Leven in Leuven

Hip & handig Leuven

In Leuven zijn er wel eens toffe ‘hobbymarktjes’, al dekt dat woord de lading niet helemaal. Van de winter was er nog het overbevolkte succes van Stiel & Stijl op het hoogste punt van de stad, en uit de grote opkomst mocht geconcludeerd worden dat selfmade de nieuwe hype is.

Verschillende Leuvense creatievelingen verenigden zich afgelopen zondagmiddag voor ‘Hip & handig’, georganiseerd door Deliecious die hele originele juwelen maakt, o.a. met stof beklede ringen en bijpassende oorbellen. De rode draad door de markt waren duidelijk roosjes: roosjes zijn in mensen, als u nog geen oorbellen, ring of ketting met een roosje hebt, bent u niet meer mee!  Ik was helemaal weg van de handgemaakte juweeltjes van Tistemie, die opviel door haar prachtig gecreëerde fimoroosjes.

Maar er waren ook niet-juwelen: ongelooflijk schattige langoorkonijntjes bij Fanny & Laura, rijkelijk versierde cupcakes van Koek & Keek die er te mooi uitzagen om op te eten, maar die toch veel succes hadden bij de passanten. Maison des histoires  maakt sprookjesachtige jurkjes, Snuisteren zorgt voor een bloemig zomergevoel, kindjes konden hun hart ophalen bij Snubbel Bubbel, Mielis was één en al pastel  en bij Ellement  heb ik me moeten inhouden om niet het hele kraam leeg te kopen.

Bis bis, méér van dit!

Leuven Anders Geshopt

Leuven Anders Geshopt dat zijn hippe winkels met een origineel en verrassend aanbod voor groot en klein, variërend van kunst, design en verlichting tot kleding, sieraden, literatuur, wijnen of ander lekkers, cadeau’s en nog veel meer. http://www.leuvenandersgeshopt.be

Vrijdag 4 mei hielden de 21 winkeltjes een nocturne met aantrekkelijke kortingen en leuke extraatjes, en een stempelkaart om te sparen voor een ‘verrassing’. Ik had een ganse route uitgestippeld met de bedoeling ons langs de voor ons interessantste winkeltjes te leiden, want op drie uur tijd raak je niet rond als je ze allemaal wil gezien hebben.

Het begon bovenin de Naamsestraat, bij Living Lounge, een heerlijk retro winkeltje waar we werden verwelkomd met paaseitjes en cava. Ik kocht er een ultraschattige portemonneetje, zodat ik nooit meer kan grommelen op mijn kleingeld.

De Parijsstraat is een verzameling van originele winkeltjes, gezellige restaurants en bruine cafés. Hier vind je Hippo en sinds kort de iets sjiekere Hippo Royale, die voornamelijk retrokleding verkopen en ook kleine accessoires.
Een eindje verder is er Biza’rt, met hele leuke kleding en juwelen, helaas nogal buiten mijn budget. Ik werd er stapelverliefd op een rode theepot met bijbehorende rode theekopjes, maar ik heb al een veelkleurige theepot met bijbehorende veelkleurige theekopjes, en een mens kan met twee theesets niet anders dan zijn kasten vullen, en die zijn al aardig gevuld, om niet te zeggen propvol.

Boekcargo in de Tiensestraat was de enige winkel waar ik effectief regelmatig binnenspring, aangezien we daar maandelijks samenkomen voor de boekenclub. Tussen de stapels boeken zaten kommetjes versnaperingen verstopt, en je kon er wijn proeven en deelnemen aan een boekenwedstrijd. Verder hebben ze er natuurlijk een groot aanbod boeken aan meestal aantrekkelijke prijzen.

In een zijstraatje van de Bondgenotenlaan, tegenover Museum M, is er de tweeledige winkel Think Chocolate met links een assortiment aan thee, theepotten en theemutsen om ‘U’ tegen te zeggen, en rechts het paradijs voor zoetekauwen met onder andere zelfgemaakte pralines, vierkante spekjes, echte jenever en Leuvense Fonskes. Hier kon je je volle stempelkaart inruilen tegen de aangekondigde ‘verrassing’ maar die van ons was op dat moment nog niet vol dus we zullen nog eens moeten teruggaan om ons karakter te testen – kunnen we aan de verleiding weerstaan?

Tante Jojo, twee straten verder, verkoopt pastelkleurige spulletjes en prulletjes voor vrouwen: toilettassen, postkaartjes, oorbelletjes, ovenwanten, theeservies, naaidozen, noem maar op. Niet mijn ding omwille van de overduidelijke meisjeskleuren, maar je kan er wel originele cadeau-ideetjes opdoen.

Op weg naar de Diestsestraat liepen we bijna aan het spiksplinternieuwe Dolce & Piccante voorbij. Het duo, een Belg & Italiaan, verkoopt – u raadt ‘t al – Italiaanse producten: limoncello, verse cannelloni, pasta in alle vormen en maten, (pikante) sausjes, straffe schapenkaas, enzovoorts.

In de Diestsestraat vind je een aantal ecoklerenwinkels, onder andere Anders Getint, maar tegen dan was onze kaars uit en was het ook bijna negen uur. Tijd om op huis aan te gaan!

Je ziet, je hoeft niet naar Gent, Brugge, Antwerpen of Brussel te gaan om eens iets anders te zien dan een Hema of H&M. Het heeft me aangenaam verrast om te zien dat wij óók ons deel aan leuke, originele winkeltjes hebben.

De volgende nocturne is op 6 juli, maar ondertussen zijn ze natuurlijk ook gewoon overdag open. Allen daarheen!

Scala in Leuven

Als het beroemdste meisjeskoor van ons land optreedt in de omgeving van hun thuisbasis Aarschot, dan is dat een fanconcert. Dan zit u tussen grootouders die meteen een heel relaas afsteken over hoe de kleindochter op de herdenkingsdienst van de Zwitserse busramp heeft moeten zingen, achter trotste ouders die van elke beweging op het podium foto’s maken en naast enthousiast gillende vriendinnen.

Dat hadden wij natuurlijk niet door, mijn gezelschap en ik, toen we kaartjes boekten voor hun optreden in de Stadsschouwburg op 2 mei.
We zaten helaas op het tweede balkon, waar het snikheet was en het zicht beperkt tot enkel het podium, niks er omheen of erboven.

Dus het videoscherm dat twee meter boven het koor was opgehangen, was voor ons onzichtbaar (en half zichtbaar als we dubbelplooiden en daarbij vervaarlijk dicht met onze neus tegen de kapsels van de mensen voor ons leunden), jammer want de beelden van het zoontje van Steven Kolacny tijdens Kleine man waren hartverwarmend grappig, om van schattige kleine Rosa (het dochtertje van Stijn Kolacny) nog maar te zwijgen.
En toen ineens de lichten in de zaal aangingen en de temperatuur meteen voelbaar met een graad of twee steeg, en dirigent Stijn in het rond danste in plaats van in een halve ronde hadden we algauw door dat de andere helft van de meisjes op de parterre tussen de mensen stond. Wat wij van zo hoog en zo droog natuurlijk niet konden zien, jammer want voor iedereen die niet parterre zat, heeft ook dat z’n effect gemist.

Hoedanook, we kwamen voor de muziek en niet voor de special effects. Ik hield van Scala zoals dat in den beginne was: eenvoudigweg een koor dat ne keer zijn armen beweegt maar verder vrij statisch is, een dirigent naar wiens fladderende handendans ik gefascineerd kan zitten kijken, een pianist die alles ondersteunt, en liedjes die iedereen kent met engelenstemmetjes gezongen.

Dat statische is er nog steeds, tijdens de oudere nummers. Maar ze hadden ‘t voorspeld en aangekondigd: een heleboel nieuwe, eigen nummers én een nieuwe look. De flonkerende pakjes logen er niet om, en de choreografie was, hoewel eenvoudig, op het lijf van de liedjes geschreven.
De piano, voorbehouden aan Steven, werd vergezeld van een drumstel, dat enkel bij de nieuwere nummers mocht worden bemand. Had voor mij niet veel meerwaarde, aangezien er vaak gebruik werd gemaakt van achtergrondmuziek, waar de drums dan al in verwerkt zaten (zoals bij I fail).
Stijn Kolacny dirigeert en pareert de steken van zijn broer heel handig.

Gemengd met hun eigen nummers, die iets speciaals hebben dat ik nog niet ben gewend, zongen ze als vanouds een aantal covers.
Bij Kings of Leons Use somebody en andere van oorsprong iets ruigere nummers, miste ik pit. Ik zat op het puntje van mijn stoel tevergeefs wachtend op een climax die niet kwam. Dat vond ik jammer. Nothing else matters klonk daardoor heel eentonig, bijna slaapverwekkend zelfs (maar dat kan ook aan de gezapige warmte gelegen hebben). Creep van Radiohead, aan de andere kant, weet mij waar dan ook, wanneer dan ook elke keer opnieuw te raken; het gefluisterde “I wish I was special” is een puur kippenvelmoment. U2’s With or without you is nog steeds een pareltje. I fail, in samenwerking met de enige echte Regi, kreeg het publiek aan het klappen. Ik vind dit hun beste eigen nummer, dankzij de combinatie dance-koor. De klassiekere nummers zijn helemaal niet aan mij besteed maar dat is natuurlijk een kwestie van smaak.

Ze kwamen nog terug voor een aantal bisnummers, o.a. Ik hou van u, dat iedereen liet meezingen, klappen en heen en weer wiegen (en nog meer zweten). Dat ‘t plezant was, zeg ik u!

Eind mei vertrekken de engelenstemmen van onze nationale trots op tournee door het buitenland. Voordien treedt Scala nog drie keer op in eigen land, dus haast je, rep je, spoed je daarheen!

Uitgelezen @Leuven

Nee, ik lees tegenwoordig niet veel boeken meer uit. Ben gestrand in Het hermetisch zwart, één van de 100 beste boeken van de wereld, dat ik voor de leesclub van mei moet verwerkt krijgen. Met andere woorden: ik zit al 2 boeken achter voor mijn Goodreads challenge (52 boeken in 2012).

Maar daar ging het eigenlijk niet over.
‘Uitgelezen’ is de naam van een literair event, georganiseerd door De Morgen in samenwerking met enkele culturele centra in Vlaanderen. Onder andere Leuven, maar ook Antwerpen en Gent. Een blogmaatje had tickets gewonnen voor de laatste editie van het seizoen in Leuven en vroeg mij mee. Ik zei meteen ‘ja’; was vooral benieuwd naar hoe het eraan toe zou gaan. Ze waarschuwde me alvast voor oude mensen en grammofoonplaten, maar dat bleek mee te vallen: de opkomst was redelijk groot, daar in het gezellig met sterrenlichtjes versierde auditorium van Tweebronnen. De gemiddelde leeftijd lag dan misschien vér boven die van ons, maar die paar ‘jeugdiger’ gezichten ertussen deden deugd: literatuur is niet dood.

De opzet: drie boeken, één moderator en vier panelleden, die uiteraard de boeken hebben gelezen en hierover dan hun mening geven en, als je geluk hebt, ook de discussie aangaan met elkaar. In het tweede deel geven zij ook ieder een boekentip mee aan het publiek.

Voor muzikale intermezzo’s zorgde de sympatieke Bram-met-gitaar ofte The Bony King of Nowhere. Het had íets. Misschien koop ik zijn cd’s wel. Als achtergrondmuziek bij het lezen van literaire hoogstandjes, prima.

Jammer dat ik de drie boeken – Grip, Neem het niet! en De kunst van het veldspel – niet op voorhand heb kunnen lezen. Ik denk dat de mening van de intellectueel of alleszins literair toch ver(der) ontwikkelde panelleden meer waarde had gekregen als ik ze aan mijn eigen bevindingen had kunnen toetsen (of omgekeerd).

Vergeleken met ons leesclubje ligt het niveau van die mensen ook gewoon hoger; ooit hoop ik net op die manier boeken te kunnen lezen: als een verrijking, niet meer als een vlucht, als iets dat snel-snel moet gaan zoals alles in onze maatschappij, puur genieten van elke zin, nee van elk woord.

Tijd nemen… we doen het te weinig!

Dit postje is ook terug te vinden op lajungfraumontis.wordpress.com