Posts getagd met ‘Roberto Fonseca’
Universele jazz in de Schouwburg
Ooit al eens gehoord van Fatoumata Diawara? Of Roberto Fonseca? Doodzonde als deze namen u niet bekend in de oren klinken want dit zijn ’s werelds besten in hun vak. In deze tijden van oorlog en terreur zocht ik zondagavond andere sferen op waar men wel nog belang hecht aan hartverwarmende klanken en het in harmonie met elkaar omgaan. Volgens mij bestaat er daarin geen betere match dan de combinatie Zuid-Amerika/Afrika. Ik beleefde een anderhalf uur durende vlucht vanuit deze wrede werkelijkheid naar een vredig wereldje vol zwoele jazz, funk, soul en oprechte passie voor muziek.
Universeel
“Muziek is een universele taal, ze heeft geen grenzen. In onze ploeg spreken we Frans, Engels en Spaans. Ondanks het feit dat we elkaar niet begrijpen, slagen we erin te communiceren. Als je feeling hebt met een bepaalde persoon, dan kan je samen spelen zonder dezelfde taal te spreken. Hetzelfde geldt naast het podium.”, aldus Fatoumata Diawara die met deze quote perfect de kracht van muziek samenvat, iets waar we in deze dagen van onvrede misschien beter eens goed over nadenken. Communicatie en begrip stond hoog in het vaandel bij dit concert aangezien het podium vertegenwoordigd was door een Cubaan en een Malinese. Maar zelfs een transatlantische samenwerking kon dus geen probleem zijn voor topartiesten als deze.
Fonseca
Roberto Fonseca is een 40-jarige Cubaanse allrounder die voornamelijk bekendheid verwierf bij het alom bekende Buena Vista Social Club. Na zijn periode in deze Cubaanse band, probeerde hij het met een solocarrière waarbij de artiest het wat meer ging opzoeken in de wereld van de jazz. Persoonlijk ben ik al een tijdje in de ban van zijn ietwat experimentele jazzmuziek en de song die mij het meest bekoort is ‘80’s’; een mooie mix van opzwepende jazz met een klassiek pianostuk op het einde als anticlimax. Ik was dan ook blij verrast toen ik Fonseca in de programmatie van 30CC zag staan en twijfelde geen moment om mijn ticketje te bemachtigen die mij toegang gaf zulke pianist live aan het werk te zien.
Diawara
Fatoumata Diawara is een Malinese zangeres die naast haar zangcarrière ook meespeelde in de film Timbuktu en ze is bezig aan een gestage opmars als vertegenwoordigster van de Afrikaanse zang. Ze begon als backingvocalist van de Malinese zangeres Oumou Sangaré en debuteerde in 2011 solo met haar album ‘Fatou’. Er is een potentieel mooie carrière voor haar weggelegd dus onthoud zeker de –niet al te moeilijke naam- Fatoumata Diawara!
Fonseca & Diawara
Het duo is al een tijdje op tournee met hun nieuwe album ‘At Home’ en zondagavond 22 november was het aan het Leuvense publiek om te genieten van hun performance. Samen met Joel Hierrezuelo (percussie), Ramses Rodriguez (drums), Bah Sekou (gitaar), Yandy Martinez (basgitaar) en Sidibé Drissa (kamale ngoni) kwamen ze om iets na 8 het podium op onder enthousiast onthaal van de Schouwburg. Deze frisse novemberavond werd direct verwarmd door hun exotische verschijning en muzikaal werden de eerste noten ingezet onder luidkeelse gillen van Diawara. Maar het oog wilt ook wat en met enthousiaste Afrikaanse dansen werd het publiek geëntertaind door de Malinese.
Tussen elke song kon de Schouwburg zich na een tijdje al verwachten aan een soort preek of oproep tot vrede en verdraagzaamheid. Aanvankelijk in een ietwat onverstaanbaar Engels, maar na enkele performances beseften beide muzikanten dat dat hen niet al te goed af ging, dus ging Diawara voort in het Frans. Het vierde nummer Clandestin werd ingeleid met een pakkende Franstalige speech over de Afrikaanse overheid die meer aandacht moest hebben voor de rechten van hun volk en een betoog over de vrijheid die vrouwen horen te hebben om te kiezen met wie ze trouwen, iets waar Diawara zelf veel belang aan hecht aangezien ze zelf werd uitgehuwelijkt met een neef en daardoor op de vlucht sloeg. Ook vertelde ze dat het belangrijk was om te reizen want we leren niet alles op school, maar we verwerven onderweg kennis door te reizen. Wat volgde was een intiem duet tussen beide protagonisten.
Het hoogtepunt van de avond kwam onmiddellijk daarna met enkel de Cubaanse artiesten in de spotlights, of m.a.w. Roberto Fonseca aan de piano, Ramses Rodriguez aan de drums en Yandy Martinez die de bas verzorgde. De Cubanen nodigden ons uit even een trip te maken naar hun land en te genieten van hun plaatselijke muziek. Al was Fonseca niet altijd even verstaanbaar met zijn toch wel gebrekkig Engels en zware stem, het was duidelijk dat hij van zijn land houdt en dat hij trots is die klanken voor een publiek te mogen spelen. Met een perfecte mix tussen stevige jazz en een soort salsa of tango werd de zaal volledig in trance gebracht door deze zwoele muziek. Hiervoor was het allemaal nogal Afrikaans getint en was ik niet volledig overtuigd, maar dit nummer was gewoon pure jazz die mij nog lang zal bijblijven. Dit was de Roberto Fonseca waarvoor ik was gekomen.
L’amour est plus fort que les armes. Nous avons nos armes: notre piano, notre guitare, notre batterie.
Na deze topper volgde weer een uitgebreid applaus van de Schouwburg, een dankbetuiging van beide hoofdfiguren voor elkaar en een maatschappijkritische speech van Fatoumata Diawara om het volgende nummer in te leiden, een rode draad door dit concert. Madiba (AKA Nelson Mandela) kwam nog aan bod en vooral een oproep tot vrede werd vaak aangehaald, maar afgezaagd werd dat allesbehalve. Het was duidelijk dat elke persoon aanwezig op het podium oprechte liefde had voor muziek, streefde naar vrede en daarbij passioneel de kracht van muziek verdedigde want uiteindelijk is liefde veel sterker dan wapens. Een duidelijke boodschap die niet ongepast was in deze tijden van onvrede (in de hele wereld trouwens).
Om te eindigen werd Bibisa gespeeld, het enige nummer deze avond dat ik kende en tevens het begin van de samenwerking tussen Roberto en Fatoumata in 2012. En niet alleen Fonseca, Diawara en de band hadden hun rol in dit nummer want er werd het publiek gevraagd al hun boze gedachten en frustraties uit het lichaam te werken door ‘united’ mee te zingen met tekst. Iets wat niet al te moeilijk was aangezien het enige woord ‘Bibisa’ was. Wel een krachtige manier om dit concert mee af te sluiten want de toeschouwers werden eindelijk losgeweekt van hun rode stoeltjes om mee te dansen met de muziek. Iets wat daarvoor eerder was weggelegd voor alleen Fatoumata Diawara, die haar Afrikaanse dansskills opvoerde. Het was dan ook soms wat té veel dansmuziek voor een zaal als de Schouwburg, misschien dat het totaalspektakel beter tot zijn recht zou gekomen zijn in een minder intieme zaal die meer uitnodigt tot ambiance. Dat was dan ook het enige kleine minpuntje aan deze avond want het was genieten van minuut 1 tot minuut 90. Soms was ik niet volledig mee, maar het werd een volmaakt schouwspel met universele jazz op een bedje van interessante maatschappijkritiek in de Schouwburg.
Door Maarten Dascotte.
Dit artikel verscheen eerder op CLUB KULtuur.
