Posts getagd met ‘willem elsschot’
Dwaallicht
Vrijdagavond woonde ik tijdens Kulturama in het Wagehuys de première van Dwaallicht bij. We werden welkom geheten door meneer Laarmans aka Warre Borgmans. Hij legde ons uit dat we de eer hadden in het gezelschap van een blindengeleidehond de voorstelling bij te wonen en we werden vriendelijk verzocht, met een ludieke verwijzing naar het Jan Decleir-incident, ons gekuch tot een minimum te beperken. Na deze verwelkoming zochten we een plekje in de bijna volledig gevulde zaal.
Warre Borgmans’ meneer Laarmans deelde het podium met vijf muzikanten (de familie Pasmans) die voor fantastische intermezzo’s zorgden. Het is trouwens verrassend hoe actueel de tekst van Elsschot, ondertussen toch al meer dan zestig jaar oud, nog steeds is. De voorstelling hield zich getrouw aan de originele tekst, die door Warre Borgmans gebracht werd alsof hij speciaal voor hem geschreven was. Enkel tijdens de caféscène viel het me op dat er een stukje uit de novelle van Elsschot was weggelaten.
Warre Borgmans nam ons op een overtuigende manier mee op sleeptouw door de natte en verlaten Antwerpse straten van weleer. We voelden de kilte van de motregen uit de straatstenen omhoog stijgen toen we samen met Laarmans en zijn drie zwartjes vertrokken op onze zoektocht naar de ongrijpbare Maria Van Dam. Net als Laarmans lieten we ons meeslepen door de romantiek van de zoektocht naar deze schone parel.
De muziek van het vijfkoppige orkest diende als ondersteuning van de tekst van Elsschot, maar trad soms ook op de voorgrond en vormde een wezenlijk onderdeel van de voorstelling. De percussionist toverde ritmes en ijle geluiden te voorschijn uit violen en vogelkooien en de soms Zuiderse muziek paste perfect in het geheel. Zelfs Laarmans kon zich niet bedwingen en danste mee op de maat van de muziek.
Grappig intermezzo: op een gegeven moment bij het begin van de voorstelling verliet Warre Borgmans het toneel langs een zijdeur om even later terug te verschijnen met twee extra mensen die een plek in de zaal zochten. Laatkomers die door gelukkig toeval nog de zaal binnen geraakten of doorgestoken kaart? Wie zal het zeggen? Wat later werd iedereen in de zaal uitgenodigd om eens goed de keel te schrapen, een kuchpauze, als het ware. Jan Decleir zou tevreden geweest zijn.
Na de voorstelling barstte het publiek los in een minutenlang applaus. Oververdiend. Deze prachtige uitvoering van de heerlijk ironische tekst van Elsschot is een absolute aanrader.
