Encantar en Psallentes

Terwijl Leuven donderdagavond een belegerde stad was, trokken wij ons terug in de veilige rust van de Begijnhofkerk voor het concert van Encantar en drie zangers van Psallentes. Het concert kaderde in de aanloop naar een internationaal congres over het Concilie van Trente dat later dit jaar zal plaatsvinden. Dat polyfonie en gregoriaanse gezangen nog steeds goed in het oor liggen, bewees het talrijk opgekomen publiek in de Sint-Jan-de-Doperkerk.

Het concert startte een beetje te laat, omdat er gewacht werd op de aankomst van Mgr. Giancinto Berloco, Apostolisch Nuntius in België en Luxemburg. Mijn vriend en ik keken vol ongeduld uit naar dit concert. Voor ons was het immers de eerste keer dat we Encantar, het ensemble waarin zijn nicht Sarah Abrams zingt, aan het werk zouden horen. Spijtig genoeg kon Sarah er zelf niet bij zijn wegens pas bevallen van een baby met ongetwijfeld formidabele stembanden.

Na een kwartiertje vertraging startte het concert met de harmonieuze mannenstemmen van het rio van Psallentes. Hun stemmen stegen op vanuit het koor en vulden moeiteloos de ganse kerk. Een van de voorwaarden die het Concilie van Trente oplegde aan de religieuze muziek was dat de tekst verstaanbaar moest blijven en tegelijkertijd devotie in de harten van de toehoorders moest doen opwellen. Toen ik de diepe harmonieuze mannenstemmen hoorde, begreep ik meteen wat er hiermee bedoeld werd. En het beste moest toen nog komen. Nadat de gregoriaanse gezangen weggestorven waren, stegen de hemelse stemmen van de meisjes van Encantar van achter uit de kerk op. Kippenvelmoment. Alle toeschouwers zaten met hun rug naar de zangeressen en het leek wel alsof vier engelen hun liederen over ons uitstortten. Het was magisch.

De meisjes van Encantar verplaatsten zich in de loop van het concert doorheen de middenbeuk naar het koor, op steeds wisselende plekken stegen hun betoverende stemmen op naar het dakgebinte van de kerk, terwijl het publiek ademloos luisterde. De klare vrouwenstemmen werden afgewisseld met de heerlijke mannenstemmen, totdat ze elkaar ontmoetten voor het altaar en één lied gezamenlijk brachten. Voor mij toch wel het hoogtepunt van dit concert, deze prachtige vermenging van mannelijk en vrouwelijk.

Encantar sloot het concert af met een jubelend Halleluja. Het was een schitterende avond waarop we iets bijleerden over de muziek ten tijde van het Concilie van Trente, maar vooral genoten van al dat moois dat deze muziek ons ook vandaag nog te bieden heeft.

Me encanta Encantar!

Bookmark and Share

Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.