YOLOM en van Danscompagnie Lune
Vrijdag 12 april zat ik op de eerste rij in de aula van Tweebronnen voor de dansvoorstelling van Danscompagnie Lune. De avond startte met YOLOM als opwarmer. YOLO staat voor “You Only Live Once”. Danscompagnie Lune maakte er “You Only Live Once More” van. YOLOM was een dansspektakel waar de liefde voor het leven letterlijk vanaf spatte. De kinetische energie van de dansers was voelbaar tot op mijn stoeltje. Oerkreten stegen op, kledingstukken vlogen het publiek in, de bewegingen van de dansers werden steeds passioneler om te eindigen in een suggestieve climax. Love conquers all!
Na de pauze was het tijd voor “Natural Strange Days”. Vier dansers, twee mannen en twee vrouwen, dansten de ronduit schitterende choreografie van de Spaanse choreograaf Roberto Olivan. Een fragment uit ‘Is dit nu later’ van Stef Bos tijdens de openingssequentie bezorgde me kippenvel. De dans ontroerde, plaagde, zweepte op en achtervolgde het publiek als een schaduw. De vier dansers balanceerden op en rond mekaar. Finse zinnen en klanken klonken als toverspreuken. Een spel van aantrekken en afstoten tussen de dansers die steeds wisselende coalities vormden en wilde bewegingen uitvoerden, eindigde in een etherische eenvoud. Goddelijk bijna.
Persoonlijk was ik erg onder de indruk van de live muziek gebracht door de Sloveen Gasper Piano. De tonen die hij uit zijn mengpaneel toverde, inspireerden de dansers om het beste uit zichzelf te halen alzo een wisselwerking creërend tussen muziek en dans, elkaar beïnvloedend en aanmoedigend.
“Natural Strange Days” is een ronduit magnifieke voorstelling die ik gerust nog een tweede keer zou kunnen zien.
Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.