Posts getagd met ‘Ultima Thule’
‘Kom, we zijn weg’ en we zien wel waar we komen.
Heel graag verder willen, maar geen meter vooruit raken: iedereen maakt het wel eens mee.
Dat is ook het gevoel dat de personages beheerst in ‘door de muur’, de nieuwe voorstelling van het Gentse figurentheater Ultima Thule. In een regie van Wim De Wulf komen hun poppen tot leven in een onbestemd, leegbloedend kustdorp.
Een decor van stellingen en autobanden, blauw licht en rookflarden zorgen voor een onheilspellende sfeer. Dan het geluid van een auto die ergens tegen vliegt – een autocrash. Een band rolt over het podium, drie poppen liggen plots slap tegen het decor gesmakt.
Een van hen is een man die na een succesvolle, maar snel stukgelopen carrière terugkeert naar het dorp waar hij als kind al zijn vakanties doorbracht, omdat hij daar ontdekt heeft wat ‘schoonheid en tederheid’ zijn. De andere twee, een meisje dat school beu is en droomt van een carrière in de showbizz en een jongeman die na zijn studies landbouwingenieur gedesillusioneerd in de kroeg hangt, komen uit het dorp. Op het eerste zicht hebben de drie niks met elkaar te maken, maar algauw blijkt dat ze meer gemeen hebben dan de auto waar ze samen in zaten.
De gedesillusioneerde jeugd, een jong en naïef meisje dat de hoop representeert en de uitgebluste man: het klinkt wel wat cliché, maar Ultima Thule doet het werken door elk van de karakters boven zijn stereotype te laten uitstijgen. De meanderende structuur van de voorstelling zorgt ervoor dat je steeds dieper in het verleden van de personages kruipt, waardoor ook hun heden beter te begrijpen wordt. De hele voorstelling lijkt wel een puzzel waarvan steeds meer stukjes op zijn plaats vallen, en waarvan je na elk nieuw brokje verhaal al uitkijkt naar het volgende.
Het decor van autobanden herinnert de hele voorstelling aan het ongeval in het begin, maar wat met die autobanden gedaan wordt, is vindingrijk: niet enkel rotsen kunnen ermee gesimuleerd worden, maar ook een gokmachine (beschilderd met symbolen) of een discobal (beplakt met glitterende steentjes) worden met autobanden weergegeven.
De poppen bewegen zich in het decor als er geen acteurs aan te pas komen. Nu eens lijken de acteurs met hun poppen te versmelten dan weer zijn ze het hoofd dat bij een stoffen lijfje hoort. Hun gezichtsuitdrukkingen versterken de emoties van de poppen, en hun stem lijkt wel die van de pop te zijn. Ze staan werkelijk ten dienste van hun poppen, wat ervoor zorgt dat de poppen lijken te leven. Ik vergat de acteurs en leefde mee met de personages.
De acteerprestaties worden gedragen door de geluidsmix van Tom Wolf. Soms gaat het enkel om het geluid van een auto die tegen een muur knalt of een motor die wegschiet, de zee tegen de rotsen of het geluid van een druk café, op andere momenten is het geluid meer aanwezig met liederen. De soundscape zorgt voor net dat beetje extra, waardoor het dorpje aan de zeer oprijst uit de autobanden en het nog wat makkelijker wordt om je te laten meenemen door de personages.
De thematiek van een uitzichtloze samenleving die Ultima Thule met deze voorstelling brengt, is brandend actueel in een maatschappij waarin al jaren van een crisis gesproken wordt, maar het gezelschap slaagt erin om de uitzichtsloosheid, de miserie en het verval van een verlopen kustdorpje met een komische noot te brengen. Het hele leven komt in al zijn facetten voorbij, ik werd er helemaal stil van. ‘We zien wel waar we komen’, zeiden ze, maar ze eindigen weer vlakbij waar het in de eerste plaats begon.
‘Door de muur’ is niet meer te zien in Leuven, maar gaat wel nog op reis door Vlaanderen.
WAT? Door de muur (Ultima Thule)// Waar? Minnepoort (30CC)// Wanneer? 27 november 2015, 20.00u// Prijs? €12,00
Meer info: 30CC of Ultima Thule
Door Rinke Rens.
Dit artikel verscheen eerder op CLUB KULtuur.
