Leven in Leuven

Wetenschap tussen pot en pint

Wie zin heeft om op 13 mei een frisse pint te gaan drinken en er ondertussen nog wat van op te steken, is welkom in het Wetenschapscafé in het Radiohuis. Met als thema “Vrijdag Visdag, hoelang nog?” kan je samen met enkele experts nadenken en discussiëren over hoe gezond en duurzaam het eten van vis is.

Op café wordt er vaak gepraat en gediscussieerd over politiek en sport, dus waarom dan niet over wetenschap? Het Wetenschapscafé zorgt ervoor dat iedereen in een informele sfeer met onderzoekers in contact kan komen en met hen in discussie kan gaan over belangrijke maatschappelijke thema’s. Geen saaie lezing dus door een professor, maar gewoon een boeiend gesprek tussen wetenschappers en publiek, geleid door een moderator en met ruimte voor een frisse pint om de tongen los te maken.

Vanaf september 2013 zal er een reeks wetenschapscafés van start gaan. In het Radiohuis kan je dus aanstaande maandagavond een voorproefje krijgen. Het thema van de mei-editie van het Wetenschapscafé is “Vrijdag visdag, hoelang nog?”. Is vis wel zo gezond als we denken? Is er straks nog vis genoeg? Toxicoloog Jan Tytgat, diëtiste Erika Vanhauwaert en mariene bioloog Filip Volckaert willen met deze vragen meningen uitwisselen met het publiek. Marleen Finoulst is de moderator van dienst.

Parallellepipeda in M

Eergisteren bezocht ik de vernissage van Parallellepipeda, de nieuwe tentoonstelling in M. Het was behoorlijk druk op deze doordeweekse donderdagavond in M. Zou de facebook-uitnodiging daar voor iets tussen gezeten hebben? Het uitgangspunt van Parallellepipeda (een naam die verwijst naar de wiskundige figuur parallellepipedum) was de vraag wat er gebeurt als de werelden van de kunst en de wetenschap elkaar ontmoeten. Het doel van de tentoonstelling is om verregaande interacties teweeg te brengen tussen kunst en wetenschap waarbij zowel artistiek als wetenschappelijk een volwaardig traject uitgebouwd kan worden.

Parallellepipeda is een tentoonstelling waarvoor je de tijd moet nemen. Niet alleen om te kijken, maar ook om te lezen. Lees  de uitleg in de mooi vormgegeven bezoekersgids en op de geplastificeerde bladeren in de zalen zelf, want anders loop je het risico dat je veel van de tentoonstelling mist, omdat je niet begrijpt wat je ziet. Wie naar deze tentoonstelling komt om overdonderd te worden, zal teleurgesteld zijn. Zonder de extra uitleg red je het niet. Het is zeker een aanrader om een gidsbeurt aan te vragen. De gids die ik aan het woord hoorde, legde op een heldere en boeiende manier uit hoe kunst en wetenschap in deze tentoonstelling aan mekaar gelinkt worden.

Mijn persoonlijke favorieten van deze tentoonstellingen op een rijtje:

• De zaal met de werken van Ruth Loos die onderzoek deed naar de verschillende dimensie van het boek. Fragiele kunst die de gelaagdheid van het object boek aantoont.
• De overweldigende computerprint AGRIEBORZ (een virtuele verschijning van een strottenhoofd) van Nick Ervinck in de zaal waar nog niet zo lang geleden het Drieluik van de zeven sacramenten van Rogier van der Weyden hing.
• En het allerleukste: de samenwerking tussen Luc Vrielinck en Koen Vanmechelen die resulteerde in een levend kunstwerk. Meer ga ik niet verklappen. Ga vooral zelf zien.

In één van de zalen werd een kortfilm van Wendy Morris vertoond met daarop geprojecteerd de oogbewegingen die de mensen maakten terwijl ze naar deze film keken. Heel interessant om te vernemen dat hoe meer oogbewegingen een mens maakt, hoe mooier hij een object vindt. Dus als je erin slaagt een film te maken die mensen aanzet om veel met hun ogen te bewegen (een beweging die geheel onbewust gebeurt en dus buiten de zelfcontrole valt), hoe mooier zij je film zullen vinden.

Tijdens de tentoonstelling is er ook ruimte voor interactiviteit. Al had ik hier persoonlijk, zeker voor een tentoonstelling die de samenwerking tussen kunst en wetenschap wil stimuleren, meer van verwacht. De interactie bleef veelal beperkt tot wat scrollen met een muis of tekenen met een computerpen. Er moeten toch innovatievere manieren zijn om te interageren met kunstwerken? Waarom geen multitouchtable een plaats geven binnen M? Of werken met virtual reality? Voor mij schoot de tentoonstelling op dit vlak tekort.