Archief per auteur

Tindersticks @ Het Depot

The day Zaventem airport and the Brussels metro system were hit by terrorist attacks was the day the Tindersticks would play in Leuven. Het Depot took in rerouted travelers all day, and was still ready for a concert at night. Very impressive!

As we were parking our bikes at a random illegal location on the station square, a couple asked me in English where the night shop was. When they said they wanted to buy a converter there, I realised they were the aforementioned rerouted travelers. They looked tired. I explained the shops would be open tomorrow and that our main shopping street was here. The girl said “It’s very cute here. Well, I want to call it cute, but I don’t think I can at the moment” and she started crying. “Take a walk to the city library tonight,” I said encouragingly, not knowing what to say. “It’s beautiful and I think they have a memorial”.

“Is it safe here?” she asked and she sounded so scared. “Yes”, I said, shocked that anyone in MY town could think otherwise. “Yes, it’s safe”.

We shook hands and left for our concert. The moment we stepped into the hall, I realised we should have taken those stranded travelers out for drinks. Shown then the city, or shown them anything positive. Restored faith in humanity and all that. Instead we drank beer and followed Stuart Staples into a minute of silence.

The Tindersticks must have been one of the first bands I ever saw in concert. Today, about twenty years and fifteen albums later, they still have the same sound that grabbed me at the Crossing Border Festival. It has mellowed out a bit, though, and the beautiful threat of dissonance that used to loom over their music has faded into the background. It only came out on We are dreamers! which evolved into a lovely jam session where Staples just hit his guitar strings at random.

103_tindersticks_17470

It was a good night to be out at a concert with other people, a good night to be comforted by soothing songs and Staples’ beautiful baritone. A good night to be safe in Leuven.

 

Bookmark and Share

De Staat @ Het Depot

So, our De Staat concert turned out to be in the bar of the Depot, not in the concert hall itself. This awesome rock band sells out big concert halls in Holland and played at Glastonbury, so it must be weird for them to be back to little bars. Fortunately, they took their big stage equipment and the sound was crystal clear, none of those fuzzy bar acoustics.

De Staat, as far as I know, is basically Torre Florim’s one-man project. This dramatically sells short the rest of the band, and especially the guitar player Vedran Mircetic who is really, really excellent and brings all of the quality guitar lines that make their songs so goddamn catchy. Torre is a good frontman who brings a ton of energy and a sardonically imperious attitude that fits their ballsy music.

Oh man, that music. Our friend described it as “Trash-metal meets fair-music”. It’s a terrible description, but he’s not utterly wrong. De Staat brings a lot of violent noise wrapped in catchy, catchy tunes that you can grove to on first hearing. This combination is incredibly hard to resist, and it didn’t take long for De Staat to win the crowd over. (Flemish crowd, though, so by “winning over” I mean a few people danced and one guy may have hooted).

They had a funny way of playing their songs with a lot of fake endings and reverb at the end, making it hard to know when to applaud. “Thanks for your applause, now we’ll go ahead and finish the song”, Torre said at some point. It was like being at the opera all over again.

The entire show built up to Witch Doctor and the circle pit that – mythically – comes with it. Sadly, the venue was just far, far to small for such extravagances and we contented ourself with pogo’ing around in limited (but far safer) ecstasy. One guy did try to initiate a circle pit by pushing me sideways into some guy’s beer, so I still felt suitably dirty and transgressive.

Bookmark and Share

Alsemkomt van De Roovers

“We zien nog weinig toneel-toneel de laatste tijd” zei ik tegen mijn vriend toen we in de zachte rode zetels van de stadsschouwburg plaatsnamen. “Je weet wel wat ik bedoel. Klassiek toneel. Met acteurs die links opkomen en rechts weer afgaan, met een coherent verhaal, gebaseerd op een al dan niet bekende tekst. Gordijnen. Kostuums. Je weet wel.”

Hij had geen tijd om te antwoorden, want op het podium was Mauro Pawlowski al aan het tokkelen op een elektrisch gitaar, en stond er een bont gezelschap acteurs te trappelen om mijn mijmeringen irrelevant te maken.

roovers_alsemkomt-24

Alsemkomt is een bewerking van The Iceman Cometh, een toneelstuk uit 1946 door Eugene O’Neill. Mauro leidde het stuk in en vertelde ons dat hele stuk zich af ging spelen in Harry Hope’s bar, het marginaalste café dat je je kunt voorstellen. Een café vol met even marginale bar flies die hier letterlijk wonen en vastzitten. Er worden veel plannen gemaakt over hoe ze hun leven morgen eindelijk gaan oppakken, maar morgen is altijd ver weg en de whiskey is er nu. Ze zetten elkaar aan tot alcoholisme en daarmee een zachte vorm van zelfvernietiging die met veel groepsgevoel de echte wereld op afstand houdt. Ze haten elkaar, ze houden van elkaar, ze lachen met elkaar. Ze hebben niets gemeen maar niemand anders zal ze ooit begrijpen. Ze zitten vast.

de-roovers-3_0

Dan komen er twee gezichten de status quo verstoren. Hickey (Stefan Degand), een oude bekende die deze keer weigert om het spel mee te spelen en er op staat om de bar flies uit hun alcoholisme en in de echte wereld te trekken. En Parrit (Lukas De Wolf), een jonge man die als enige op zoek is naar verlossing, naar een echte zelfvernietiging.

De twee veroorzaken veel turbulentie in het café. Een heel aantal cafégasten proberen hun leven op te pakken, hun project van morgen vandaag te doen. Eén voor één komen ze terug het café in gedruppeld. “Een illusie minder”, zegt Hickey. Als het makkelijk was zaten ze niet hier.

Al snel lijkt er meer aan de hand. Hickey is niet de zelfloze verlossende engel die hij lijkt, maar iemand die aan zijn laatste daden bezig is. Parrit’s verhaal over zijn gewelddadige ideologische familie komt hard aan op deze datum, drie dagen na de aanslag op Charlie Hebdo. Ook hij lijkt niet enkel slachtoffer te zijn. Beiden slagen ze er wel in om het café buiten te stappen en de consequenties van hun acties te aanvaarden, maar een happy ending kan je het zonder cynisme niet noemen. De rest drinkt graag een whiskey op hun herinnering.

de-roovers-1

De sfeer wordt perfect gezet. Er wordt gerookt. Gedanst. Gevochten. De whiskey is prominent aanwezig op het podium en er worden liters aan (vermoedelijk) donker appelsap ge-adfundumd, uitgeproest en in het rond gesmeten. Mauro zit er bij als een objectieve observator, en geeft muzikaal commentaar. Zijn ’70s music klinkt zacht en medelevend.

Net als Mauro heb ik ook veel sympathie voor de zielige figuren die meesterlijk worden neergezet door het gezelschap. Het is ook allemaal zo bekend: de caféfilosoof, de “ik ben niet gewelddadig” man die op elk moment kan doorslaan, de losse vrouw, de weduwnaar, en de jongen die er niet thuis lijkt te horen. Het zijn clichés bekend bij iedereen die eens een paar glorieuze troosteloze avonden met vreemden heeft doorgebracht op café. Bij iedereen die ooit is aangeschoven omdat het zoveel beter voelde dan naar huis gaan.

Mocht ik dit alles geschetst hebben als een grimmige, zware ervaring, dan moet ik dit toch corrigeren. Er zit een heel vrolijke energie in het stuk. De personages zijn grappig in hun overdreven cartoonesque doen, de teksten zijn snedig en komisch. Het tempo ligt hoog en ook onze triestige hoofdpersonen lachen meer dan ze huilen. Kortom, het is een tragiekomedie van proportie die je niet koud laat. Je loopt naar buiten met een licht gevoel, en een hunkerend verlangen om toch achteraf nog even langs je favoriete café te gaan en daar veel te lang te blijven.

Bookmark and Share

Betrayal @ STUK

Betrayal is een toneelstuk van Harold Pinter over een driehoeksverhouding van liefde en ontrouw, en is gebaseerd op zijn eigen privé leven. In de begeleidende tekst stond iets over een begeleidende kunstinstallatie die het toneelstuk tot nieuwe hoogten zou brengen, maar daar kon ik me niet zoveel bij voorstellen. Wie schrijft die teksten toch, en waarom zijn ze altijd zo wollig?

We mochten de Soetezaal via de coulissen betreden en eindigden op het podium waar enorme transparante panelen stonden opgesteld. Het was niet zo duidelijk waar het publiek hoorde te staan en het duurde even voor we doorhadden dat het niet uitmaakte: we mochten staan en gaan waar we wilden. Een toneelstuk waarbij je niet stijfjes op je stoel hoeft te zitten? Pluspunten voor regisseur Mesut Arslan!

Tijdens de eerste scene ontdekte we al dat de panelen konden bewegen en zo de acteurs een bepaalde kant op stuurden of opsloten. Spijtig genoeg ontdekte de technici tijdens de tweede scene wat we ze van te voren al hadden kunnen vertellen: dat de wifi van het STUK lang niet goed genoeg is om zo’n dingen zonder complicaties draadloos te besturen. Er volgde een lange pauze waarvan we in fluistertonen klaagden over het gebruik van gimmicks in toneelstukken en hoe het zelden (zeg maar gerust nooit) de moeite waard was.

betrayal2
(c) Bram Mônster

Terug naar scene twee. Iets speciaal aan Betrayal is dat de chronologie omgedraaid is. Het stuk begint met de ontknoping, en presenteert dan al direct een aantal twists en turns aan een verhaal dat we nog niet kennen . Het werkt dan terug in de tijd naar een aantal knooppunten in de driehoeksverhouding. Voor de aandachtige kijker is het een interessante puzzel om te zien wat wanneer gebeurt en wie wat weet op welk moment. Het wekte bij momenten ook veel spanning op om te weten wat er gaat komen.

Die panelen, dus
Die spanning werd flink versterkt door de panelen. Tijdens de scene waar de ontrouwen besluiten hun heimelijk gehuurde appartementje op te geven worden zij en wat toevallige leden van het publiek ingesloten in een paneel-gevormd kamertje dat steeds kleiner wordt.

betrayal_3_c_brammc3b4nster
(c) Bram Mônster

Tijdens een zieltergende scene waarin je weet dat zij haar affaire aan haar echtgenoot gaat bekennen zitten we vast in een kamer waar één paneel voortdurend brede rondjes draait waardoor niemand op zijn plaats kan blijven staan of op zijn gemak kan zijn.

Het spel meespelen
Er wordt ook slim omgegaan met het publiek op het podium. De acteurs maken volop oogcontact en gebruiken ons als figuranten. We worden frequent aangekeken en aangesproken. Wij zijn de gasten op hun feestjes, obers die het eten maar niet brengen, vrienden die advies geven. Op andere momenten zijn wij de belichaming van hun partner en komen ze hun amoureuze scene uitspelen op de schoot van een publiekslid terwijl de stem van hun tegenspeler elders vandaan komt.

Het is een goede strategie en het bewerkstelligt twee dingen.

Je voelt je een complete voyeur. De panelen verbergen de acteurs en je wordt continue uitgedaagd om er achter aan te gaan, om ze op te sporen en vanuit een hoekje te bespioneren. Om niet passief toe te kijken maar om het drama op te zoeken en toe te geven dat je er van geniet.

Maar als je dat doet, als je de panelen instapt, wordt je ook mee het verhaal in gesleurd. De acteurs laten niet toe dat je passief toekijkt maar maken een medestander van je. Dit doet het stuk een stuk meer realistisch voelen – een verhaal over een driehoeksverhouding heeft nu eenmaal de neiging flink navelstaarderig te worden – en geeft het een filmglans.

Aan het eind (het begin van de affaire, dus) moeten we toegeven dat gimmicks op het toneel toch een meerwaarde kunnen hebben. Meer van dit, graag!

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op First Row Seats.

Bookmark and Share

De Zomer van Sint-Pieter

Tijd voor de Zomer van Sint-Pieter! Twee maanden lang elke werkdag een klassiek middagconcert van 35 minuten voor 5 euro in de stadsschouwburg of de Sint-Michielskerk. Een divers aanbod en genoeg opties voor klassieke muziek noobs als ik!

Er bestaan slechtere lunchpauze’s. Nu ik de kaap van 35 heb overschreden en meer naar Radio 1 luister dan naar Studio Brussel, vond ik dat ik wel klaar was voor klassieke muziek. Ik had mijn voeten vorig jaar al voorzichtig nat gemaakt met Waldo Geuns’ Gerswhin en een lichte crush op stadssopraan Noémie Schellens (doe niet alsof ik de enige ben, beste lezer). Al snel werd al duidelijk dat klassieke muziek vaak dezelfde hevigheid heeft die ik in rockmuziek graag vind, maar dan op een heel andere manier. En dat het, evenals rock, veel veel beter is live.

In de schouwburg vroeg ik me overigens direct af of ik niet te vroeg aan mijn klassieke muziek carrière begonnen was. Behalve mijzelf en mijn doctoraats-gezelschap waren er bijna enkel 65-plussers die ongetwijfeld al veel meer naar radio 1 geluisterd hadden dan ik, en vast het verschil wisten tussen een bach cantata en een matheuspassie.

Vandaag (10 juli) was de beurt aan Irina Lankova, die zowaar haar eigen YouTube kanaal heeft. Ze opende met een stuk van de Notenkraker van Tchaikovsky. Dat was zodanig vloeiend en goed dat ik het een beetje spijtig vond toen er hierna ook een violist (Philippe Graffin) ten tonele kwam.



Samen speelden ze wat stukken van Prokofiev die niet heel spannend waren. Wel ontspannend, waardoor ik lichtjes in mijn stoel begon weg te zakken. Het is wat vreemd, een lunchconcert op een werkdag. Het was een drukke voormiddag met veel stress en regelwerk, en het was een beetje surrealistisch om nu in eens in een fluwelen stoeltje in slaap gesust te worden. Niet onaangenaam overigens.

Het derde werk was een reeks piano en vioolsonate van Grieg die wat energie terug in de zaal bracht. Veruit mijn favoriet met veel ritme en snellere passages en de voorgenoemde oomph. Ja, ik denk dat ik nog terug ga deze zomer.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op First Row Seats.

Bookmark and Share

Wijven van Ontroerend Goed @ STUK

Wijven: een toneelstuk over vrouwen door vrouwen, geschreven en geregisseerd door mannen. Wat zou dat geven? We hadden al wat morrende recensies gelezen, maar het Ontroerend Goed gezelschap is altijd wel in voor een beetje controverse. En wij ook!

wijven

Ontroerend Goed staat terug op onze planken. En hoe! Zes actrices claimen het recht om wijven te zijn. In een poging tot anti-emancipatie zetten ze zich af tegen feminisme, zwelgen ze in de bevestiging van rollenpatronen en stellen ze de vraag of de vrouwelijke identiteit wel bestaat.

Het stuk begon met een zesstemmige harmonie van geschreeuw, gejank en gekakel die lang genoeg aanhield om mij te doen vrezen dat dit de volledige voorstelling ging zijn: zes vrouwen in mooie avondkleden die een auditieve uitbeelding van hysterie uitbeelden.

wijven2

Daarna vlogen we in een even lange en gedetailleerde opsomming van de schoonheidsproducten die de dames in hun badkamerkastje hadden, en in een lijst van perfecte vrouwen die we allemaal haten omdat ze zo’n onmogelijke rolmodellen zijn.

Gevolgd door interne neurotische monologen over etentjes, sociale verplichtingen, waar je je gsm precies hebt laten liggen, wie nu je sms’jes aan het lezen is en wat voor kleedje je gaat kopen.

Op dit punt had ik het een beetje gehad met dit toneelstuk. Het was niet zo zeer confrontationeel als gewoon triestig en saai. Bevestiging van stereotypes zien we overal, dus qua originaliteit of entertainment was er niet zoveel te rapen.

Het is niet omdat je het nu op een podium toont dat het ineens ‘uitnodigt tot reflectie’ of herbekeken wordt – daar moet toch nog iets meer voor gebeuren. Je komt voornamelijk over als mannen die nog altijd dezelfde grapjes maken over vrouwen, maar “Dat is ok, want we bedoelen het ironisch”. Je maakt nog steeds dezelfde grappen, en de ‘ironie’ is niet meer dan het excuus om het nog steeds grappig te vinden.

Alsof het toneelstuk ook genoeg had van zichzelf, sloeg het over op een andere, meer oprechte boeg. Met een waanzinnige hoeveelheid vrouw-onvriendelijke moppen die maar bleef komen, en verhalen van vrouwen die op straat of op de werkvloer sexisme tegenkomen, en verhalen over hoe vrouwen omgaan met angst voor verkrachting en geweld, verhalen over seksuele fantasieën.

wijven3

Als slotstuk dan nog een monoloog van de vrouw tegenover de man, haar man, van superactrice Charlotte de Bruyne, een monoloog die uitblonk in passiviteit. Van mooi gevonden willen worden tot gebruikt willen worden tot het huis schoon houden voor je man, maar stiekem toch ook wel eens de zware dingen willen dragen. Juistem.

Op dit moment kon ik niet meer afleiden of we nu nog steeds bezig waren aan een ‘verkenning van vrouwelijke stereotypes’ of een soort van innerlijke verkenning van vrouw-zijn. Het stuk wist nooit te kunnen beslissen over welke boeg ze het nu wilde gooien, en verzandde daarmee in een allegaartje van los aaneen gevlochten scenes zonder visie of weerklank. Spijtig, want zo vaak krijgen we geen toneelstuk met zes superactrices op het podium.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op First Row Seats.

Bookmark and Share

School is Cool @ Het Depot

Het moet een spannend jaar zijn voor School is Cool. Ze hebben een drummer zien vertrekken (na eerder hun violiste hebben verloren aan Argentinië). Ze hebben een nieuwe plaat uit die toch een stuk moeilijker te behappen is dan de hitfabriek Entropology.

Daarbij komt nog de herinnering aan hun vorig concert in Het Depot in 2011, toen ze bijzonder fris en scherp een dijk van een avond neerzetten. Konden ze dit vanavond evenaren… of zelfs overtreffen?

***

Het concert werd met veel stagecraft ingezet: heel de groep kwam woest gekleed in dierenvellen het podium op en zette direct in op drie liedjes van hun nieuwe plaat Nature Fear. De belichting was grimmig groen terwijl frontman Johannes Genard manisch over het podium raasde en de coulissen bestormde.

De nieuwe plaat grijpt terug naar wat jaren ‘80 aandoend synthpop. Dit samen met de groene kleur en het schuifelende publiek deed me even denken in een New Wave revival terecht gekomen te zijn.

Daarna mochten wat hitjes van Entropology terug komen, en daarmee kwam er wat meer beweging in het publiek. Ook de band zelf leek wat vrolijker bij de oude nummers, maar die bleven dan ook hun grote pret-factor nog uitstralen. Nieuwe leden Hanne Torfs en Justine Bourgeus voelden zich duidelijk prima thuis op het podium en in de groep. Maar voor de uitbundige blijdschap van Nele Paelinck en Andrew Van Ostade (die de groep verlaten hebben) valt toch niet te compenseren. Johannes bleef energie het podium op pompen en het publiek aanmoedigen uit hun zetels te komen en te dansen, maar toch: het spontane is eraf en vervangen door een strak gecoördineerde stage act en meer volwassen muziek.

Ik kon niet echt deduceren wat het publiek er van vond. Het applaus bleef uitbundig, maar gedanst werd er niet. Mijn vriend en ik keken elkaar aan en hadden dezelfde uitdrukking: het was goed, maar niet de magie van de eerste keer. Misschien is dat ook maar beter. School is Cool leek altijd al een groot mooi experiment, laat ze dan ook verder experimenteren.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op First Row Seats.

Bookmark and Share

STUK STOP

Vandaag werd bekend gemaakt dat STUK vanaf 2015 gaat stoppen met theater en zich gaat richten op dans, beeld en geluid. 30CC gaat op haar beurt meer inzetten op toneel.

In 2008 had ik het lumineuze idee om naar STUK START te gaan. Niet voor het spetterend STARTfeest deze keer (ik was inmiddels al van ‘t straat), maar voor het toneelaanbod dat tijdens STUK START gratis toegankelijk was.

Hier zagen we kort na elkaar DeGroteMond van SKAGEN en Intern van Ontroerend Goed. Een ontluikende toneelliefde kon geen beter begin krijgen als dit. Aan het eind van de tweedaagse zaten we in het STUKcafé met volmaakt onbekenden aan tafel na te praten over wat we meegemaakt hadden. Geestverruimend in de letterlijke zin.

Die twee stukken sommen goed op waar we bij het STUK in de volgende jaren op konden rekenen: Theater van jonge mensen en nieuwe groepen. Arbeidsintensief theater dat veel moeite deed voor een klein publiek. Grensverleggend theater dat op zoek ging naar interactie en confrontatie. Gewaagd experimenteel theater dat risico’s durfde te nemen. Voeg daar gerust nog ‘betaalbaar’ en ‘toegankelijk’ aan toe.

Dit jaar wilden we doorstromen naar ‘de klassiekers’ in 30CC. Ik slaagde er niet in om tickets te boeken in het furieuze internet-slagveld waar heel cultuurminnend Groot-Leuven zich jaarlijks op werpt. (De truuk, vertellen collega’s mij, is gepensioneerde ouders inschakelen om de klus te klaren). Toen ik uiteindelijk een dag later toch in de boeking-applicatie geraakte verschoot ik zo van de ticketprijzen dat ik ondertussen intiem bekend ben met het derde balkon (niet ideaal, als u naar de naam van mijn blog kijkt ;).

Dat neemt niet weg dat 30CC een heel mooi aanbod heeft, en dat we er sterk van genieten. Maar het lijkt me duidelijk dat ze (momenteel toch) niet kan toekomen aan de grote en vooral diverse Leuvense vraag naar toneel. In de nabije toekomst (en met wat hulp van OPEK) zal dat hopelijk veranderen, en ik kijk uit naar het nieuwe toneellandschap van Leuven.

Maar vandaag denk ik nog even (en met wat weemoed) terug naar alle schitterende producties die ik de afgelopen jaren in het STUK heb meegemaakt. Ik heb in een badjas cava gedronken in een tipi-kamp, ik heb oog in oog gestaan met een serial killer, ik heb me doof en stom door de schouwburg laten leiden door een danser. Ik heb fenomenale bouwwerken ineen zien storten, ik heb het toneelpodium bezet en ben de zaal uit gestemd, ik ben gekidnapt door kinderen in een maisveld. Heb emoties gevoeld die ik normaal niet voel, en ervaringen gehad die ik anders nooit had kunnen hebben.

Nog belangrijker dan dat: Ik heb met acteurs en theatermakers kunnen praten over wat zij en ik in theater zien. Ik heb kunnen figureren en participeren in stukken. Ik heb kunnen zien waarom theater belangrijk is (maar vraag me niet om dat in woorden om te zetten).

Met veel dank aan de theaterprogrammeurs, de stagairs, de ticketjesscheurders en alle andere theaterliefhebbers van het STUK.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op First Row Seats.

Bookmark and Share

Higgs @ STUK

Stand-up physics over het Higgs deeltje. Het leek een goed idee toen we onze theaterbezoekjes voor het komende jaar planden, maar op een volle woensdag in de drukste week van een hectische maand hadden we eigenlijk liever thuis Stargate SG-1 gekeken.

Higgs is straight up documentaire theater zoals we het eerder al gezien hadden bij Marjolijn van Heemstra. Een stijl die mij heel aanspreekt, maar die mijn vriend een beetje dwars zit. Documentaire theater is inherent heel persoonlijk, je moet als verteller/theatermaker zelf in het verhaal stappen om het verhaal massa (gha!) te geven. Ik vind dit intiem en persoonlijk, mijn vriend vindt het een beetje opgeblazen egocentrisme. Dit gaat nog een probleem worden bij komende theaterjaren!

Met een flinke vaart racen we van papoea’s naar neutrino’s naar de deeltjesversneller in CERN naar Higgs deeltjes. Allemaal op een vrij begrijpelijke manier, zelfs na een zware werkdag. Jan van den Berg vertelt goed en aanstekelijk, en de fysische mysteries en de bizarre machines die we bouwen om achter die mysteries aan te hollen blijven fascineren.

We leren veel! Massa komt eigenlijk van het Higgs-veld, het deeltje is enkel hetgeen we indirect kunnen observeren, ergens in Japan staat er een schitterend neutrino-zwembad waar ik graag eens zou dobberen, en de Large Hadron Collider is eigenlijk gewoon een super-racebaan voor waterstofprotonen.

Uiteindelijk ben ik ook wel uitgehoord – Jan-man (zijn Papoea naam) gaat iets te lang door. Maar na het applaus verandert alles. Filip Moortgat, een Vlaamse CERN-fysicus, komt het podium op en wordt door Jan geïnterviewd. Het samenspel tussen de extraverte populariserende Hollander en de nerveuze maar duidelijk gepassioneerde Vlaming is magisch. Samen creëren ze een epiloog die wat ervoor kwam moeiteloos overschaduwt. Niet zo makkelijk te begrijpen, maar ook niet zo over-geproduceerd. Oprecht.

Achteraf kan ik het toch niet laten om wat rare vragen te stellen (“Waar gaan jullie nu helium vandaan halen?”, “Wat heb je verder aan een Higgs?”) en handjes te schudden. De fysicus als rockster. Mission accomplished, Jan-man!

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op First Row Seats.

Bookmark and Share