Novastar in Het Depot
Ik ben grote fan, dat ga ik direct zeggen.
Het was lang geleden dat we nog iets van de Joost hadden gehoord.
Ik ben de laatste jaren zo weinig bezig geweest met muziek dat ik het vermoedelijk niet gemerkt zou hebben moest hij iets hebben uitgebracht, maar sinds ik ben ingeschreven op een aantal concertnieuwsbrieven, is er weinig dat aan mijn alziend oog kan ontsnappen.
Dus toen werd aangekondigd dat Novastar hun nieuwe tournee in Leuven zou beginnen, nog geen twee weken na het uitbrengen van hun nieuwe album, heb ik geen seconde geaarzeld om tickets te bestellen.
Het was pas één week op voorhand dat ik de nieuwe cd kon kopen, dus uit het hoofd leren zat er niet meer in, maar ik had ze genoeg kunnen beluisteren om van de eerste verbazing te bekomen – hij klinkt als een heel ander mens, de Joost, als een contente mens, zoveel maturiteit spreekt er uit de liedjes, vind ik – en de nieuwe sound te appreciëren. (Al vind ik het maar niks dat zijn stem op de nieuwe plaat niet zo goed en mooi uitkomt als vroeger!)
Om 19:00 stonden we als eersten voor de (nog gesloten) deuren van Het Depot. Echte fans, ah ja hé, ik stond nog net niet met een gesigneerd T-shirt te zwaaien (want als ik dat al had, zou ik het inkaderen, ah ja hé). Tegen het openingsuur stond er een nette rij van aan de deur, in een mooi vierkantje rond het plein, leuk om te zien.
Om 20:00 mochten we naar binnen, we zochten een plaatsje in het midden van de tweede rij (en besloten meteen om de volgende keer op de eerste rij te gaan zitten) want om recht te staan tijdens concerten, daar zijn wij te oud voor, ah ja hé, en om 20:30 begon het voorprogramma, een nog jonge band genaamd Ganashake, die het nogal had voor stevige gitaren.
Het volume stond opvallend hoger dan bij Hooverphonic enkele weken geleden, dus ik was blij dat ik mijn oordopjes mee had.
Na een half uurtje mocht de opwarming al afdruipen en werd het podium gereed gemaakt voor Joost en de zijnen.
Ik had erg uitgekeken naar dit optreden, want Joost heeft een stem die me heel diep kan raken. Bovendien gaat hij zo op in zijn muziek dat het geweldig is om naar hem te kijken. Ik vond het dan ook jammer dat de band totaal niet op elkaar was ingespeeld en Joost regelmatig moest gebaren, of zelfs hardop tellen, om hen in het gareel te houden.
Alsof Leuven niet meer dan een generale repetitie voor hen was.
Hij is duidelijk de baas, en goed, zijn shows zijn meestal een plezier om naar te kijken, chaotisch, spontaan, minder ingestudeerd, zoals hij rondspringt achter of op zijn piano, een plezier zeg ik u, maar die ‘instructies’ die braken voor mij de sfeer.
Zelfs Caramia – mijn absolute favoriet, vooral het kopstemstuk! – klonk niet hetzelfde.
Eigenlijk is het beste optreden dat ik van hen heb gezien – en ik zag er al een aantal: o.a. in de AB en op De Wei tijdens Werchter Classic – een acoustisch optreden in een cultureel centrum ergens in een Antwerps dorp, gewoon zijn stem en zijn gitaar of piano, dat was om bij te bleiten zo schoon.
Maar ik ga dapper zijn cd grijs draaien en als hij nog een keer terugkomt naar Leuven, dan zal ik op de eerste in plaats van de tweede rij zitten. Promise.
Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.