Archief voor 15 november 2014

[recensie] Liefde. Een onmogelijk verlangen? – Dirk De Wachter

liefdeGeef de liefde de status die ze verdient, weg van de Hollywoodiaanse nepparadijzen en wellnessweekends, dat is het pleidooi dat Dirk De Wachter in dit boek houdt.

Geen thema is zo vaak beschreven in literatuur, muziek en kunst als de liefde. Toch blijft de mens op zoek naar haar ware aard. We denken haar te kunnen definiëren en (be)grijpen maar merken steeds weer dat we tekortschieten. De liefde is ondoorgrondelijk maar levensnoodzakelijk. Ze wordt in haar voortbestaan bedreigd door het hedendaagse consumentisme en de kwalijke illusie dat alles maakbaar is. Zelfs de therapeut banaliseert de liefde, beweert haar te kunnen meten en te kunnen behandelen in enkele sessies. Maar de liefde laat zich niet zomaar bepalen.

Liefde. Een onmogelijk verlangen is een pleidooi om gewoon te doen. Want dan, als we niks forceren, kan de liefde in volle glorie verschijnen: meerlagig, mysterieus en paradoxaal. Dit fijne boekje zet je als lezer met beide voeten op de grond. Heel verfrissend dat Dirk De Wachter ons inprent dat liefde helemaal niet hoeft te voldoen aan het romantische ideaalbeeld dat ons door films wordt ingelepeld. Het fraai vormgegeven boek (met rood als hoofdkleur, hoe kan het ook anders) is rijkelijk geïllustreerd met quotes uit de wereldliteratuur en reproducties van kunstwerken (natuurlijk mochten ‘De Verloofden’ van Permeke niet ontbreken). Dirk De Wachter hanteert een vlotte schrijfstijl en bouwt zijn betoog logisch op. Ik betrapte me er tijdens het lezen vaak op dat ik vaak instemmend zat te knikken.

Liefde. Een onmogelijk verlangen is een boek waar iedereen, jong of oud, in een relatie of single, plezier aan zal beleven. En dat ongetwijfeld tot nieuwe inzichten zal leiden.

Dirk De Wachter is psychiater-psychotherapeut en diensthoofd systeem- en gezinstherapie aan het Universitair Psychiatrisch Centrum van de K.U.Leuven, campus Kortenberg. Hij is opleider en supervisor in de gezinstherapie in verschillende centra in binnen- en buitenland.

Leven in Leuven geeft een exemplaar weg van dit fijne boekje. Stuur ons de zinsnede “all you need is love” via ons contactformulier en een onschuldige hand zal de winnaar bepalen. Update: het boek is ondertussen de deur uit!

Praktisch
Liefde. Een onmogelijk verlangen?
Dirk De Wachter
€ 19,99
ISBN 9789401421331
Uitgeverij: Lannoo Campus

Bookmark and Share

In the picture: Herfst in het bos


Foto door Jan Mennens

Bookmark and Share

11 novemberviering vredesmonument Martelarenplein

Op 11 november dit jaar werd een bloemenhulde gehouden aan het vredesmonument op het Martelarenplein (station) in Leuven voor alle slachtoffers die om het leven kwamen door de militaire terreur op de bevolking. Vooral de 272 burgerslachtoffers die eind augustus 1914 omkwamen.

Bookmark and Share

Wereld prematuren dag in Heilig Hart ziekenhuis

Op maandag 17 november is het Wereld Prematuren dag. Eén op tien babietjes wordt prematuur geboren. Ook het Regionaal ziekenhuis Heilig Hart Leuven wil haar steentje bijdragen om dit gegeven onder de aandacht te brengen.

Sofie Dewaet, hoofdverpleegkundige van de afdeling neonatologie, vertelt hoe we deze dag in de kijker zetten: “We hebben een waslijn met 10 rompertjes opgehangen aan het onthaal, waaronder één premature versie met een superman-teken op gedrukt. Uiteindelijk zijn die kleine vechtertjes onze helden”.

Een geboorte is doorgaans een heuglijke gebeurtenis. Maar kindjes die te vroeg geboren worden vragen toch veel extra aandacht. “En die krijgen ze hier”, vertelt dr. Inge Van Wambeke, afdelingshoofd pediatrie. “Vanzelfsprekend door het toedienen van de nodige medische zorgen, maar ook door het betrekken van de ouders bij de verzorging van hun kleintje. Bovendien zijn er diverse initiatieven die bijdragen tot de groei en gezondheid van onze prematuurtjes”.

Sofie vertelt onder meer over het “inktvisjes project”, waarbij diverse vrijwilligers inktvisjes haken. “De tentakels van de inktvisjes lijken op de navelstreng die de kindjes vasthielden toen ze nog in de buik van hun moeder zaten. Ook blijken kindjes veel minder vaak hun draadjes en buisjes los te trekken wanneer er zo’n inktvisje in de couveuse ligt. Sinds de start van ons project dit voorjaar zijn er een heleboel vrijwilligers aan de slag gegaan. Onze ambassadeurs controleren elk inktvisje grondig en wassen ze op 60 graden omwille van veiligheids- en hygiëne redenen. Het gaat erom dat we letterlijk en figuurlijk een warm nestje creëren voor onze kleintjes. Door allerlei grote of kleine voorzorgen trachten we onze patiëntjes een extra duwtje te geven.”

“Zo is er ook het oortje”, vertelt Sofie. “In de baarmoeder werden alle geluiden van buitenaf gedempt door het vruchtwater. Het elektronisch oortje in de couveuse is een geluidsensor die visueel aangeeft wanneer er teveel lawaai is in de kamer, bvb. wanneer iemand te luid spreekt. “We hebben zelfs onze vuilbakjes vervangen toen we merkten dat deze teveel geluid maakten bij het open- en dicht klappen.”

En verder? “De lijst is te lang om kort samen te vatten, maar we adviseren ouders ook om te kangoeroeën omdat huidcontact de ademhaling, hartslag en emotionele ontwikkeling van de baby bevordert. We helpen en begeleiden de mama’s zo goed mogelijk om de borstvoeding te doen slagen. Ouders, broers en zusjes hebben ook onbeperkt toegang tot de afdeling neonatologie, … En vanaf december bestaat er ook de mogelijkheid tot rooming-in. Op die manier kunnen de ouders, na hun verblijf op de materniteit, nog enkele dagen extra in een observatiekamer verblijven waarbij we trachten om een thuissituatie te creëren. Zo kunnen ouders van kindjes die een moeilijke start namen zich zo goed mogelijk voorbereiden op de verzorging thuis, met ondersteuning, hulp en advies van onze vroedvrouwen.”

“En tenslotte werken we ook intensief samen met diverse verenigingen”, vervolgt Sofie. “Kookos helpt ons met de ondersteuning van gezinnen die een moeilijke start nemen na een premature bevalling. En de Vlaamse vereniging van ouders van couveusekinderen organiseert activiteiten en biedt informatieve ondersteuning.”

“Aan aandacht en zorg zal het onze kleintjes niet ontbreken. Maar toch goed dat zo’n dag georganiseerd wordt, om onze helden eens onder de aandacht te brengen”, zo klinkt het op de afdeling neonatologie van het Regionaal ziekenhuis Heilig Hart Leuven.

Bookmark and Share

ELANOR – folk @ Leuven BeFolkt

Elanor is een vijfkoppige groep van Vlaams jong en enthousiast talent. Bart Praet schudde de ene na de andere melodie uit zijn doedelzakspelende mouw, die door Bert Leemans werd opgepikt in Gooikse tijden. Na een babbel met draailierdromer Thomas Hoste, besloot dit trio de handen in elkaar te slaan. De zoektocht stopte toen Kuni Quintens zijn gitaartalent aanbood en Jelle Van Cleemputte de ideale en beschikbare bassist bleek te zijn.

Het werd weer eens te meer een op en top Frisse – Leuven Befolkt avond met Elanor’s opzwepende originele – eigen scottish, bourrées, mazurka’s, tarantella’s, jigs en reels…
Het was ook de eerste keer dat de balfolkgroep Elanor speelde voor een luisterpubliek en Bert vond dit wel erg aangenaam & relaxend …

Elanor is:

  • Bart Praet: Flemish bagpipes, recorders, uilleann pipes
  • Thomas Hoste: Electro-acoustic hurdy-gurdy (draailier)
  • Bert Leemans: Chromatic accordion
  • Kuni Quintens: Acoustic guitar
  • Jelle Van Cleemputte: Electric bass



Bookmark and Share

Herdenking Onbekende oorlogsvrouw – 11 nov 2014

Voorafgaand aan de officiële Wapenstilstandsherdenking om 11 u aan het vredesmonument op het Martelarenplein herdenken reeds enkele jaren een aantal Leuvense vrouwenbewegingen de Onbekende – vergeten-  Oorlogsvrouwen.
De actie wordt sinds de Vrouwendag van 2002 – in Leuven,  jaarlijks georganiseerd door verenigingen als Women in Black, Pax Christi Leuven, KVLV Leuven en Zij-Kant Leuven en heeft de steun van de stad.

Euralie, een Tutsi vrouw getuigde dit jaar over het oorlogsgeweld tijdens de genocide in Rwanda.
Er was poezie, een getuigenis van Lieve Devijver in naam van haar tijdens de oorlog omgekomen grootouders, er was een fragment uit het boek van het project “Ik kom van ver” en Strijdkoor Kontrarie zong vredesliederen.







Bookmark and Share

LUK en USO uit de startblokken // 5 & 6 november 2014

Op woensdag vijf november begonnen twee van de universitaire ensembles aan hun concertjaar op Belgische bodem. Niet alleen het Universitair Symfonisch Orkest, maar ook het Leuvens Universitair Koor hadden dan een concert ingepland. Gelukkig voor deze recensent deed het USO hun concert op zes november nog eens over en kon ik dus zonder overlappingen op woensdag afzakken naar de grote aula van het Maria-Theresia College voor het concert van het LUK.

In het kader van het project 1000 voices for peace had het LUK hun collega’s uit Amsterdam uitgenodigd. Een zeldzame samenwerking waarvan je zou verwachten dat ze wel wat volk trekt. Jammer genoeg was de grote aula bedroevend leeg. Desondanks opende het LUK met hun nieuwe dirigent Koen Vits vol enthousiasme het concert. Om de België-Nederlandrivaliteit te bewaren was het deel voor de pauze voorbehouden voor de Leuvenaars terwijl na de pauze voornamelijk het Studentenkoor Amsterdam aan bod kwam. Het LUK, dat duidelijk in de meerderheid was, vergastte ons op een gevarieerd programma. Hoogtepunten waren Beati Quorum Via van Sir Charles Villiers Stanford, waarbij een muzikaal spel tussen de mannelijke en de vrouwelijke helft van het koor gespeeld werd, en het Ave Maria van Anton Bruckner. Early one Morning bleek een aangename afwisseling na het zwaardere programma en kwam op het perfecte moment, net voor de twee stevige werken van Mendelssohn. Petje af voor debutant Vits die bij zijn zangers, zeker op dynamisch vlak, het onderste uit de kan wist te halen.

Na de pauze was het de beurt aan het Studentenkoor Amsterdam. Hoewel de Nederlanders in de minderheid waren moesten ze zeker niet onderdoen voor het LUK. Met verve walsten ze door hun repertoire dat rangeerde van meesterlijke klassiekers zoals Richte Mich, Gott van Felix Mendelssohn tot moderne toppers zoals Go, Lovely Rose van Eric Whitacre. Afsluiten deed het SKA met twee Negrospirituals. Zeer amusant, dat zeker, maar na het stevigere repertoire dat het koor daarvoor gebracht had, wist het publiek duidelijk niet goed of ze nu ook zelf mee mochten swingen. Gelukkig staken de leden van het LUK een handje bij om de aanwezigen mee te krijgen. Het was een mooie voorbode voor de laatste twee werken van de avond. Daarbij verbroederden het LUK en het SKA pas volledig en brachten ze Notre Père van Duruflé en An Irish Blessing met de twee koren samen. Afzonderlijk waren ze al geweldig, maar de verbroedering bracht het beste in beide koren naar voren.

De volgende dag was het de beurt aan het Universitair Symfonisch Orkest. Ook zij hadden een vriendje uitgenodigd, maar daarover verder meer. Met de ouverture uit La Forza del Destino opende het USO de avond. Een relatief veilige keuze om de avond mee te beginnen maar daarom niet minder wervelend uitgevoerd. Daarna volgde het Hoornconcerto van Richard Strauss. Met een redelijke dosis humor stelde de presentator (die trouwens heel het concert zeer professioneel aan elkaar gepraat heeft) de solist, Anthony Devriendt voor. De eerste hoornist van het Nationaal orkest van België startte zijn solodeel echter niet volledig oplettend en miste zich al in de allereerste drieklank. Gelukkig stond Devriendt stevig in zijn schoenen en herpakte hij zich daarna. Zowel het USO als de solist groeiden in het stuk en sloten het eerste deel geweldig af.

Na de pauze stond de tweede symfonie van Johannes Brahms nog op het programma. Brahms mag dan niet meteen mijn favoriete componist zijn (understatement van de eeuw), toch wist het USO mij danig te entertainen. Zeker vanaf het derde deel, waarin Brahms begint de spelen met de metriek had het orkest mijn aandacht gegrepen om ze niet meer los te laten tot na het bisnummer Pomp and Circumstance.

Beide universitaire ensembles zijn sterk aan hun concertjaar begonnen en hopelijk kunnen ze dit niveau de rest van het jaar aanhouden. Ook de andere universitaire ensembles kan je binnenkort in actie zien. De eerste kans krijg je op zestien november wanneer het UHO de finalewerken voor compositiewedstrijd VLAMO brengt.

Door Jasper Croonen.

Dit artikel verscheen eerder op CLUB KULtuur.

Bookmark and Share