Posts getagd met ‘Alsemkomt’

Alsemkomt van De Roovers

“We zien nog weinig toneel-toneel de laatste tijd” zei ik tegen mijn vriend toen we in de zachte rode zetels van de stadsschouwburg plaatsnamen. “Je weet wel wat ik bedoel. Klassiek toneel. Met acteurs die links opkomen en rechts weer afgaan, met een coherent verhaal, gebaseerd op een al dan niet bekende tekst. Gordijnen. Kostuums. Je weet wel.”

Hij had geen tijd om te antwoorden, want op het podium was Mauro Pawlowski al aan het tokkelen op een elektrisch gitaar, en stond er een bont gezelschap acteurs te trappelen om mijn mijmeringen irrelevant te maken.

roovers_alsemkomt-24

Alsemkomt is een bewerking van The Iceman Cometh, een toneelstuk uit 1946 door Eugene O’Neill. Mauro leidde het stuk in en vertelde ons dat hele stuk zich af ging spelen in Harry Hope’s bar, het marginaalste café dat je je kunt voorstellen. Een café vol met even marginale bar flies die hier letterlijk wonen en vastzitten. Er worden veel plannen gemaakt over hoe ze hun leven morgen eindelijk gaan oppakken, maar morgen is altijd ver weg en de whiskey is er nu. Ze zetten elkaar aan tot alcoholisme en daarmee een zachte vorm van zelfvernietiging die met veel groepsgevoel de echte wereld op afstand houdt. Ze haten elkaar, ze houden van elkaar, ze lachen met elkaar. Ze hebben niets gemeen maar niemand anders zal ze ooit begrijpen. Ze zitten vast.

de-roovers-3_0

Dan komen er twee gezichten de status quo verstoren. Hickey (Stefan Degand), een oude bekende die deze keer weigert om het spel mee te spelen en er op staat om de bar flies uit hun alcoholisme en in de echte wereld te trekken. En Parrit (Lukas De Wolf), een jonge man die als enige op zoek is naar verlossing, naar een echte zelfvernietiging.

De twee veroorzaken veel turbulentie in het café. Een heel aantal cafégasten proberen hun leven op te pakken, hun project van morgen vandaag te doen. Eén voor één komen ze terug het café in gedruppeld. “Een illusie minder”, zegt Hickey. Als het makkelijk was zaten ze niet hier.

Al snel lijkt er meer aan de hand. Hickey is niet de zelfloze verlossende engel die hij lijkt, maar iemand die aan zijn laatste daden bezig is. Parrit’s verhaal over zijn gewelddadige ideologische familie komt hard aan op deze datum, drie dagen na de aanslag op Charlie Hebdo. Ook hij lijkt niet enkel slachtoffer te zijn. Beiden slagen ze er wel in om het café buiten te stappen en de consequenties van hun acties te aanvaarden, maar een happy ending kan je het zonder cynisme niet noemen. De rest drinkt graag een whiskey op hun herinnering.

de-roovers-1

De sfeer wordt perfect gezet. Er wordt gerookt. Gedanst. Gevochten. De whiskey is prominent aanwezig op het podium en er worden liters aan (vermoedelijk) donker appelsap ge-adfundumd, uitgeproest en in het rond gesmeten. Mauro zit er bij als een objectieve observator, en geeft muzikaal commentaar. Zijn ’70s music klinkt zacht en medelevend.

Net als Mauro heb ik ook veel sympathie voor de zielige figuren die meesterlijk worden neergezet door het gezelschap. Het is ook allemaal zo bekend: de caféfilosoof, de “ik ben niet gewelddadig” man die op elk moment kan doorslaan, de losse vrouw, de weduwnaar, en de jongen die er niet thuis lijkt te horen. Het zijn clichés bekend bij iedereen die eens een paar glorieuze troosteloze avonden met vreemden heeft doorgebracht op café. Bij iedereen die ooit is aangeschoven omdat het zoveel beter voelde dan naar huis gaan.

Mocht ik dit alles geschetst hebben als een grimmige, zware ervaring, dan moet ik dit toch corrigeren. Er zit een heel vrolijke energie in het stuk. De personages zijn grappig in hun overdreven cartoonesque doen, de teksten zijn snedig en komisch. Het tempo ligt hoog en ook onze triestige hoofdpersonen lachen meer dan ze huilen. Kortom, het is een tragiekomedie van proportie die je niet koud laat. Je loopt naar buiten met een licht gevoel, en een hunkerend verlangen om toch achteraf nog even langs je favoriete café te gaan en daar veel te lang te blijven.

Bookmark and Share