27 Gnosis – Michael Portnoy
Vorige week woonde ik tijdens Playground de voorstelling 27 Gnosis van de Amerikaan Michael Portnoy bij. Een verslagje.
Bij de start van de voorstelling worden we door een charmante jongedame op zeer formalistische wijze naar het podium beneden in de Soetezaal geleid. De gordijnen zijn dicht en met schroom stappen we het podium op. We staan stil in de duisternis achter het gordijn waarin het zwakke schijnsel van een paar blauwe lampen een vage constructie doet vermoeden.
Na een korte wachttijd die de spanning van mij en mijn metgezellen doet stijgen, worden we binnengeleid in de arena. De cirkelvormige ruimte die we binnentreden, daagt ons gevoel voor evenwicht uit: de vloer staat bol en de wanden hellen schuin achterover. We krijgen de instructie om tegen de wanden te leunen. Ik sta naast een rek met verschillende schappen met daarop zwarte, organisch uitziende vormen en een glas waarvan ik vermoed dat het cognac is. Ik geef me over aan het onbekende en wacht af.
En dan begint het spektakel. Spelleiders Michael Portnoy (The Rigid Designator) en Ieva Misevičiūtė (Modifa) betreden de UFO-vormige constructie, uitgedost in chique zwarte pakken waaruit iemand blijkbaar ‘s nachts grote stukken heeft geknipt, wat zorgt voor een bijzonder komisch effect. The Rigid Designator en Modifa voeren een bezwerende interpretatieve dans uit die me even in verwarring brengt. Is dit een spelshow of een dansvoorstelling? Ik ben echter niet in de verkeerde voorstelling beland, dit wis slechts de intro. Onze spelleiders leggen uitvoerig het doel van het spel en de spelregels uit. Alleen, ik begrijp er niets van. Ze spreken Engels (en zelfs een mondje Russisch) maar de zinnen die uit hun mond komen zijn totale onzin. Absurditeiten zonder betekenis.
Twee teams van drie personen worden lukraak samengesteld uit het aanwezige publiek. De teamleden kijken wat onwennig naar mekaar, niet wetende wat van hen verwacht wordt. Wanneer de spelleider de instructies geeft, zijn ze niet veel wijzer. Gelukkig krijgt elk team een gnosis toegewezen met een moeilijke naam die hen voorzeker in staat zal stellen dit spel te winnen. Modifa verdeelt haar tijd tussen beide teams en overspoelt met goede raad die geen steek houdt. De tijd dringt, de spelleider verwacht een antwoord.
Het resultaat van de teams mag er echter zijn, een absurde opsomming van regels die nergens op slaan. De inventiviteit van de teams wordt op applaus onthaald. Maar er kan slechts één winnend team zijn. De keuze ligt voor de hand. De verliezers mogen naar hun plaats teruggaan.
Tijd voor de tweede ronde die ongeveer op dezelfde manier verloopt. Elk team krijgt een gnosis met een onmogelijke naam en mag zijn best doen om nonsensicale zinsconstructies te brouwen als antwoord op een onbegrijpelijke vraag. Beide teams slagen daar wonderwel in, maar er kan slechts één winnaar zijn.
De finale tussen de winnende teams van de eerste en de tweede ronde blijkt een spannende nek-aan-nek race, maar de spelleiders laten zich niet in de luren leggen, een winnaar moet er zijn. De winnaars hebben de ongelooflijke eer om een naamloze gnosis te benoemen. Na rijp beraad krijgt de zwarte sculptuur een nieuwe naam. Dat verdient een applaus.
Het spel loopt ten einde en ik probeer de prachtige absurditeiten te rangschikken in mijn hoofd, maar voel de fantasiewoorden nu reeds wegglippen.
Een surreële en erg humoristische ervaring die de grenzen van de Engelse taal succesvol verkent en overschrijdt. Michael Portnoy en Ieva Misevičiūtė slagen erin een geheel eigen wereld te creëren waarin de spelregels zoals wij die gewoon zijn niet gelden. Een voorstelling die ik niet snel zal vergeten.
Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.