Posts getagd met ‘Wijven van Ontroerend Goed’
Wijven van Ontroerend Goed @ STUK
Wijven: een toneelstuk over vrouwen door vrouwen, geschreven en geregisseerd door mannen. Wat zou dat geven? We hadden al wat morrende recensies gelezen, maar het Ontroerend Goed gezelschap is altijd wel in voor een beetje controverse. En wij ook!
Ontroerend Goed staat terug op onze planken. En hoe! Zes actrices claimen het recht om wijven te zijn. In een poging tot anti-emancipatie zetten ze zich af tegen feminisme, zwelgen ze in de bevestiging van rollenpatronen en stellen ze de vraag of de vrouwelijke identiteit wel bestaat.
Het stuk begon met een zesstemmige harmonie van geschreeuw, gejank en gekakel die lang genoeg aanhield om mij te doen vrezen dat dit de volledige voorstelling ging zijn: zes vrouwen in mooie avondkleden die een auditieve uitbeelding van hysterie uitbeelden.
Daarna vlogen we in een even lange en gedetailleerde opsomming van de schoonheidsproducten die de dames in hun badkamerkastje hadden, en in een lijst van perfecte vrouwen die we allemaal haten omdat ze zo’n onmogelijke rolmodellen zijn.
Gevolgd door interne neurotische monologen over etentjes, sociale verplichtingen, waar je je gsm precies hebt laten liggen, wie nu je sms’jes aan het lezen is en wat voor kleedje je gaat kopen.
Op dit punt had ik het een beetje gehad met dit toneelstuk. Het was niet zo zeer confrontationeel als gewoon triestig en saai. Bevestiging van stereotypes zien we overal, dus qua originaliteit of entertainment was er niet zoveel te rapen.
Het is niet omdat je het nu op een podium toont dat het ineens ‘uitnodigt tot reflectie’ of herbekeken wordt – daar moet toch nog iets meer voor gebeuren. Je komt voornamelijk over als mannen die nog altijd dezelfde grapjes maken over vrouwen, maar “Dat is ok, want we bedoelen het ironisch”. Je maakt nog steeds dezelfde grappen, en de ‘ironie’ is niet meer dan het excuus om het nog steeds grappig te vinden.
Alsof het toneelstuk ook genoeg had van zichzelf, sloeg het over op een andere, meer oprechte boeg. Met een waanzinnige hoeveelheid vrouw-onvriendelijke moppen die maar bleef komen, en verhalen van vrouwen die op straat of op de werkvloer sexisme tegenkomen, en verhalen over hoe vrouwen omgaan met angst voor verkrachting en geweld, verhalen over seksuele fantasieën.
Als slotstuk dan nog een monoloog van de vrouw tegenover de man, haar man, van superactrice Charlotte de Bruyne, een monoloog die uitblonk in passiviteit. Van mooi gevonden willen worden tot gebruikt willen worden tot het huis schoon houden voor je man, maar stiekem toch ook wel eens de zware dingen willen dragen. Juistem.
Op dit moment kon ik niet meer afleiden of we nu nog steeds bezig waren aan een ‘verkenning van vrouwelijke stereotypes’ of een soort van innerlijke verkenning van vrouw-zijn. Het stuk wist nooit te kunnen beslissen over welke boeg ze het nu wilde gooien, en verzandde daarmee in een allegaartje van los aaneen gevlochten scenes zonder visie of weerklank. Spijtig, want zo vaak krijgen we geen toneelstuk met zes superactrices op het podium.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk op First Row Seats.
