STUK STOP
Vandaag werd bekend gemaakt dat STUK vanaf 2015 gaat stoppen met theater en zich gaat richten op dans, beeld en geluid. 30CC gaat op haar beurt meer inzetten op toneel.
In 2008 had ik het lumineuze idee om naar STUK START te gaan. Niet voor het spetterend STARTfeest deze keer (ik was inmiddels al van ‘t straat), maar voor het toneelaanbod dat tijdens STUK START gratis toegankelijk was.
Hier zagen we kort na elkaar DeGroteMond van SKAGEN en Intern van Ontroerend Goed. Een ontluikende toneelliefde kon geen beter begin krijgen als dit. Aan het eind van de tweedaagse zaten we in het STUKcafé met volmaakt onbekenden aan tafel na te praten over wat we meegemaakt hadden. Geestverruimend in de letterlijke zin.
Die twee stukken sommen goed op waar we bij het STUK in de volgende jaren op konden rekenen: Theater van jonge mensen en nieuwe groepen. Arbeidsintensief theater dat veel moeite deed voor een klein publiek. Grensverleggend theater dat op zoek ging naar interactie en confrontatie. Gewaagd experimenteel theater dat risico’s durfde te nemen. Voeg daar gerust nog ‘betaalbaar’ en ‘toegankelijk’ aan toe.
Dit jaar wilden we doorstromen naar ‘de klassiekers’ in 30CC. Ik slaagde er niet in om tickets te boeken in het furieuze internet-slagveld waar heel cultuurminnend Groot-Leuven zich jaarlijks op werpt. (De truuk, vertellen collega’s mij, is gepensioneerde ouders inschakelen om de klus te klaren). Toen ik uiteindelijk een dag later toch in de boeking-applicatie geraakte verschoot ik zo van de ticketprijzen dat ik ondertussen intiem bekend ben met het derde balkon (niet ideaal, als u naar de naam van mijn blog kijkt ;).
Dat neemt niet weg dat 30CC een heel mooi aanbod heeft, en dat we er sterk van genieten. Maar het lijkt me duidelijk dat ze (momenteel toch) niet kan toekomen aan de grote en vooral diverse Leuvense vraag naar toneel. In de nabije toekomst (en met wat hulp van OPEK) zal dat hopelijk veranderen, en ik kijk uit naar het nieuwe toneellandschap van Leuven.
Maar vandaag denk ik nog even (en met wat weemoed) terug naar alle schitterende producties die ik de afgelopen jaren in het STUK heb meegemaakt. Ik heb in een badjas cava gedronken in een tipi-kamp, ik heb oog in oog gestaan met een serial killer, ik heb me doof en stom door de schouwburg laten leiden door een danser. Ik heb fenomenale bouwwerken ineen zien storten, ik heb het toneelpodium bezet en ben de zaal uit gestemd, ik ben gekidnapt door kinderen in een maisveld. Heb emoties gevoeld die ik normaal niet voel, en ervaringen gehad die ik anders nooit had kunnen hebben.
Nog belangrijker dan dat: Ik heb met acteurs en theatermakers kunnen praten over wat zij en ik in theater zien. Ik heb kunnen figureren en participeren in stukken. Ik heb kunnen zien waarom theater belangrijk is (maar vraag me niet om dat in woorden om te zetten).
Met veel dank aan de theaterprogrammeurs, de stagairs, de ticketjesscheurders en alle andere theaterliefhebbers van het STUK.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op First Row Seats.
Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.