Leven in Leuven

17e eeuwse glasramen na 187 jaar terug naar Parkabdij

Sinds de vrijwilliger Leo Janssen uit Heverlee in 2005 opzoekwerk ging verrichten naar de glasramen van de Parkabdij en in een archiefdoos een verwijzing naar Amerika vond, is het een droom van velen om de 17e eeuwse glasramen terug te verenigen in de pandgang van de Abdij van Park waar ze voor gemaakt werden zo’n 380 jaar geleden.

Inmiddels zijn er al 14 terug. Daar komen er nu 6 bij dankzij de economische crisis waardoor de Corcoran Art Gallery uit Washington in vereffening ging en een bestemming zocht voor de glasramen. En met dank aan Edgard Goedleven, gewezen afdelingshoofd Monumenten en Landschappen van de Vlaamse Gemeenschap die de onderhandelingen voerde met Corcoran Art Gallery.

De exemplaren maken deel uit van een reeks van 41 glasramen die Leuvenaar Jan de Caumont in de 17de eeuw (tussen 1635 en 1644) maakte voor de Parkabdij. De glasramen beelden scènes uit het leven van Sint-Norbertus uit. De Norbertijnen verkochten de waardevolle glasramen uit geldgebrek in 1828 aan de rijke Brusselse industrieel Dansaert, verarmd door de naweeën van de Franse revolutie en de Napoleontische periode. Doorheen de jaren raakten ze verspreid over verschillende locaties, onder andere in Amerika. De originele glasramen bestonden uit 12 panelen. Bij opeenvolgende verkopen, erfenissen en schenkingen zijn de panelen soms gemengd geraakt (delen van glasramen werden samengevoegd tot een nieuw geheel). Onderzoek moet uitwijzen welke panelen bij elkaar hoorden.

In 2013 kocht De Vlaamse Overheid in het kader van het topstukkendecreet 8 glasramen van Yale University Art Gallery. Momenteel worden ze onderzocht met het oog op de restauratie en het terugplaatsen ervan op hun oorspronkelijke plaats. In de loop van de geschiedenis raakten de glasramen opgedeeld in fragmenten en een onderzoek moet nu uitwijzen of de fragmenten echt samen horen tot 8 glasramen.

Dirk Vansina : “Begin dit jaar werd de stad Leuven gecontacteerd door de Corcoran Art Gallery in Washington. Die bezat 3 glasramen samengesteld uit verschillende panelen van de oorspronkelijke glasramen van de Parkabdij. Het museum was bereid ze te schenken aan de stad Leuven. De stad moest enkel instaan voor de transportkosten, de kost voor de demontage uit de muren van het museum en de kost om nieuw glas te plaatsen in de openingen.” Totale kostprijs: 91.000 euro. Ondermeer het glasraam ‘Norbertus krijgt van paus Honorius II de erkenning van de orde’ is erbij.

De glasramen worden gerepatrieerd vanuit het museum in Washington naar het atelier van de restauratrice Aletta Rambaut die ze verder zal onderzoek. Zij kreeg eerder al de opdracht de panelen uit Yale te onderzoeken.

Zeven glasramen werden al eerder dankzij de Vrienden van de Abdij van park terug gebracht naar de abdij. Samen met de 8 uit Yale en de 6 uit Washington, zullen wellicht 21 glasramen van de 41 volledig of gedeeltelijk opnieuw samengesteld kunnen worden. Van sommige van de nog ontbrekende glasramen is geweten waar ze zich bevinden. Van andere ontbreekt elk spoor. Zo bezit het JB Speed Museum in Louisville er 4. Ook het Koninklijk Museum voor Kunst en Geschiedenis en een Belgische particulier bezitten er elk twee. Of deze ooit zullen terugkeren is niet duidelijk. Leven in Leuven hoopt alvast van wel!

De 6 panelen worden begin 2016 terug verwacht.

De Bruul: park? of parking?

Op woensdag 25 november organiseerde de actiegroep “De Bruul brult” in zaal Geertruihof een informatieavond over dit onderwerp.
Een honderdtal aanwezigen kregen van de actiegroep hun standpunt te horen over de inplanting van de parking en de concrete gevolgen daarvan voor het huidige park en de ruime omgeving.

“De Bruul brult” is een initiatief van buurtbewoners en andere Leuvenaars die weliswaar gewonnen zijn voor een duurzaam mobiliteitsbeleid, maar vinden dat de bouw van weeral een grote autoparking daar haaks op staat.

Via de vragenronde kwamen ook vele andere gelinkte onderwerpen aan bod, zoals de bijna ongebruikte randparkings en hun verbindingen met de stad via pendelbussen, de geplande tramlijn (ook “people mover” genoemd), het nieuwe verkeersplan voor het openbaar vervoer waardoor het gros van alle autobusverkeer (zo’n duizend per dag) niet meer langs de Brusselsestraat, maar langs Brouwersstraat en Tessenstraat zou geleid worden, ligging in overstromingsgebied plus: dicht tegen twee Dijle-armen met alle gevolgen van dien voor de grondwatertafel, de uitlaatgassen van de parking kunnen terecht komen in kinderspeeltuin, ontbrekend businessplan voor de exploitatie door de stad in eigen beheer…

Daarnaast luisterden de aanwezigen naar de actieplannen en hoe zij zich op diverse manieren konden engageren in het protest tegen de geplande parkeergarage, waarvoor mogelijks al eind 2016 de eerste spadesteek zou kunnen gegeven worden.
Ter plaatse kon men een petitie tekenen waarmee ze duidelijk verklaarden tegen de Bruulparking te zijn.
Er werden 5.000 folders/ raamaffiches ge-bust, er komen ook grotere affiches.
Men wordt verzocht bezwaarschriften in te dienen…

De avond werd afgesloten met een anti-parking-lied: “Liever kwijt dan rijk”!

Meer info:
www.facebook.com/BruulparkingNEE/
debruulbrult.weebly.com/

Noteer dat de stad zelf ook een informatieronde organiseert over dit onderwerp van 2 tot 4 december.

[recensie] Mist in mijn hoofd – Kim Crabeels

Mist in mijn hoofd is de eerste jeugdroman van Kim Crabeels voor 12+. Het onderwerp van ‘Mist in mijn hoofd‘ mag dan misschien voor kinderen en jongeren ver van hun bed lijken, maar elk kind of jongere zal ongetwijfeld vroeg of laat met een familielid of een kennis die aan dementie lijdt geconfronteerd worden. En net zoals elke jongere ooit oud zal worden, zijn ouderen zelf ook ooit jong geweest. Met dit boek wil Kim Crabeels die kloof tussen jong en oud overbruggen en het blikveld van jongeren (en ouderen) verruimen.’

‘Mist in mijn hoofd’ wordt verteld vanuit twee verschillende standpunten die elkaar voortdurend afwisselen. Enerzijds kruipen we in het hoofd van Berte, een wat timide tienermeisje dat het moeilijk heeft om aansluiting te vinden bij haar leeftijdsgenoten; anderzijds leven we mee met Elsa, een dementerende oude dame die door het leven niet gespaard werd. Beide karakters zijn prachtig uitgewerkt en Kim Crabeels portretteert beide hoofdfiguren op een levensechte manier, kleine kantjes inbegrepen Je zit echt te wachten op het moment dat de levens van beide hoofdfiguren mekaar kruisen.

Wat ik erg mooi vond, is dat het boek stukje bij beetje het fragmentarische verhaal van Elsa opbouwt. Als een puzzel waarvan je met enige moeite de verschillende puzzelstukken bij mekaar zoekt. Via oude brieven komen we meer te weten over de achtergrond van Elsa. Je kan niet anders dan medeleven voelen voor deze door iedereen verlaten oude dame. Gelukkig is daar dan Berte, die zich beter op haar gemak voelt tussen de dementerende oudjes van het rusthuis dan bij haar eigen vrienden. Berte neemt het op zich om het tragische levensverhaal van Elsa toch nog een happy end te bezorgen. Of ze daarin slaagt, dat verklap ik hier niet.

Dementie is echter niet het enige thema dat dit boek aansnijdt, ook de verwarrende gevoelens van een opgroeiende puber en de veranderingen die kindervriendschappen doormaken wanneer de hormonen door die jonge lichamen razen komen aan bod. Hoewel dit boek bedoeld is voor jongeren heb ik er zelf enorm van genoten. Het warme, ontroerende verhaal raakte echt een gevoelige snaar. Ondanks het moeilijke thema dat dementie is, zijn er voldoende grappige momenten in het verhaal om de spanning te verlichten.

Het boek zelf is erg mooi vormgegeven. Elk hoofdstuk wordt voorafgegaan door een andere tekening en alle tekeningen vind je terug aan de binnenkant van de kaft.

Een absolute aanrader, wat mij betreft!

Praktisch
Mist in mijn hoofd
Kim Crabeels
Uitgeverij Lannoo
12+
EAN 9789401429597

Workshop Fotografische Herinneringen

Op vrijdag 27 november organiseren de E-Space Photography Pilot en het stadsarchief Leuven een workshop Fotografische Herinneringen. Iedereen die oude foto’s, negatieven of glasplaten heeft over het leven in de straten, pleinen en markten van Leuven van weleer kan deze van 10 tot 19u laten komen digitaliseren door digitaliseringsexpert Bruno Vandermeulen. Tegelijkertijd kan je kennismaken met de fotocollecties van het stadsarchief.

Om 14.00 uur produceert professioneel fotograaf Frederik Van den Broeck enkele tintypes en ambrotypes door middel van het Wet Plate Collodion-proces. Dit is een fotografietechniek die in 1851 werd uitgevonden Frederick Scott Archer. De techniek ontleent zijn naam aan de Collodion-emulsie die gebruikt wordt om de platen lichtgevoelig te maken. Na de demonstratie digitaliseert Bruno Vandermeulen deze net gemaakte tintypes en ambrotypes. Zo worden oudere met huidige fotografietechnologieën verbonden.

Toegang is vrij.

Foto expositie ‘Forum’ Jasper Léonard

Op 4 december 2015 opent ‘Forum’, de nieuwe expo van voormalig Antwerpse stadsfotograaf Jasper Léonard (°1985). De expo toont een reeks unieke analoge beelden van herkenbare publieke plaatsen, die dankzij de techniek van ‘meermaalse belichting’ een bijzondere nieuwe interpretatie krijgen. De expo vindt plaats in de galerie ‘t Oogenblik in Leuven en loopt nog tot 15 januari 2016.

‘Forum’ is ontstaan vanuit een fascinatie voor pleinen en openbare plaatsen. Léonard stelde zich voor de expo de vraag of de beleving van mensen op die plaatsen is veranderd. Hij stelt dat mensen op die fora steeds vaker bezig zijn met een digitaal verslag van hun ervaring, en steeds minder met ‘zijn’.

De expo bundelt beelden uit de publieke ruimte, die meermaals werden belicht door antieke ‘large format’ camera’s. Met deze oude techniek hervormt Léonard zijn fora tot plekken die plaats en moment overstijgen. Indrukwekkende composities die alle verbeelding tarten, zijn daarvan het resultaat. Léonard maakt zich dankzij de techniek los van digitale nabewerking. Er werd geen Photoshop gebruikt om de composities tot stand te brengen.

Léonard ging met zijn analoge large format camera’s op zoek naar publieke plaatsen in binnen- en buitenland. Van Rock Werchter tot toeristische trekpleisters in Noorwegen, Berlijn of de USA.

fotogalerie ’t oogenblik – Tiensestraat 37 Leuven
vernissage 4 december 2015 20u
www.oogenblik.be

Bevergem for Life verplaatst van AB naar Het Depot

Door de huidige omstandigheden in het Brussels Gewest verschuift het concert Bevergem For Life – The Concert, aanvankelijk gepland in de AB in Brussel, naar Het Depot in Leuven. Dit op dezelfde datum van zondag 13 december 2015.

Tickets voor dit concert gekocht via de AB blijven geldig voor het concert in Het Depot. Nieuwe tickets kunnen vanaf heden enkel en alleen gekocht worden via deze link of hetdepot.be. Dit aan dezelfde reservatiekosten.

Dit concert vindt nog steeds plaats in het kader van De Warmste Week/Music For Life van Studio Brussel waarbij een deel van de opbrengst naar Unicef gaat.

Praktisch
Het Depot | Martelarenplein 12
13 december 20u
€28 – €28

Eerstesteenlegging van het nieuwe Wigwam-huis

Onder grote belangstelling vond vanmiddag de symbolische eerstesteenlegging van het nieuwe Wigwam-huis plaats.Minister Jo Vandeurzen en Schepen Bieke Verlinden brachten dit werk tot een goed einde, mede dankzij de hulp van peuter Marie en haar mama Elke.

In het nieuwe Wigwam-huis zal er inclusieve kinderopvang, spel en ontmoeting voor gezinnen met jonge kinderen en preventieve gezinsondersteuning aangeboden worden. Dit aanbod staat open voor alle gezinnen maar richt zich vooral op de meer kwetsbare gezinnen. Ook zal het Consultatiebureau van Kessel-Lo (georganiseerd door Kind en Preventie) en het Regioteam Leuven van Kind en Gezin een plaats krijgen binnen hetzelfde gebouw.

Op die manier zal een breed zorgaanbod gerealiseerd worden onder 1 dak wat heel wat voordelen biedt voor de organisaties zelf maar vooral ook voor de doelgroep, nl. gezinnen met jonge kinderen. De kansen die kinderopvang biedt om verbindingen te leggen tussen gezinnen onderling maar ook tussen gezinnen, buurt, diverse organisaties en instanties, scholen en de ruimere samenleving, zullen op die manier optimaal benut worden.

Universele jazz in de Schouwburg

Ooit al eens gehoord van Fatoumata Diawara? Of Roberto Fonseca? Doodzonde als deze namen u niet bekend in de oren klinken want dit zijn ’s werelds besten in hun vak. In deze tijden van oorlog en terreur zocht ik zondagavond andere sferen op waar men wel nog belang hecht aan hartverwarmende klanken en het in harmonie met elkaar omgaan. Volgens mij bestaat er daarin geen betere match dan de combinatie Zuid-Amerika/Afrika. Ik beleefde een anderhalf uur durende vlucht vanuit deze wrede werkelijkheid naar een vredig wereldje vol zwoele jazz, funk, soul en oprechte passie voor muziek.

Universeel
“Muziek is een universele taal, ze heeft geen grenzen. In onze ploeg spreken we Frans, Engels en Spaans. Ondanks het feit dat we elkaar niet begrijpen, slagen we erin te communiceren. Als je feeling hebt met een bepaalde persoon, dan kan je samen spelen zonder dezelfde taal te spreken. Hetzelfde geldt naast het podium.”, aldus Fatoumata Diawara die met deze quote perfect de kracht van muziek samenvat, iets waar we in deze dagen van onvrede misschien beter eens goed over nadenken. Communicatie en begrip stond hoog in het vaandel bij dit concert aangezien het podium vertegenwoordigd was door een Cubaan en een Malinese. Maar zelfs een transatlantische samenwerking kon dus geen probleem zijn voor topartiesten als deze.

Fonseca
Roberto Fonseca is een 40-jarige Cubaanse allrounder die voornamelijk bekendheid verwierf bij het alom bekende Buena Vista Social Club. Na zijn periode in deze Cubaanse band, probeerde hij het met een solocarrière waarbij de artiest het wat meer ging opzoeken in de wereld van de jazz. Persoonlijk ben ik al een tijdje in de ban van zijn ietwat experimentele jazzmuziek en de song die mij het meest bekoort is ‘80’s’; een mooie mix van opzwepende jazz met een klassiek pianostuk op het einde als anticlimax. Ik was dan ook blij verrast toen ik Fonseca in de programmatie van 30CC zag staan en twijfelde geen moment om mijn ticketje te bemachtigen die mij toegang gaf zulke pianist live aan het werk te zien.

Diawara
Fatoumata Diawara is een Malinese zangeres die naast haar zangcarrière ook meespeelde in de film Timbuktu en ze is bezig aan een gestage opmars als vertegenwoordigster van de Afrikaanse zang. Ze begon als backingvocalist van de Malinese zangeres Oumou Sangaré en debuteerde in 2011 solo met haar album ‘Fatou’. Er is een potentieel mooie carrière voor haar weggelegd dus onthoud zeker de –niet al te moeilijke naam- Fatoumata Diawara!

Fonseca & Diawara
Het duo is al een tijdje op tournee met hun nieuwe album ‘At Home’ en zondagavond 22 november was het aan het Leuvense publiek om te genieten van hun performance. Samen met Joel Hierrezuelo (percussie), Ramses Rodriguez (drums), Bah Sekou (gitaar), Yandy Martinez (basgitaar) en Sidibé Drissa (kamale ngoni) kwamen ze om iets na 8 het podium op onder enthousiast onthaal van de Schouwburg. Deze frisse novemberavond werd direct verwarmd door hun exotische verschijning en muzikaal werden de eerste noten ingezet onder luidkeelse gillen van Diawara. Maar het oog wilt ook wat en met enthousiaste Afrikaanse dansen werd het publiek geëntertaind door de Malinese.

Tussen elke song kon de Schouwburg zich na een tijdje al verwachten aan een soort preek of oproep tot vrede en verdraagzaamheid. Aanvankelijk in een ietwat onverstaanbaar Engels, maar na enkele performances beseften beide muzikanten dat dat hen niet al te goed af ging, dus ging Diawara voort in het Frans. Het vierde nummer Clandestin werd ingeleid met een pakkende Franstalige speech over de Afrikaanse overheid die meer aandacht moest hebben voor de rechten van hun volk en een betoog over de vrijheid die vrouwen horen te hebben om te kiezen met wie ze trouwen, iets waar Diawara zelf veel belang aan hecht aangezien ze zelf werd uitgehuwelijkt met een neef en daardoor op de vlucht sloeg. Ook vertelde ze dat het belangrijk was om te reizen want we leren niet alles op school, maar we verwerven onderweg kennis door te reizen. Wat volgde was een intiem duet tussen beide protagonisten.

Het hoogtepunt van de avond kwam onmiddellijk daarna met enkel de Cubaanse artiesten in de spotlights, of m.a.w. Roberto Fonseca aan de piano, Ramses Rodriguez aan de drums en Yandy Martinez die de bas verzorgde. De Cubanen nodigden ons uit even een trip te maken naar hun land en te genieten van hun plaatselijke muziek. Al was Fonseca niet altijd even verstaanbaar met zijn toch wel gebrekkig Engels en zware stem, het was duidelijk dat hij van zijn land houdt en dat hij trots is die klanken voor een publiek te mogen spelen. Met een perfecte mix tussen stevige jazz en een soort salsa of tango werd de zaal volledig in trance gebracht door deze zwoele muziek. Hiervoor was het allemaal nogal Afrikaans getint en was ik niet volledig overtuigd, maar dit nummer was gewoon pure jazz die mij nog lang zal bijblijven. Dit was de Roberto Fonseca waarvoor ik was gekomen.

L’amour est plus fort que les armes. Nous avons nos armes: notre piano, notre guitare, notre batterie.

Na deze topper volgde weer een uitgebreid applaus van de Schouwburg, een dankbetuiging van beide hoofdfiguren voor elkaar en een maatschappijkritische speech van Fatoumata Diawara om het volgende nummer in te leiden, een rode draad door dit concert. Madiba (AKA Nelson Mandela) kwam nog aan bod en vooral een oproep tot vrede werd vaak aangehaald, maar afgezaagd werd dat allesbehalve. Het was duidelijk dat elke persoon aanwezig op het podium oprechte liefde had voor muziek, streefde naar vrede en daarbij passioneel de kracht van muziek verdedigde want uiteindelijk is liefde veel sterker dan wapens. Een duidelijke boodschap die niet ongepast was in deze tijden van onvrede (in de hele wereld trouwens).

Om te eindigen werd Bibisa gespeeld, het enige nummer deze avond dat ik kende en tevens het begin van de samenwerking tussen Roberto en Fatoumata in 2012. En niet alleen Fonseca, Diawara en de band hadden hun rol in dit nummer want er werd het publiek gevraagd al hun boze gedachten en frustraties uit het lichaam te werken door ‘united’ mee te zingen met tekst. Iets wat niet al te moeilijk was aangezien het enige woord ‘Bibisa’ was. Wel een krachtige manier om dit concert mee af te sluiten want de toeschouwers werden eindelijk losgeweekt van hun rode stoeltjes om mee te dansen met de muziek. Iets wat daarvoor eerder was weggelegd voor alleen Fatoumata Diawara, die haar Afrikaanse dansskills opvoerde. Het was dan ook soms wat té veel dansmuziek voor een zaal als de Schouwburg, misschien dat het totaalspektakel beter tot zijn recht zou gekomen zijn in een minder intieme zaal die meer uitnodigt tot ambiance. Dat was dan ook het enige kleine minpuntje aan deze avond want het was genieten van minuut 1 tot minuut 90. Soms was ik niet volledig mee, maar het werd een volmaakt schouwspel met universele jazz op een bedje van interessante maatschappijkritiek in de Schouwburg.

Door Maarten Dascotte.

Dit artikel verscheen eerder op CLUB KULtuur.

Brasserie De Lange Trappen

Gelegen pal in het centrum was dit café vroeger een bastion van de socialistische partij… Nu is het een brasserie die gerund wordt door enkele Indiërs onder de leiding van Ram. Het interieur is al jaren hetzelfde: gezellig ouderwets. In de zomer is het bijna vechten voor een plaatsje op het gezellige terras, maar daar zat nu geen kat.

Hun publiciteit “Eten zoveel je kunt voor 11,90 euro” had onze aandacht getrokken en niet lang daarna zijn wij dat op een middag eens gaan bekijken en proberen.

Dat viel best mee!

Op de gelijkvloerse verdieping komt men voor een pintje of een koffie, maar ook een snack behoort tot de mogelijkheden. Men kan er uitgebreid eten volgens de kaart met alle klassieke schotels, en eveneens een ruime keuze van Indische gerechten.

Op de eerste verdieping bevindt zich de -uiteraard ook Indische- keuken en het buffet met zelfbediening. Het is er kalm en men kijkt uit op het plein voor de Sint – Pieterskerk.

De saladeschotel is eenvoudig, maar wel vers. Ketchup en mayonaise staat ter beschikking in individuele porties.

Er worden, naast de groentesoep, niet minder dan tien verschillende gerechten aangeboden:  allemaal even smakelijk.
Wij hadden twee kleine kinderen bij ons en die vinden zoiets altijd “keileuk” en “geweldig” wanneer ze mogen kiezen en zelf beslissen.

Enkele Indische gerechten, waarbij ik de rode kip Tandoori zeker kan aanbevelen, gebakken bloemkool, loempiatjes, curry- en wok- schotel, rijst…

Onze Belgische klassiekers worden niet vergeten: balletjes in tomatensaus, “Vlaamse” vleeskarbonades, prinsessenbonen, en “onze” Belgische, handgesneden frieten, perfect gefrituurd!

Desserts behoren niet bij dit buffet. Die moet je apart bestellen (en betalen) en dan worden die aan tafel gebracht.

Onze rekening voor vijf personen bedroeg, inclusief de dranken: 72 euro. Voor de kinderen kregen wij geen vermindering.

Praktisch
Mathieu de Layensplein 1, 3000 Leuven
016 22 37 77

The Stranglers, Britse punk uit de jaren 70 in Het Depot