Surrealistische beeldenstorm
‘Als ik van u was, juffrouw, zou ik niet op de eerste rij gaan zitten… er kan weleens met dingen gesmeten worden naar ‘t schijnt.’
Vergezeld van die wijze waarschuwing voor het komende gevaar, begeef ik me naar de plaats delict: een afgelegen podium waarop enkele steriele objecten staan tentoongesteld. De bowlingkegels die helemaal vooraan in het midden van de scène pronken, verraden de mogelijke – nog aan te richten – schade. Een in zwart gehulde figuur doemt op, onherkenbaar door een overvloedige bos haren die het gelaat volledig bedekt. Ijzig witte handen creëren een al even ijzig geluid, het gebeeldhouwd materiaal spreekt met onbewerkte zuiverheid. Een tweede stem laat zich kennen, ditmaal een robotachtig gevoicede man die beweert dat human synoniem is voor humor. Het ludiek opzet van de voorstelling lijkt hieruit voort te vloeien. Orakelgewijs ontfermt de vrouwelijke gestalte zich – begeleid door bevreemdend achtergrondkoortje – over een plaasteren cilinder. Die dissecteert ze tot op het bot door ze te beschieten, open te rijten en te verpulveren. De machtige trucs voert ze uit met een vleselijk wapen: haar eigen handen.
Miet Warlop blijkt geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Met een onbeholpen speelsheid wringt ze zichzelf in bochten en door de meest onverwachte gaten. Uiteindelijk barst de trip uit in een heerlijk rauw zelfportret. Denk aan de onschuldige rebelsheid van Cara Delevingne. Als Warlop haar gezicht niet ontsluierd had tijdens de voorstelling, zou ik me haar zo herinnerd hebben… als een kwajongen die de wondere wereld der beeldhouwkunst ondersteboven keert. Mijn favoriete passage? Het kammen van haar wilde bos haren met stuntelachtige elegantie, al headbangend – jawel! Een resem komische metaforen benadrukken Warlop’s relativeringsvermogen. Zo verpakt ze de veroorzaakte brokstukken in een op bubblegum lijkende substantie, die ze in het nagesprek tot sushi doopte.
Dragging the Bone is opgebouwd uit contrasterende elementen: verhullen – onthullen, verdwijnen – verschijnen, deconstructie – constructie, iconoclasme – iconofilie, het witkille verstilde beeld en de levende beweeglijkheid van een warm lichaam, het ontkennen van lichaamsdelen tegenover ze in de verf zetten. De verzoening tussen de twee kan pas daar plaatsvinden waar ze in de clash met elkaar gaan. Verontrustend amusante beelden vliegen in het rond. De associatie met het surrealisme van Salvador Dali blijft niet uit.
Het feest is compleet wanneer ook het toneelgordijn in duigen valt. En dat doet het even onhandig aarzelend en met dezelfde brutale broosheid als de enthousiaste cheerleader-pasjes waarmee Warlop afsluit. Het treffende van de voorstelling schuilt in het duet: de tweespalt tussen charmante bevlogenheid en twijfel. Fascinerend hoe statige kracht en kwetsbaar blootgeven elkaar vinden en hoe die ontmoeting zich in beelden manifesteert. Pure Rock-‘n-Roll, deze ravage.
Degenen die gezinneprikkeld zijn kunnen steeds terecht op de officiële webpagina van Miet Warlop. De ateliers textiele kunst en beeldhouwkunst van het SLAC en FactorY laten zich alvast inspireren. De uitkomst hiervan kan u bezichtigen tijdens ‘Carte Blanche 2016’.
Wat? Dragging the Bone – Miet Warlop // Wanneer? 9 december 2015, 20u // Waar? Schouwburg
Door Hanne Waerzeggers.
Dit artikel verscheen eerder op CLUB KULtuur.
Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.