Voetbal en Tsjechov in the mix

Sanja Mitrovic: ‘Do you still love me?’ – Theater – 12.05.2015, 20u30, STUK Soetezaal.

Wie afgelopen dinsdagavond naar het STUK was afgezakt in de hoop een romantische toneelvoorstelling voorgeschoteld te krijgen, was eraan voor de moeite. ‘Do you still love me?’ had namelijk op het eerste gezicht volstrekt niets met liefde te maken, maar des te meer met voetbal, de trouw en toewijding van supporters aan hun club en de bizarre eigenschap van de mens om er onverklaarbare passies op na te houden. De slimmerik herkent er meteen ‘de liefde voor de sport’ in, maar deze lachwekkende en tegelijk ontroerende voorstelling leek een meer omvattende boodschap te willen meegeven, en tonen dat de liefde van de mens triviaal, irrationeel, hoogdravend of lachwekkend kan zijn, maar altijd even krachtig.

1195P

Acht spelers zetten zich voor ons op een rij. Vier van hen in een soort halfslachtig gebricoleerde voetbaloutfit, de andere vier in blauw-gele supporterskledij. Ze stellen zich allemaal voor – vier acteurs, vier supporters – en vertellen ons elk waar ze precies waren en wat ze deden tijdens de match België-Verenigde Staten afgelopen zomer. Frans en Vlaams worden daarbij probleemloos afgewisseld, met soms zelfs Engels ertussendoor, een stramien dat de hele voorstelling lang doorging en dit stuk een authentiek Belgische stempel gaf. Dit kwam op het einde van de voorstelling tot een mooie apotheose wanneer de acteurs elk om beurten langs een vooraan op het podium opgestelde microfoon liepen en hun ‘hulde’ brachten aan België: “Danku, België, voor uw grijze regenhemel”, “… voor uw prachtig elftal”, “… voor uw politiek geklungel”.

Dus het ging over voetbal en over België? Nee, ook niet helemaal. Ook over Shakespeare, en Tsjechov. Ja, het was een rare voorstelling. Hoewel het verband tussen bepaalde scènes soms onbestaand leek en je je als toeschouwer zat af te vragen wat een recital van King Lear nu precies te maken had met het schipperen tussen de tweede en derde klasse van een obscuur Waals voetbalploegje, behielden deze scènes toch een enorme kracht en puurheid. Wat daarbij een absolute meerwaarde was en dit stuk een heel andere dimensie gaf, was het voortdurend aanwezig zijn van camera’s op scène, waarmee de acteurs en supporters elkaar filmden en op het projectiescherm achteraan het podium een heel andere hoek of beeld toonden dan waar de toeschouwer op scène naar keek. Met bijkomende effecten als close-up of zwart-wit, gaf dit af en toe prachtige beelden als uit een oude film, en creëerde zo een intrigerend spanningsveld tussen beeld en werkelijkheid. Voor relevantie scoort ‘Do you still love me?’ dus niet al te goed, voor esthetiek daarentegen uitstekend.

Deze voorstelling is heel moeilijk samen te vatten, en dat vormt allicht ook de kracht ervan. Op sommige momenten ronduit hilarisch, op andere doordeweeks en triviaal, dan weer heel intens, van rustig kabbelend naar een explosieve voetbalrel, van Shakespeare naar Vlaams Belang: ‘Do you still love me?’ ging over alles en over niets. Maar die paar kerngedachten en poëtische beelden werden met een overtuigende kopstoot in de goal geknald.

Artikel door Evelyne Janssens.

Dit artikel verscheen eerder op CLUB KULtuur.

Bookmark and Share

Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.