Hoop, geloof en liefde: ‘ik laat het hoofd niet hangen.’

Het leven kan soms bikkelhard zijn, en laat dat nu net het thema van de voorstelling ‘Geloof, Hoop, en liefde’ van de hongaarse schrijver Ödön von Horváth. Het verhaal speelt zich af tijdens het interbellum, maar de Antwerpse gezelschappen de Roovers en FroeFroe maken er een eigentijdse voorstelling van, die ook vandaag de dag nog actueel kan zijn.

Op het podium een soort van houten catwalk, waar vijf lichtbakken laag boven hangen. Een voor een worden ze omhoog getrokken onder het toeziend oog van accordeoniste Anne Niepold. Elke lichtbak die de lucht in gaat, dimt – dit moet de eerste voorstelling zijn waarbij het podiumlicht uitgaat aan het begin van de voorstelling. Lang duurt dat niet, want algauw begint een lichtspel waarbij elke bak om beurten een rechthoekig vlak wit verlicht. Op de houten planken wandelen acteurs haastig heen en weer op het marsritme van de accordeon.

Een van hen is Elisabeth, een jonge vrouw die aan de grond geraakt is. Het leven zit haar tegen, maar ze laat het hoofd niet hangen. Ook niet als ze een geldboete krijgt omdat ze probeerde verkopen zonder de nodige vergunning. Ook niet als ze in de cel belandt omwille van vermeend bedrog. Zelfs niet als haar ‘strafblad’ haar de rest van haar leven achtervolgt, tot het absurde af.

4687_geloof-stefstessel-2

Haar verhaal is cynisch en keihard.
Aan elkaar gespeeld door de accordeon, die jammer genoeg soms de acteurs overstemt, ontvouwt zich het leven van een vrouw die werkelijk alles tegen zit. Haar leven gaat niet vooruit, en diezelfde traagheid ‘besmet’ sommige scènes.  Zo staat ze bijvoorbeeld samen met lotgenoten in de rij voor het OCMW om niks te krijgen. Telkens een bepaalde toon bij de accordeon gespeeld wordt, zet iedereen twee stappen vooruit en weer een achteruit. Het gaat er traag. Een beetje te traag naar mijn zin, want dit soort scènes doen het geheel soms stokken.

Gelukkig zijn er ook andere scènes waarin het wel vooruit gaat, en op honderd minuten passeert een indrukwekkend allegaartje aan personages de revue.  Allemaal bestaan ze uit een poppenhoofd dat de gestalte leent van de acteur die ermee speelt, en allemaal krijgen ze stem van dezelfde acteur: Luc Nuyens. Die zet een indrukwekkend staaltje stemacteren neer: geen twee poppen klinken hetzelfde, en aan hoe de personages klinken, is al veel af te leiden over hun karakter.

Het is wel een beetje een bevreemde ervaring om stem en pop losgekoppeld te zien, maar Tania Kloek en Filip Peeters zijn zo goed ingespeeld op wat Nuyens hun poppen laat zeggen, dat het algauw lukt om te vergeten dat al die verschillende stemmen van één acteur achterop de scène. Zodra dat gelukt is, begint de voorstelling binnen te sluipen, zin per zin, en maakt de eerste verwarring plaats voor een wereld van hoofden met maar twee echte mensen: Elisabeth, ontwapenend maar tegelijkertijd keihard neergezet door Sofie Sente, en de agent, die van Luc Nuyens niet alleen stem, maar ook gestalte krijgt.

4651_dsc_3570

Tussen alle cynisme en onrechtvaardigheid door, is er ook plaats voor humor. Er wordt lustig met door elkaar gehaspelde spreekwoorden en taalmopjes gegooid, en ook het personage van Elisabeth gooit er onbedoeld wat grappige oneliners uit (wat dacht u bijvoorbeeld van ‘Ik begrijp wel dat het er soms onrechtvaardig aan toe moet gaan omdat de mens nog altijd een wild dier is. Maar het zou toch ook een beetje minder onrechtvaardig kunnen zijn’ ? ). Zelfs de accordeon doet mee, en ik had moeite om mijn lach in te houden toen ‘someday my prince will come’, uit de tekenfilm Sneeuwwitje, plots gespeeld werd toen Elisabeth kortstondig gelukkig was met haar agent.

De humor neemt niet weg dat de voorstelling je raakt met zijn cynisme en kritiek, met sterke beelden als de verdrinking van Elisabeth (een hoofd, een hand en een voet die langzaam tot op de bodem zakken) en geciteerde krantenkoppen die zo uit de krant van vandaag hadden kunnen komen. Je wordt er helemaal stil van, en in je maag een niet te ontkennen knoop: ‘Zoveel miserie in één mensenleven. Het is gewoon niet eerlijk, maar is dat voor veel mensen niet nog steeds zo?’ De voorstelling toont het lelijke gezicht van de maatschappij in een ietwat absurd jasje, maar niet zonder een flinke dosis hoop, geloof en liefde.

4695_geloof-stefstessel-1

Wat? Hoop, geloof en liefde (FroeFroe i.s.m. De Roovers)// Waar? OPEK // Wanneer?Di 8/12/2015 en woe 9/12/2015, telkens om 20.00u// Prijs? €10,00 voor studenten (€8,00 met cultuurkaart)

Tickets en info: OPEK

Door Rinke Rens.

Dit artikel verscheen eerder op CLUB KULtuur.

Bookmark and Share

Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.