Posts getagd met ‘terugblik’

Een terugblik op Leuven in Scène: Dag 1

Het weer is ronduit deprimerend te noemen de laatste dagen. Wat een contrast met het zonovergoten Pinksterweekend waar ik van Leuven in Scène genoot. Ik weet niet hoe het komt maar Leuven in Scène lijkt altijd op heel zomerse weekends door te gaan. Het is dus niet verrassend dat ik aan Leuven in Scène geweldig mooie herinneringen koester, al sinds de eerste edities voor ik in Leuven woonde,  toen mijn vriend me op een zomeravond naar het stadspark meenam om door een wondere wereld van vuurinstallaties te kuieren.

Pinksterweekend 2012 stond dan ook al lang aangevinkt in mijn agenda en blijkbaar moet ik dat enthousiasme ook bij vrienden overgebracht hebben. 2 weken vooraf kreeg ik immers een telefoontje “wij komen op Pinksteren ook naar Leuven in Scène kijken hoor”.

Onze voorkeuren uitvissen in het programma  bleek een lastige opdracht. Er bleken immers opeens 4 topacts geprogrammeerd te zijn waarvan je dus slechts de helft kon zien tijdens het weekend en ook het overige aanbod stond vol van summiere aanlokkelijke beschrijvingen. Eigenlijk vond ik dat vrij stresserend omdat ik vreesde een geweldige act te missen, terugdenkend aan de fantastische voorstellingen die we in 2010 hadden gezien.

Uiteindelijk trokken we toch een stuk op goed geluk richting centrum op zaterdagnamiddag om een beetje door het stadspark te kuieren. Overal lagen mensen in de zon te  luieren, te pick-nicken en te keuvelen terwijl elders ouders hun kinderen fotografeerden die een gekke houding op de trapeze probeerden of  enkele originele instrumenten uittestten. Een zalig ontspannen sfeer die voor mij het hele weekend al geslaagd maakte. We besloten toch ook maar de rest van het programma te verkennen en gingen door waarbij we prompt voorbijgereden werden door een kleine Duitstalige olifant. Op de Bruul kregen we een smaakje van parkour, graffiti, DJ-en, eenwieler fietsbehendigheden, …

Na enig debat besloten we om ‘s avonds te kiezen voor de verste attractie en wandelden we richting Keizersberg. Waar we precies moesten zijn bij Keizersberg was ons niet echt duidelijk, maar op evenementen zoals dit volg  je gewoon de mensen voor jou op straat en je komt er wel. Bij de ingang van het park kwamen we in een aanschuivende rij terecht, wachtend op een zakje met een theelichtje. Deze bleken net op toen het onze beurt was, maar we konden wel de stoet met lichtjes volgen die voor ons het park introk. De vuurinstallaties waren betoverend in hun eenvoudige mooie vormgeving.  Bij het vallen van de avond werden ze steeds sfeervoller.

We murwden ons een plaatsje in de cirkel bij Don Q, de voorstelling van Jonna. Ik vond het vrij moedig van een toneelgroep om een eigen bewerking te maken van zo’n bekend werk maar ze brachten leuke vondsten. Het waterballet in de tuinslang waterfontein had een sierlijke vormgeving.  Bij het zwaardvechten was de choreagrafie dan weer wat rommeliger, maar de afsluitende vuuract was dan weer mooi om te zien.  Toch leuk dat ook lokaal talent een prominente plaats op het programma kan krijgen.

Bij het einde van Jonna stonden er direct mensen op om door te gaan waarop anderen snel een plaatsje vooraan inpalmden. Het leek me echter onwaarschijnlijk dat er een nieuwe voorstelling zou gaan beginnen op dat watertapijt, dus vertrokken we maar mee met de flow.  Maar het was ons helemaal niet duidelijk waar de voorstelling van La Salamandre zou plaatsvinden. Doorheen het park aan de Keizersberg kronkelden we mee met groepen mensen over de verlichte paadjes langs de vuurinstallaties in het park, maar het gemor onder de mensen klonk steeds luider omdat niemand wist waarheen we moesten gaan.  De irritatie verbrak jammer genoeg elke verwondering die de mooie installaties konden oproepen.  Na 20 min heen en weer wandelen bereikten we eindelijk een niet verlicht (!) grasveld aan de achterkant van de abdij waar zich een grote mensencirkel gevormd had… Hier moesten we blijkbaar zijn.
Er stond vooraan 1 rij banken  waardoor niet meer mensen konden neerzitten. Bijgevolg konden er slechts een paar rijen mensen iets zien van de voorstelling en was er dan ook continu gebabbel te horen achteraan. Fille d’Hestia kwam als voorstelling maar heel traag op gang maar was wel een mooi poëtisch spektakel om te bekijken in het donker. Toch blij dat we het nog gevonden hadden.

Bookmark and Share