Osby & Postma vs Plaistow, K.O. in ronde 2 – 19 maart 2015
Het Leuvense cultuurlandschap lag de voorbije week dik bezaaid met geweldige activiteiten. Enerzijds was er natuurlijk het concert van Jodie Devos op woensdag maar daarnaast ging ook de derde editie van Leuven Jazz door. Op deze derde editie had de organisatie gezorgd voor een multimediaal festival dat niet alleen concerten, maar ook films, platenbeurzen, en zelfs een Jazzkroegentocht omvatte. Maar het draait natuurlijk in de eerste plaats om de muziek. Naast Jef Neve, Aaron Parks en Dorian Concept stonden op donderdag eerst Tineke Postma en Greg Osby, en daarna hun Zwitserse collega’s van Plaistow op het podium van de 30cc/Schouwburg. Beide bands wisten het publiek enorm te verrassen, jammer genoeg was dat niet bij allebei in positieve zin op te vatten.
Het was aan Postma en Osby om de spits af te bijten. De jonge Nederlandse en de Amerikaanse jazzveteraan kwamen op Leuven Jazz hun laatste CD-project Sonic Halo voorstellen. Een album bestaande uit alleen maar eigen composities van Postma enerzijds en Osby anderzijds, en het verschil hoorde je. Tijdens het concert ging de energieke stijl van Osby gestoeld op de Amerikaanse free jazz, maar met duidelijk bop-invloeden in contrast met de lyrische, Europese stijl van Postma. Beide musici namen het voortouw in hun eigen composities maar werden daarbij steeds ondersteund door hun wederhelft en, ik zou ze bijna vergeten, het geweldige ensemble.
Greg Osby en Tineke Postma waren dan wel als blikvangers naar voren geschoven, maar het overige trio moest allesbehalve onderdoen voor de twee saxofonisten. Adam Aruda imponeerde met de meest virtuoze jazzritmes aan de drums, Christian Li overdonderde mij met zijn improvisaties aan de piano, en de amper achttienjarige! Daryl Johns die het beste van zichzelf gaf op contrabas. Zei ik al dat hij maar ACHTTIEN is! Het ensemble verraste keer op keer met verfrissende composities en Osby’s energetische stijl maakte het vaak wel zeer moeilijk om in de, nochtans geweldig aangename, rode schouwburgzetels te blijven zitten. Na iets meer dan een uur muziek zat het concert er, veel te snel, op. Deze jazzleek hadden ze alvast overtuigd. Het was hoopvol uitkijken naar Plaistow.
Plaistow slaagde erin om in vijf minuten alle vooroordelen over jazz onderuit te halen. Wie jazz denkt, denkt aan rokerige bruine kroegen waar een ensemble de ziel uit hun lijf staan te spelen. Bij jazz denk je niet aan drie überblanke Zwitsers die zich baseren op de minimalistische muziek van Steve Reich en Philip Glass. Dit kon interessant worden. Helaas lag de nadruk te veel op het kunnen, en niet op het daadwerkelijk realiseren van iets interessant. Het trio paste de elementen uit de muziek van hun minimalistische voorbeelden met wetenschappelijke precisie toe. Hun set klonk dan ook eenvoudig, repetitief, luid en vooral emotieloos. Tot zover (op zich) geen probleem want zo hoort minimalistische muziek nu eenmaal te klinken. Jammer genoeg dreven de Zwitsers die chirurgische precisie iets te ver door (clichébevestigend ik weet het) en vergaten ze daarbij hun eigen inbreng in de muziek. Daarenboven ontbrak het in Plaistows muziek aan enige vorm van ontwikkeling, iets waar hun grote voorbeelden juist zo goed in waren.
Al snel werd de muziek zo voorspelbaar dat het grootste amusement gehaald werd uit het raden (al was er weinig raden aan) wanneer drummer Cyril Bondi zou invallen. De rest van het publiek moest duidelijk ook weinig weten van Plaistows post-jazz muziek. Na een tiental minuten begonnen her en der aanwezigen de zaal te verlaten en ongeveer halverwege het concert hielden de eerste drie rijen het ook voor bekeken. Plaistow eindigde met een halflege zaal en een beleefdheidsapplaus. Osby & Postma vs Plaistow, 1 – 0.
Door Jasper Croonen.
Dit artikel verscheen eerder op CLUB KULtuur.
Er worden geen reacties toegelaten op dit artikel.