Posts getagd met ‘de Roovers’

Who’s got respect for Virginia Woolf?

Peter Verburgt, De Roovers & Kaaitheater – ‘Ik in het blauw’ – Theater – Stuk Soetezaal, 17 maart 2015, 20.30u.

Virginia Woolf, de getormenteerde schrijfster die zich aan het begin van de Tweede Wereldoorlog op 59-jarige leeftijd verdronk, spreekt nog steeds tot de verbeelding. Zo besloot Sara De Bosschere, oprichtster van het gezelschap De Roovers, zich te laten bijstaan door een zwijgzaam schuifelende Jan Joris Lamers om een verhakkelde monoloog te brengen die een ingetogen en respectvolle ode moest zijn aan deze gekwelde vrouw.

Dat dit stuk rond het personage van Virginia Woolf geen giller zou worden, beloofde de titel al. En ‘Ik in het blauw’ werd inderdaad allesbehalve een lichtvoetige voorstelling, hoewel ze wel wat aan fond en kracht miste om werkelijk de impact te hebben die ze beoogde. De tekst die De Bosschere bracht, was mooi, maar leek soms kant noch wal te raken, waardoor het als kijker soms zoeken was naar een boodschap, een houvast.

Wat het er niet makkelijker op maakte, en ons inlevingsvermogen nog meer op de proef stelde, was het feit dat de hele monoloog in de derde persoon verteld werd. Als De Bosschere over “ze” praatte, en dus over Virginia Woolf, praatte ze dan als een buitenstaander over de persoon van Woolf of praatte ze over zichzelf, haar personage Virginia Woolf, met een apathische afstandelijkheid? Toen ik De Bosschere achteraf vroeg naar de reden voor deze weigering verteller en vertelde te laten samenvallen, antwoordde ze vriendelijk maar kordaat: “uit respect”. Afstand houden uit respect, natuurlijk, een begrijpelijke keuze. Maar deze afstandelijkheid had ook een keerzijde: naast het feit dat het De Bosscheres vertolking zeer intrigerend en integer maakte, voelde je je als kijker nooit echt betrokken bij het verhaal, werd je nooit meegenomen, en kon je je niet identificeren met het personage.

8743_800_-1_FSImage_0_Ik_in_het_blauw_4__c__Jorn_Heijdenrijk

Wie zich echter over dit euvel kon zetten, en oog had voor het geheel van de voorstelling met al haar subtiliteiten, kon zich verlekkeren aan details als de sprekende muziekkeuze (met steeds hetzelfde nummer dat terugkeerde, om de eentonigheid en het repetitieve van Woolfs leven te verbeelden), de symbolische rekwisieten (de kopjes thee, en het hele sociale gebeuren dat ermee samenhing waar Woolf zo’n afkeer van had), de projectie van de eenzame en duistere vuurtoren die dreigend op de achtergrond aanwezig was (verwijzend naar haar roman ‘The Lighthouse’) en de schijnbaar betekenisloze aanwezigheid van de enige andere acteur op scène, een haast doelloos rondschuifelende en mompelende Jan Joris Lamers (haar man?), die echter helemaal op het einde van de voorstelling met een knoert van een one-liner komt aanzetten die het hele stuk een wondermooie nieuwe kleur geeft.

‘Ik in het blauw’ is geen voorstelling die je meteen bij je nekvel grijpt of die het moet hebben van grote emoties en zwaarwichtig drama, maar toont met afstand en respect dat ingetogenheid en soberheid ook hun plaats verdienen op een podium.

Artikel door Evelyne Janssens.

Dit artikel verscheen eerder op CLUB KULtuur.

Bookmark and Share

Alsemkomt van De Roovers

“We zien nog weinig toneel-toneel de laatste tijd” zei ik tegen mijn vriend toen we in de zachte rode zetels van de stadsschouwburg plaatsnamen. “Je weet wel wat ik bedoel. Klassiek toneel. Met acteurs die links opkomen en rechts weer afgaan, met een coherent verhaal, gebaseerd op een al dan niet bekende tekst. Gordijnen. Kostuums. Je weet wel.”

Hij had geen tijd om te antwoorden, want op het podium was Mauro Pawlowski al aan het tokkelen op een elektrisch gitaar, en stond er een bont gezelschap acteurs te trappelen om mijn mijmeringen irrelevant te maken.

roovers_alsemkomt-24

Alsemkomt is een bewerking van The Iceman Cometh, een toneelstuk uit 1946 door Eugene O’Neill. Mauro leidde het stuk in en vertelde ons dat hele stuk zich af ging spelen in Harry Hope’s bar, het marginaalste café dat je je kunt voorstellen. Een café vol met even marginale bar flies die hier letterlijk wonen en vastzitten. Er worden veel plannen gemaakt over hoe ze hun leven morgen eindelijk gaan oppakken, maar morgen is altijd ver weg en de whiskey is er nu. Ze zetten elkaar aan tot alcoholisme en daarmee een zachte vorm van zelfvernietiging die met veel groepsgevoel de echte wereld op afstand houdt. Ze haten elkaar, ze houden van elkaar, ze lachen met elkaar. Ze hebben niets gemeen maar niemand anders zal ze ooit begrijpen. Ze zitten vast.

de-roovers-3_0

Dan komen er twee gezichten de status quo verstoren. Hickey (Stefan Degand), een oude bekende die deze keer weigert om het spel mee te spelen en er op staat om de bar flies uit hun alcoholisme en in de echte wereld te trekken. En Parrit (Lukas De Wolf), een jonge man die als enige op zoek is naar verlossing, naar een echte zelfvernietiging.

De twee veroorzaken veel turbulentie in het café. Een heel aantal cafégasten proberen hun leven op te pakken, hun project van morgen vandaag te doen. Eén voor één komen ze terug het café in gedruppeld. “Een illusie minder”, zegt Hickey. Als het makkelijk was zaten ze niet hier.

Al snel lijkt er meer aan de hand. Hickey is niet de zelfloze verlossende engel die hij lijkt, maar iemand die aan zijn laatste daden bezig is. Parrit’s verhaal over zijn gewelddadige ideologische familie komt hard aan op deze datum, drie dagen na de aanslag op Charlie Hebdo. Ook hij lijkt niet enkel slachtoffer te zijn. Beiden slagen ze er wel in om het café buiten te stappen en de consequenties van hun acties te aanvaarden, maar een happy ending kan je het zonder cynisme niet noemen. De rest drinkt graag een whiskey op hun herinnering.

de-roovers-1

De sfeer wordt perfect gezet. Er wordt gerookt. Gedanst. Gevochten. De whiskey is prominent aanwezig op het podium en er worden liters aan (vermoedelijk) donker appelsap ge-adfundumd, uitgeproest en in het rond gesmeten. Mauro zit er bij als een objectieve observator, en geeft muzikaal commentaar. Zijn ’70s music klinkt zacht en medelevend.

Net als Mauro heb ik ook veel sympathie voor de zielige figuren die meesterlijk worden neergezet door het gezelschap. Het is ook allemaal zo bekend: de caféfilosoof, de “ik ben niet gewelddadig” man die op elk moment kan doorslaan, de losse vrouw, de weduwnaar, en de jongen die er niet thuis lijkt te horen. Het zijn clichés bekend bij iedereen die eens een paar glorieuze troosteloze avonden met vreemden heeft doorgebracht op café. Bij iedereen die ooit is aangeschoven omdat het zoveel beter voelde dan naar huis gaan.

Mocht ik dit alles geschetst hebben als een grimmige, zware ervaring, dan moet ik dit toch corrigeren. Er zit een heel vrolijke energie in het stuk. De personages zijn grappig in hun overdreven cartoonesque doen, de teksten zijn snedig en komisch. Het tempo ligt hoog en ook onze triestige hoofdpersonen lachen meer dan ze huilen. Kortom, het is een tragiekomedie van proportie die je niet koud laat. Je loopt naar buiten met een licht gevoel, en een hunkerend verlangen om toch achteraf nog even langs je favoriete café te gaan en daar veel te lang te blijven.

Bookmark and Share

Even genoeg van voetbal? LUCA Drama en de Roovers brengen Vermaak Na Arbeid!

Op 26 juni om 20u biedt het driedaagse festival ‘Vermaak na arbeid’ het perfecte tegengif tegen een overdosis voetbal. De masterstudenten van de opleiding Drama van LUCA School of Arts openen het driedaagse festival met ‘Fight, Flight or Freeze’. Deze bewerking van Anton Tsjechows ‘Drie zusters’ werd onder handen genomen door Roovers Sofie Sente en Luc Nuyens. Na het serieuze werk geeft sportjournalist Peter Vandenbempt een live intro op de wedstrijd van de Rode Duivels ten beste.

De masterstudenten Drama van LUCA tekenden dit jaar voor hun eindwerk wel voor een heel bijzondere editie. Niet alleen kozen ze ervoor om met een collectieve productie naar buiten te komen in plaats van met een reeks individuele projecten. Ze opteerden bovendien voor een inspirerende samenwerking met Roovers Luc Nuyens en Sofie Sente.

De klassieker ‘Drie Zusters’ van Tsjechow is aangepakt, uitgebeend en uitgeklaard in de beste Roovers-traditie tot die zijn ware, actuele inhoud prijs geeft. Een die meer vertelt over de chaotische en spannende tijden waar wij in leven.

Tsjechow en de Rode Duivels
Na de voorstelling geeft radiojournalist Peter Vandenbempt per telefoon een persoonlijke introductie op de wedstrijd van de Rode Duivels van die avond. Aansluitend kan het publiek meeluisteren naar zijn radioverslaggeving op de wedstrijd. Toneel en voetbal op één avond, dat is vermaak na arbeid in de beste zin van het woord!

LUCA

Andere LUCA-toonmomenten
Ook de andere opleidingen van LUCA School of Arts presenteren hun afstudeerwerken deze maand. Meer info over deze tentoonstelling en andere toonmomenten van de kunst- en ontwerpopleidingen van LUCA is te vinden op www.luca-arts.be/showtime2014.

Bookmark and Share