veel meer.

Na enkele keren geoefend te hebben, eerst met Sarah en Kristien, daarna een generale repetitie met de curator van Artefact Pieter-Paul Mortier, kreeg ik mijn eerste echte bezoeker over de vloer. Spannend, want nu was het “voor echt”! Mijn eerste bezoeker bleek een Fransman te zijn, zelf een kunstenaar, wat maakte dat hij van in het begin heel erg mee was in mijn verhaal. Ik moest even de klik maken om het verhaal in het Engels te doen, maar dat bleek verrassend vlot te gaan. Al moest ik soms even zoeken naar de juiste termen. Een uurtje nadat ik de Fransman had bedankt voor zijn bezoek, stond er een Oostenrijker voor de deur. Ik stak mijn verhaal af en trof een zeer geïnteresseerde persoon aan. De grootste uitdaging was nog het gesprek beknopt te houden.

Ondertussen bezocht ik zelf de Untitled tentoonstelling op het kot van Valérie, een charmante studente met Limburgse roots, die een prachtig schilderij op haar kot heeft hangen. Een erfstuk zowaar, dat nog op het kot van haar vader had gehangen en door hem gekocht was in Londen. Een mooi verhaal verbonden aan een werk dat de aandacht naar zich toezuigt. Het overwegend donkere schilderij toont een onbestaande stad bij valavond met kronkelige architectuur en heel veel schoorstenen. Je blik valt meteen op de menselijke figuren die zich bewegen in de verlichte ruimtes in de stad.  Fijn om te luisteren naar het verhaal van Valérie en haar opvattingen over kunst aan de mijne te kunnen toetsen.

Voor wie zelf graag de Untitled tentoonstelling bezoekt, dat kan nog tot donderdag 23 februari. Misschien kom je wel bij mij terecht!

Het tweede segment van dit Cobra filmpje bevat een interview met Sarah Vanhee.

Bookmark and Share

Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.