Sabine Sabine Sabine – Braakland/ZheBilding
Sabine Sabine Sabine is de nieuwe voorstelling van Braakland/ZheBilding en Nieuw West met in de hoofdrollen Sara Vertongen en Marien Jongewaard. De tekst is van de hand van theatermaker Adriaan Van Aken.
Sabine Sabine Sabine is een schaamteloos romantisch verhaal dat na de feiten stukje bij beetje gereconstrueerd wordt door de man. Een onverwachte ontmoeting op een verlaten plek in een natuurgebied tussen twee onbekenden heeft een stormachtige romance tot gevolg. Eentje zonder happy end, of lijkt dat maar zo?
In alfabetvorm wordt het verhaal opnieuw opgebouwd, te beginnen vanaf de A, letter per letter. Een al wat oudere man wordt slachtoffer van een regelrechte coup de foudre. Vanaf het moment dat hij zijn muze Sabine ontmoet, komt hij op een roetsjbaan terecht en kan hij niet anders dan zich laten meevoeren. De romantiek spat ervan af. Tot de dood hen scheidt. Of niet? Het ganse stuk voor de pauze kon ik me niet van het gevoel ontdoen dat er ergens een angeltje in zat. Kleine zaken die niet klopten, onjuistheden in het verhaal. Wat die angel dan wel is, kan je ontdekken na de pauze (of niet, romantische zielen mogen het laatste stuk van het alfabet ook gewoon overslaan).
Sabine Sabine Sabine overstijgt de theatervorm. De voorstelling is doorspekt met de dromerige liederen van Chantal Acda (van Isbells en Sleeping Dog) en BZB-huismuzikant Youri Van Uffelen. De muziek maakt integraal deel uit van het verhaal en zorgt voor een erg poëtische toets. De melodie van “Ze gaat dood en dat is niet erg”, niet bepaald een voor de hand liggende titel voor een muzieknummer, bleef na de voorstelling nog een tijdje door mijn hoofd spelen.
De tekeningen van Fien Van Elzen vormen de groene draad doorheen het verhaal. De tekeningen tonen de beelden die het hoofdpersonage met zijn alfabet oproept. Wat mij betreft had de projectie van de tekeningen wat groter mogen zijn; door de beperkte grootte van het scherm had ik het gevoel dat de details van de tekeningen verloren gingen. Wie de mooie tekeningen op zijn gemak wil bestuderen, kan zich een exemplaar van het alfabetboek aanschaffen met als extraatje de voorstelling in een luisterspel gegoten. Om na te genieten van de heerlijke teksten.
Na de pauze, die een breekpunt vormt in de voorstelling, kregen we videobeelden van Kristof Van Perre voorgeschoteld. Die de romance meteen in een ander daglicht plaatsten.
Ik was trouwens erg onder de indruk van het spel van Sara Vertongen die erin slaagde een vrij bazig personage erg sympathiek neer te zetten. Het spel van Nederlander Marien Jongewaard was minder spek naar mijn bek. Soms zette hij het mannelijke hoofdpersonage wat te karikaturaal naar mijn zin neer en zijn scherpe Hollandse klanken botsten op de mooie stem van Sara Vertongen en het zachte Vlaams van de liederen. Ik voelde ook weinig vonken tussen de hoofdpersonages, maar dat is verklaarbaar met de ontknoping van het verhaal in het achterhoofd.
Groen is de kleur van deze voorstelling, maar opgepast, het is de complementaire kleur rood die voor de passie zorgt.
Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.