Leven in Leuven

Paolo

Vele jaren geleden, het moet rond 1970 geweest zijn, begonnen Paolo met zijn vrouw Arlette een Italiaans studentenrestaurant, ergens beneden in de Naamsestraat.

Jaren later zagen zij hun droom in vervulling gaan: zij kochten een statige villa met een grote tuin in de Kardinaal Mercierlaan, die zij omvormden tot restaurant. Een grote veranda en een ruim terras maakten -later- het geheel compleet.
De gehele gelijkvloerse verdieping wordt ingenomen door keuken, restaurant en een grote zaal voor 20/25 personen en een klein zaaltje voor maximum 10 personen.

Paolo is altijd en overal aanwezig, ondanks het feit dat de dokters hem hebben aangeraden het kalmer aan te doen. Zijn echtgenote is (nog steeds) de chef in de keuken, samen met hun zoon. Dochter Sabrina verzorgt de bediening. Een familiaal bedrijf in de echte zin van het woord.
Enkele jaren terug hebben ze beslist van “nog een aantal jaartjes verder te doen”, maar anderzijds toch het aantal items op de kaart te beperken. Voor ons geen probleem: integendeel, zoiets komt steeds ten goede aan de kwaliteit.

Maar goed, wij gingen er om er te eten. Laat ons het daar over hebben.

Met z’n vieren een fles prosecco nemen als aperitief is goedkoper dan vier glazen, en dus kozen wij voor de fles.

Twee van ons namen als voorgerecht de zeer klassieke maar altijd lekkere carpaccio, besprenkeld met olijfolie en parmezaanschilfers, keurig gepresenteerd. Ook de kaaskroket met een mantel van amandelen was een demonstratie van eigen kunnen.

De scampi’s met tartaarsaus waren – weliswaar ongevraagd – vervangen door scampi’s met look, maar die was niet tè opvallend aanwezig, zodat de scampi’s hun smaak hadden behouden. Het bijhorend slaatje was een frisse afwerking.

Als hoofdschotel kwam er twee keer filet pur met diavola saus op tafel. Het vlees was perfect gebakken, zowel bleu voor de ene, als seignant voor de andere. De saus was er eentje om duimen en vingers van af te likken: de combinatie van mosterd, tomaat en kruiden was lichtjes pikant, juist voldoende.
En dan de ossobuco, in al zijn glorie met de nodige saus van zeer fijn gesneden groenten als tomaat, ui, wortel en weet ik veel: een niet te versmaden specialiteit van het huis.

Een andere huisspecialiteit is de zeetong meunière, mooi goudgeel gebakken. Je zou die bestellen alleen al om Paolo bezig te zien bij het fileren van die vis op het bord. Dè meester aan het werk! En nog lekker ook.

Ook over de contorni niets dan lof: spaghetti en lasagne “al dente”, en waarom niet, ook de frieten waren goed gebakken op zijn Belgisch: d.w.z. in twee keer en in vet, en niet zoals in vele andere Italiaanse restaurants: één keer gebakken in olie. Kwestie van smaak…

Voor het dessert waren wij vlug unaniem akkoord: sabayon met marsala. Met de ervaring die dit huis rijk is, is dat een orgelpunt van een heerlijke maaltijd die wij uiteindelijk 70 €/p.p. betaalden, de “betere” wijnen inbegrepen.

Praktisch
Kardinaal Mercierlaan 81, 3001 Heverlee
016 22 26 47

Brabantse Pijl

Vandaag startte in Leuven op de Grote Markt de wielerklassieker de Brabantse Pijl. De renners werden om half één aan de startlijn verwacht, maar reeds vanaf ‘s morgens was het een drukte in de straten rond de Grote Markt. Mechaniciens waren al vroeg ter plaatste en de bussen met de renners kwamen ook al vanaf elf uur aan. Met momenten regende het, maar dat kon de pret voor de toeschouwers niet bederven, want je kon echt overal rustig rondlopen en foto’s nemen. Ik concentreerde me op de bussen van Quick Step en Rabobank, want Paolo Bettini en Oscar Freire waren de twee topfavorieten. Wielrenners zijn eigenlijk heel toegankelijk en poseren meestal gewillig en dat leverde dan ook een paar mooie foto’s op.

Hieronder zie je Bettini:

En hier heb je Freire die iets in de koffer van de volgwagen aan het zoeken is.

Tegen half één was het dan zo ver en zoefden de renners de Grote Markt af.

Uiteindelijk kwam Sylvain Chavanel in Alsemberg als eerste over de eindstreep met 28 seconden voorsprong op de tweede.